• Artykuły
  • Forum
  • Ciekawostki
  • Encyklopedia

    • Znaki pisarskie

    Przeczytaj także...
    Symbol (z gr. σύμβολον) – semantyczny środek stylistyczny, który ma jedno znaczenie dosłowne i nieskończoną liczbę znaczeń ukrytych. Odpowiednik pojęcia postrzegany zmysłowo. Najbardziej ogólnie jest to zastąpienie jednego pojęcia innym, krótszym, bardziej wyrazistym lub najlepiej oddającym jego naturę, albo mniej abstrakcyjnym. Jest to znak odnoszący się do innego systemu znaczeń, niż do tego, do którego bezpośrednio się odnosi. Przykładowo symbol lwa oznacza nie tylko dany gatunek zwierzęcia, lecz często także siłę lub władzę. Symbole są pewnymi znakami umownymi, które w różnych kulturach mogą mieć różne znaczenia - to odróżnia symbol od jednoznacznej alegorii. Znaczenia szczególne to między innymi:Pismo piktograficzne – najstarszy znany system piśmienniczy. Piktogramy to obrazki oddające elementy rzeczywistości. Schematyczne rysunki symbolizowały przedmioty, zwierzęta, osoby.
    Stopień pisma - jeden z trzech podstawowych parametrów każdej czcionki i fontu. (Pozostałe dwa parametry to krój i odmiana).

    Znaki pisarskie – znaki graficzne stanowiące pismo i symbole graficzne oznaczające dźwięki mowy lub znaczenia myślowe. Ciąg znaków pisarskich nazywany jest tekstem.

    Rodzaje znaków pisarskich[ | edytuj kod]

    Znaki pisarskie dzieli się na:

  • cyfry
  • litery
  • znaki diakrytyczne
  • znaki interpunkcyjne
  • symbole matematyczne, chemiczne, fizyczne, astronomiczne, kartograficzne, techniczne
  • symbole szachowe
  • abrewiatury
  • notacje muzyczne
  • ideogramy, np. pismo chińskie
  • piktogramy, np. egipskie hieroglify

    • Do znaków pisarskich nie są zaliczane: loga, logotypy, znaki drogowe, legendy map i planów, czy też inne elementy graficzne systemów informacji wizualnej.

    Myślnik – znak pisarski z grupy znaków interpunkcyjnych w postaci dłuższej, poziomej kreski, położonej w pobliżu średniej linii pisma. W druku znak pisarski myślnika reprezentowany jest przez dwa znaki typograficzne: pauzę lub półpauzę. Obserwuje się przy tym tendencję do odchodzenia od stosowania pełnej pauzy (dawniej wyłącznie obowiązującej) na korzyść półpauzy.Pauza oraz półpauza – dwa znaki typograficzne w postaci poziomej kreski usytuowanej w pobliżu średniej linii pisma lub nieco poniżej niej. Są graficzną prezentacją znaków pisarskich spełniających m.in. rolę myślnika lub separatora liczbowego.

    Znaki pisarskie a znaki typograficzne[ | edytuj kod]

    Cechą wspólną stosowania wszystkich znaków pisarskich jest respektowanie ich użycia dla danego języka, w jakim jest pisany tekst, czyli zasad pisowni w danym języku.

    Istotne jest jednak odróżnianie pojęcia znaków pisarskich od pojęcia znaków typograficznych będących określoną graficzną reprezentacją znaków pisarskich. I tak:

  • gramatyka jest domeną samego języka, niezależną od używanych znaków;
  • ortografia i interpunkcja natomiast ustanawiają pewien ujednolicony sposób używania znaków pisarskich;
  • typografia zaś zajmuje się graficzną reprezentacją tych znaków, zwłaszcza podczas użycia pisma drukiem (ale w ograniczonym stopniu również w kaligrafii, liternictwie i logotypach).

    • Różnica pomiędzy znakami pisarskimi a typograficznymi jest taka, że o znakach pisarskich mówi się, jak ich użyć (np. małą lub wielką literą), gdzie należy ich użyć, kiedy, w jakiej kolejności i jak one funkcjonują w otoczeniu innych znaków, natomiast typografia mówi o ich wyglądzie. Faktem jest, że większość znaków pisarskich posiada funkcjonalnie tylko jeden swój odpowiednik wśród znaków typograficznych, nazywany zresztą tak samo, a który jedynie ze względu na wygląd estetyczny (krój pisma wraz z odmianą i stopniem) może przybierać wiele postaci. Do tego typu pojedynczych odpowiedników należą przede wszystkim litery i cyfry. Jednak szereg innych znaków pisarskich posiada więcej niż jeden odpowiednik funkcjonalny wśród znaków typograficznych.

    Pismo – system umownych znaków, za pomocą których przedstawiany jest język mówiony. Jako jeden z ludzkich wynalazków intelektualnych jest środkiem porozumiewania się oraz odzwierciedleniem mowy i myśli. Zanim powstało pismo, do przekazywania mowy służyły obrazki, różne środki mnemotechniczne oraz zrozumiałe dla danej społeczności, przedtem uzgodnione i odpowiednio spreparowane, symbole. Pismo ewoluowało od najstarszego stadium – piktografii, poprzez ideografię, pismo analityczne, aż do najmłodszego – pisma fonetycznego.Ortografia (z gr. ορθο-, ortho- = poprawny, γραφος, grafos = piszący) inaczej pisownia – zbiór zasad i norm regulujących sposób zapisu słów danego języka za pomocą liter alfabetu lub innych symboli. W skład zasad ortograficznych wchodzą również zasady dotyczące interpunkcji, natomiast typografia jest osobnym zagadnieniem.

    Przykładem jest znak pisarski myślnik, który spełnia określoną rolę interpunkcyjną w piśmie, przez co mają do niego zastosowanie określone zasady pisowni, a który w druku reprezentowany jest głównie przez dwa charakterystyczne dla niego znaki typograficzne – półpauzę lub pauzę.

    Język – ukształtowany społecznie system budowania wypowiedzi, używany w procesie komunikacji interpersonalnej. Na język składają się dwa elementy:Odmiana pisma – jedna z trzech podstawowych cech każdego fontu (a także czcionki). Pozostałe dwie to: krój i stopień pisma. Odmianę fontu nazywa się również (aczkolwiek rzadziej) wariantem.

    Czasami jednak pojęcia znaków pisarskich i typograficznych zazębiają się, np. gdy zasady pisowni określające użycie cudzysłowu wypowiadają się również nad graficznym rozróżnianiem pary znaków tworzących cudzysłów w przypadku jego hierarchicznego użycia w wypowiedzi (cudzysłów w cudzysłowie).

    Logotyp (gr. λόγος logos - słowo, myśl + τύπος typos - odcisk, obraz) – termin rozpoznawalny od początku XIX wieku jako forma graficzna będąca interpretacją brzmienia nazwy i jednoznacznie identyfikująca markę, firmę, agencję, organizację, produkt, usługę, przedsięwzięcie, imprezę oraz każdy inny rodzaj aktywności gospodarczej lub społecznej.Krój pisma to charakterystyczny obraz kompletu znaków pisma o jednolitych podstawowych cechach graficznych: stylu, rytmie, proporcji, dukcie, układzie lub kształcie szeryfów, właściwościach optycznych (czytelności) itp. Może mieć wiele odmian, czasami nawet znacznie różniących się od kroju podstawowego, lecz nadal zachowujących w sposób konsekwentny podstawowe założenia graficzne danej rodziny krojów.

    Znaki pisarskie na klawiaturze komputerowej[ | edytuj kod]

    Schemat przedstawia typowy układ klawiszy na klawiaturze. Aby dowiedzieć się więcej o którymś ze znaków, należy nacisnąć go na schemacie.

    Zobacz też[ | edytuj kod]

  • znaki drukowalne
  • znaki niedrukowalne




    • Warto wiedzieć że... beta

    Klawiatura komputerowa – uporządkowany zestaw klawiszy służący do ręcznego sterowania urządzeniem lub ręcznego wprowadzania danych. W zależności od spełnianej funkcji klawiatura zawiera różnego rodzaju klawisze – alfabetyczne, cyfrowe, znaków specjalnych, funkcji specjalnych, o znaczeniu definiowanym przez użytkownika.
    Litera – znak graficzny charakterystyczny dla pism fonetycznych. Może wyrażać pojedynczą głoskę, sylabę lub wchodzić w skład innych połączeń - np. dwuznaków. W języku francuskim zestaw nawet pięciu liter może oznaczać jedną głoskę.
    Abrewiatura, abrewiacja (śrdw.-łac. abbreviatura, abbreviatio; od łac. brevis – krótki) – umowny skrót używany w starożytnych i średniowiecznych tekstach w celu skrócenia ich zapisu.
    Znaki drukowalne – wszystkie znaki występujące w tekście zapisanym cyfrowo (komputerowo), które widać na ekranie monitora i w druku. Są to wszystkie znaki oprócz spacji, tabulatorów i innych znaków sterujących (kodów sterujących), które mają bezpośredni wpływ na wygląd treści publikacji, jak np. znak przeniesienia wyrazu, znak wymuszenia nowego wiersza, lub znak początku kolejnego akapitu.
    Pismo chińskie (jap. kanji, kor.: hancha, wietn.: hán tự) – sylabowe pismo logograficzne (ideograficzno-fonetyczne) stworzone najwcześniej 8 tys. lat temu, a najpóźniej 4,5 tys. lat temu w Chinach, zaadaptowane do zapisu innych języków Azji Wschodniej, obecnie przede wszystkim japońskiego, a w mniejszym stopniu także koreańskiego.
    Symbole szachowe są częścią Unikodu. Zamiast używać obrazków, bierki szachowe można przedstawić za pomocą zestawu znaków zdefiniowanych w Unikodzie. Umożliwia to:
    Interpunkcja – graficzny odpowiednik intonacji, rytmu i tempa mowy, akcentu wyrazowego i zdaniowego. Stanowi ją zbiór znaków (we współczesnej polszczyźnie jest ich 10), inaczej zwanych znakami przestankowymi, uzupełniających zapis literowy tekstu. Nie odpowiadają one ani fonemom języka mówionego, ani leksemom. Znaki te pozwalają na odzwierciedlenie w tekście pisanym zależności składniowych między członami wypowiedzenia lub między wypowiedzeniami, na wyodrębnienie, podkreślenie – ze względów znaczeniowych lub emocjonalnych – pewnych wyrazów lub fragmentów tekstu, a także na ujednoznacznienie tekstu pisanego.

    Reklama

    Czas generowania strony: 0.011 sek.