Zatoka Perska
Współczesne kraje arabskie to kraje, w których znaczącą część ludności stanowią Arabowie lub które są ściśle związane z Arabami. Pojęcie "kraju arabskiego" nie jest ściśle zdefiniowanym. Wyznaczają go zachodzące na siebie kryteria językowe, historyczne, kulturowe i polityczne. W krajach Maghrebu znaczną rolę odgrywają Berberowie, na tyle silnie zarabizowani, że krajów tych nie wyłącza się z grupy krajów arabskich. Krajów arabskich nie można utożsamiać z ogółem krajów islamskich – są one wyodrębnione ze względu na istnienie kulturowej i językowej wspólnoty (kultura arabska kształtowana jest zresztą przez wiele religii). Arabowie stanowią, według różnych źródeł, jedynie od 15 do 20% wszystkich wyznawców islamu, zaś krajem o największej populacji muzułmanów na świecie jest Indonezja – kraj niearabski. Tuż po niej na liście plasują się kraje spoza świata arabskiego: Pakistan, Indie i Bangladesz.Zatoka – część zbiornika wodnego (oceanu, morza, jeziora) wcinająca się w ląd, ograniczona często od wód otwartych przylądkami lub małymi wyspami, przy czym rozmiary i kształt tego akwenu nie mają większego znaczenia.
Kuwejt, Państwo Kuwejt (Daulat al Kuwajt دولة الكويت) – państwo położone w południowo-zachodniej Azji, na północno-zachodnim wybrzeżu Zatoki Perskiej. Graniczy z Irakiem (242 km) i Arabią Saudyjską (222 km) – łączna długość granic lądowych wynosi 464 km, ponadto 499 km wybrzeża morskiego.
Zatoka Perska, Zatoka Irańska, Zatoka Arabska (pers. خليج فارس – Chalidż-e Fars, arab. الخليج العربي – Al-Chalidż al-Arabi) – zatoka Morza Arabskiego, wcinająca się między Półwysep Arabski a wybrzeże Iranu. Tradycyjnie nazywana jest zatoką, ale ze względu na jej powierzchnię (233 000 km²) można by ją uznać także za morze śródlądowe. Z Morzem Arabskim połączona jest poprzez Cieśninę Ormuz i Zatokę Omańską.
Nad Zatoką Perską położone są następujące kraje: Zjednoczone Emiraty Arabskie, Arabia Saudyjska, Katar (na półwyspie u wybrzeży saudyjskich), Bahrajn (na wyspie w pobliżu Kataru), Kuwejt, Irak oraz Iran.
Do Zatoki Perskiej uchodzi rzeka Szatt al-Arab, która powstaje z połączenia wód Tygrysu i Eufratu. Tworzy ona rozległą deltę, a jej dawna odnoga - Zatokę Kuwejcką.
Pod dnem Zatoki Perskiej oraz w rejonach nadbrzeżnych znajdują się największe na świecie złoża ropy naftowej. Rozwinął się tu także na dużą skalę przemysł przetwórstwa ropy naftowej (rafinerie, zakłady petrochemiczne, porty naftowe itp.). W związku z dużym ruchem tankowców istnieje zagrożenie wystąpienia katastrof ekologicznych.
W związku z bogactwem tego regionu, niektóre małe wysepki są przedmiotem sporów terytorialnych. Sama Zatoka była też miejscem walk w trakcie niedawnych konfliktów zbrojnych w regionie Bliskiego Wschodu: w czasie wojny iracko-irańskiej w latach 1980-88 (atakowane były m.in. tankowce) oraz w trakcie wojny przeciwko Irakowi po jego inwazji na Kuwejt, dla której ukuta została nazwa wojna w Zatoce Perskiej, chociaż większość działań zbrojnych toczyła się na lądzie.
Nazwa tego akwenu pojawiła się już w starożytności. Nadana przez Greków nazwa nawiązuje do starożytnej Persji (obecnie Iran). W latach 60. XX wieku wraz ze wzrostem arabskiego nacjonalizmu w świecie arabskim pojawiła się tendencja, by używać określenia "Zatoka Arabska". Jednakże rząd irański wniósł na forum ONZ wniosek o uznanie za oficjalną jedynie nazwy "Zatoka Perska". Przyjęte to zostało w dwóch dokumentach oenzetowskich z 1971 i 1984 roku. Większość krajów i organizacji używa tej właśnie nazwy, podczas gdy kraje arabskie nadal opowiadają się za nazwą "Zatoka Arabska". Niektóre państwa używają neutralnego określenia "Zatoka".