Zamek lontowy
Panewka - część dawnej broni palnej - zagłębienie w górnej części lufy, później "półka" umieszczona z boku lufy, połączona z zapałem (otworem prowadzącym do lufy). Na panewkę sypano proch, który po zapaleniu przenosił ogień przez zapał do ładunku miotającego w lufie, powodując odpalenie.Zamek skałkowy – zamek pistoletu skałkowego – ręcznej broni palnej odprzodowej, potocznie nazywanej flintą, od ang. flint – krzemień.
Japonia (jap. 日本, trb. Nihon lub Nippon) – państwo wyspiarskie usytuowane na wąskim łańcuchu wysp na zachodnim Pacyfiku, u wschodnich wybrzeży Azji, o długości 3,3 tys. km. Archipelag rozciąga się niemal południkowo (Japończycy utrzymują, że ich kraj ma kształt „trzydniowego Księżyca”) pomiędzy 45°33′ a 20°25′ stopniem szerokości północnej, od Morza Ochockiego na północy do Morza Wschodniochińskiego i Tajwanu na południu. Stolica Tokio jest usytuowana prawie dokładnie na tej samej szerokości geograficznej co Ateny, Pekin, Teheran i Waszyngton.
Zamek lontowy to zamek ręcznej broni palnej odprzodowej, w którym zapalenie prochu następuje od palącego się lontu. Lont zamocowany był w uchwycie, który po naciśnięciu dźwigni (spustu) opadał na panewkę, powodując zapalenie się podsypanego tam prochu, a następnie poprzez zapał, odpalenie prochu w lufie.
Zamek lontowy był pierwszym typem zamka do broni palnej, powstał w połowie XV wieku i używany był do początku XVII wieku. Wcześniej, odpalanie broni było wykonywane za pomocą lontu przystawianego ręcznie; zamek lontowy automatyzował tę czynność, pozwalając na wycelowanie broni. Był prosty w konstrukcji, posiadał jednak niedogodności, jak konieczność wcześniejszego zapalenia lontu oraz wrażliwość na złą pogodę. Jedynie częściowo został wyparty przez zamek kołowy, a ostatecznie wyparty przez zamek skałkowy. Zamek lontowy posiadał m.in. muszkiet.
W Europie zamki lontowe stosowane były wyłącznie w broni długiej. W Japonii i Indiach konstruowano również pistolety z tym zamkiem. Broni z zamkiem lontowym używano tam do połowy XIX w.