Zagreus
Przeczytaj także...
Język grecki, greka (starogr. dialekt attycki Ἑλληνικὴ γλῶττα, Hellenikè glõtta; nowogr. Ελληνική γλώσσα, Ellinikí glóssa lub Ελληνικά, Elliniká) – język indoeuropejski z grupy helleńskiej, w starożytności ważny język basenu Morza Śródziemnego. W cywilizacji Zachodu zaadaptowany obok łaciny jako język terminologii naukowej, wywarł wpływ na wszystkie współczesne języki europejskie, a także część pozaeuropejskich i starożytnych. Od X wieku p.n.e. zapisywany jest alfabetem greckim. Obecnie, jako język nowogrecki, pełni funkcję języka urzędowego w Grecji i Cyprze. Jest też jednym z języków oficjalnych Unii Europejskiej. Po grecku mówi współcześnie około 15 milionów ludzi. Język grecki jest jedynym językiem z helleńskich naturalnych, który nie wymarł.Orfizm (Orficyzm) – nurt religijny w starożytnej Grecji powstały w VII wieku p.n.e., związany z kultem Dionizosa, cechujący się wiarą w wędrówkę dusz i ich wyższości nad ciałem.
Robert Graves (ur. 24 lipca 1895 w Wimbledonie, zm. 7 grudnia 1985 w Dejà, Majorka) – angielski poeta, prozaik i badacz mitologii. Syn irlandzkiego pisarza Alfreda Gravesa.
Język grecki, greka (starogr. dialekt attycki Ἑλληνικὴ γλῶττα, Hellenikè glõtta; nowogr. Ελληνική γλώσσα, Ellinikí glóssa lub Ελληνικά, Elliniká) – język indoeuropejski z grupy helleńskiej, w starożytności ważny język basenu Morza Śródziemnego. W cywilizacji Zachodu zaadaptowany obok łaciny jako język terminologii naukowej, wywarł wpływ na wszystkie współczesne języki europejskie, a także część pozaeuropejskich i starożytnych. Od X wieku p.n.e. zapisywany jest alfabetem greckim. Obecnie, jako język nowogrecki, pełni funkcję języka urzędowego w Grecji i Cyprze. Jest też jednym z języków oficjalnych Unii Europejskiej. Po grecku mówi współcześnie około 15 milionów ludzi. Język grecki jest jedynym językiem z helleńskich naturalnych, który nie wymarł.Orfizm (Orficyzm) – nurt religijny w starożytnej Grecji powstały w VII wieku p.n.e., związany z kultem Dionizosa, cechujący się wiarą w wędrówkę dusz i ich wyższości nad ciałem.
Robert Graves (ur. 24 lipca 1895 w Wimbledonie, zm. 7 grudnia 1985 w Dejà, Majorka) – angielski poeta, prozaik i badacz mitologii. Syn irlandzkiego pisarza Alfreda Gravesa.
Zagreus (gr. Ζαγρεύς Zagreús, łac. Zagreus) – w mitologii greckiej syn Zeusa i Persefony. Bóstwo solarne obecne także w mitologii Traków jako syn Zbelsurda (Sbelsurdosa) i Bendidy.
Według mitu greckiego, wrodzy Zeusowi tytani wywabili małego Zagreusa z kolebki w pieczarze na górze Ida, nęcąc zabawkami, i rzucili się nań, by go zabić. Usiłując im się wymknąć, Zagreus wielokrotnie zmieniał postać; kolejno wcielał się w Zeusa, Kronosa, lwa, konia, węża, tygrysa i byka. Gdy w ostatnim wcieleniu tytani schwytali go i pożarli, zjawiła się Atena i ocaliła tylko jego serce oddając je Zeusowi. Natomiast jego kości zostały pochowane przez Apolla w Delfach, a Zeus dokonał pomsty na tytanach uśmiercając ich piorunami.
Państwowy Instytut Wydawniczy (PIW) – polskie wydawnictwo założone w 1946 w Warszawie; od 2005 dyrektorem wydawnictwa jest Rafał Skąpski.Delfy (gr. Δελφοί Delfoi, łac. Delphi) – prastare miasto i świątynia grecka u stóp Parnasu, 13 km od Zatoki Korynckiej, na drodze z Termopilów na Peloponez. Aktualnie Delfy, to nazwa miejsca archeologicznego i nazwa gminy, odległych o 165 km od Aten.
Zeus miał później połknąć uratowane przez Atenę serce Zagreusa, a następnie wraz z Semele począć nowego boga, Dionizosa.
Mit o wskrzeszeniu Zagreusa pod postacią Dionizosa stał się ważnym elementem wierzeń orfickich. Zdaniem niektórych badaczy ma on swą genezę w wierzeniach ludów trackich.
Przypisy[ | edytuj kod]
- Por. Александър Фол: Тракийският Дионис. Книга първа: Загрей. София: УИ Св. Климент Охридски, 1991.
Bibliografia[ | edytuj kod]
Apollo (gr. Ἀπόλλων Apóllōn, zwany też Φοῖβος Phoibos "Jaśniejący", łac. Apollo) – w mitologii greckiej syn Zeusa i Leto. Urodził się na wyspie Delos. Był bliźniaczym bratem Artemidy. Uważany za boga piękna, światła, życia, śmierci, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patrona sztuki i poezji, przewodnika muz (Ἀπόλλων Μουσηγέτης Apóllōn Mousēgétēs). Przebywał na Parnasie, skąd zsyłał natchnienie.Zeus (także Dzeus, stgr. Ζεύς Zeús, nowogr. Δίας Días, łac. Iupiter, Iuppiter) – w mitologii greckiej najwyższy z bogów. Syn Kronosa i Rei. Był szóstym dzieckiem Rei i Kronosa. Brat Hestii, Demeter, Hery (również jej mąż), Posejdona i Hadesa. Władca błyskawic. Uosobienie najwyższej zasady rządzącej Wszechświatem. Władca wszystkich bogów i ludzi. Jego atrybutami były złote pioruny, orzeł i tarcza zwana egidą. Wychowały go nimfy górskie i koza Amaltea.
Warto wiedzieć że... beta
Atena (gr. Ἀθήνη Athene lub Ἀθηναίη Athenaie) – w mitologii greckiej bogini mądrości, sztuki, wojny sprawiedliwej oraz opiekunka miast, m.in. Aten i Sparty. Jedna z dwunastu głównych bogów olimpijskich. Jej atrybutami były: miecz, sowa, hełm, drzewo oliwne. Jej rzymskim odpowiednikiem jest Minerwa.
Trakowie – lud indoeuropejski zamieszkujący wschodnią część Półwyspu Bałkańskiego – obszar ograniczony od zachodu rzekami Wielka Morawa i Wardar, od wschodu Morzem Czarnym, od północy Dunajem, na południu natomiast Morzem Egejskim. Bezpośrednio od strony zachodniej z Trakami sąsiadowały plemiona Dardanów, które jednak nie były pochodzenia trackiego.
Kronos (gr. κρόνος krónos łac. Saturnus) – w mitologii greckiej bóg rolnictwa, jeden z tytanów i najmłodszy syn Uranosa i Gai
Tytani i tytanidy (gr. Τιτᾶνες Titanes, Τιτανίδες Titanídes, l.poj. Τιτάν Titán, Τιτανίς Titanís, łac. Titani, Titanides, l.poj. Titan, Titanid, pol. tytan, tytanida, tytanka) – w mitologii greckiej bogowie z pokolenia olbrzymów, istniejący przed bogami olimpijskimi.
Persefona (także Kora, gr. Περσεφόνη Persephonē, gr. Κόρη Korē, łac. Proserpina, "dziewczyna") – w mitologii greckiej małżonka Hadesa, władczyni świata podziemnego i opiekunka dusz zmarłych. Była córką Demeter i Zeusa.
Semele (także Tyone, gr. Σεμέλη Semélē, łac Semele, gr. Θυώνη Thyṓnē, łac. Thyone) – w mitologii greckiej królewna tebańska, bogini.
Dionizos (także Bakchos, Bachus, gr. Διώνυσος Diṓnysos, Διόνυσος Diónysos, Βάκχος Bákchos, łac. Dionysus, Bacchus) – w mitologii greckiej bóg dzikiej natury, winnej latorośli i wina, reprezentujący jego upajający i dobroczynny wpływ. Syn Zeusa i śmiertelniczki Semele. Jego kult przywędrował do Grecji ze Wschodu, z Tracji, około VI wieku p.n.e, choć jego imię pojawia się na mykeńskich zabytkach z XIV-XIII w. p.n.e., wśród innych bogówa. Na cześć Dionizosa odbywały się Dionizje, jego kult sprawowały bachantki, które organizowały ekstatyczne misteria.