• Artykuły
  • Forum
  • Ciekawostki
  • Encyklopedia

    • Wrzos



    Podstrony: [1] [2] [3] 4 [5]
    Przeczytaj także...
    Gronowiec szary (Botrytis cinerea Pers.) – gatunek grzybów z rodziny twardnicowatych (Sclerotiniaceae). Według ankiety przeprowadzonej wśród fitopatologów przez czasopismo "Molecular Plant Pathology" w 2012 r. gatunek ten znalazł się na 2 miejscu gatunków grzybów o największym znaczeniu w gospodarce człowieka. Chryzantema (Dendranthema Des Moul) – rodzaj bylin lub półkrzewów należący do rodziny astrowatych (Asteraceae). Liczy ok. 50 gatunków występujących w stanie dzikim głównie w Chinach, Japonii, Korei i Mongolii. W Polsce rośnie jedynie chryzantema Zawadzkiego. Problematyczne jest rozdzielanie tego rodzaju od złocieni (Chrysanthemum). Taki podział uznają autorzy krytycznej listy roślin naczyniowych Polski, podczas gdy w innych ujęciach rodzaj ten nie jest wyróżniany i należące tu gatunki zaliczane są do złocieni (Chrysanthemum).
    Zagrożenia i ochrona[ | edytuj kod]
    Wrzosowisko wypalane w Szwecji

    Wrzos jako gatunek jest szeroko rozprzestrzeniony i ma wielkie zasoby, przedmiotem troski jest jednak zanikanie w skali całego kontynentu tworzonych przezeń wrzosowisk, co wiąże się z utratą różnorodności biologicznej (zanikaniem gatunków towarzyszących, zwłaszcza fauny). Za przyczynę tego stanu rzeczy uznaje się wzrost dostępności nutrientów, w szczególności związków azotu, co zwiększa konkurencyjność roślinności trawiastej.

    Menstruacja (miesiączka, ang. period, łac. menses); krwawienie miesięczne – fizjologiczne zjawisko polegające na cyklicznym złuszczaniu się nabłonka macicy (endometrium) pod wpływem charakterystycznych zmian stężenia hormonów płciowych (estrogenów i progesteronu), wynikających z układów wzajemnych sprzężeń zwrotnych między gonadami, przednim płatem przysadki mózgowej i podwzgórzem.Grzybnia (mycelium) – forma plechy grzybów, stanowiąca wegetatywne ciało grzybów zbudowane z wyrośniętej i rozgałęzionej strzępki lub wielu strzępek skupionych w jednym miejscu. Grzybnia, która rozwija się na powierzchni podłoża (często w formie puchu lub pleśni), nazywana jest grzybnią powietrzną, a grzybnia wnikająca w podłoże to grzybnia substratowa lub pożywkowa.

    Jako siedliska przyrodnicze chronione są w sieci Natura 2000 różne ekosystemy, w których wrzos odgrywa istotną rolę. W ramach siedliska 1230 klify na wybrzeżu Atlantyku i Bałtyku chronione są występujące w takich miejscach wrzosowiska z Ulex gallii i Scilla verna. Siedliskiem przyrodniczym są: nadmorskie wrzosowiska bażynowe (2140 i 2320); atlantyckie wrzosowiska z turzycami i wrzoścami Calluno-Ulicetea (2150); suche wrzosowiska z janowcem włosistym i angielskim (2310), suche wrzosowiska (Calluno-Genistion, Pohlio-Callunion, Calluno-Arctostaphylion) (4030); endemiczne wrzosowiska makaronezyjskie (4050); wrzosowiska wysokogórskie i borealne (4060); zarośla jałowca pospolitego na wrzosowiskach (5130); torfowiska wysokie (7110 i 7120); przejściowe (7140) i dywanowe (7150). Poza tym lokalnie wrzos może mieć ważną pozycję w siedliskach takich, jak wilgotne wrzosowiska z wrzoścem bagiennym (4010, tak jest w Polsce, gdzie wrzosiec bagienny jest rzadszym gatunkiem, a sam ten typ siedliska jest bardzo rzadki), bogate florystycznie górskie i niżowe murawy bliźniczkowe (6230), śródlądowe bory chrobotkowe, kwaśne dąbrowy (9190), lasy mieszane i bory na wydmach nadmorskich (2018), wilgotne zagłębienia międzywydmowe (2190). Z drugiej strony, ekspansja wrzosu może świadczyć o degradacji, ewentualnie sukcesji siedlisk takich jak nadmorskie wydmy szare (2130), torfowiska wysokie (7110).

    Równina Pyrzycka lub Równina Pyrzycko Stargardzka (313.31) – mezoregion fizycznogeograficzny położony w południowo-wschodniej części Pobrzeża Szczecińskiego, między Wzgórzami Bukowymi i Równiną Wełtyńską na zachodzie, równinami: Goleniowską i Nowogardzką na północy a Pojezierzem Zachodniopomorskim na południu i wschodzie.Września pobrzeżna (Myricaria germanica L. Desv.) – gatunek pionierski półkrzewu należący do rodziny tamaryszkowatych, występujący na terenach obejmujących obszary od gór zlokalizowanych południu Europy, aż po Himalaje. Jako udokumentowana flora Polski, występuje tylko w Karpatach, gdzie wraz z wierzbą siwą (Salix eleagnos) tworzy zespół roślinności Salici-Myricarietum.

    Na obszarach pod wpływem klimatu atlantyckiego wrzosowiska są trwałym elementem krajobrazu, których sukcesja ekologiczna jest powstrzymywana z powodu silnego zubożenia gleby, a dodatkowo też wypalania i wypasania. Utrzymanie wrzosowisk w Europie Środkowej wymaga okresowego usuwania drzew i krzewów, koszenia lub wypalania. W celu odmłodzenia wrzosowisk wykasza się przemiennie kolejne jego płaty co 3–5 lat jesienią, po wysypaniu nasion. Drzewa i krzewy usuwa się wiosną. Ewentualne wypalanie (zawsze tylko dla części wrzosowiska) stosowane jest co 8–10 lat na przełomie zimy i wiosny. Utrzymaniu wrzosowisk sprzyja także wypasanie ich owcami wrzosówkami.

    Choroby reumatyczne (potocznie reumatyzm) – grupa chorób charakteryzujących się przewlekłymi zmianami zapalnymi w obrębie tkanki łącznej, spowodowanymi najczęściej reakcją autoimmunologiczną. Grupa chorób reumatycznych objawia się często zmianami chorobowymi w stawach i kościach, dając objawy bólowe i w skrajnych przypadkach ograniczenie ruchomości stawów, aż do całkowitego ich usztywnienia. Słowem „reumatyzm” lub też „gościec” najczęściej określa się w mowie potocznej reumatoidalne zapalenie stawów.Anatolia (tureckie Anadolu) – kraina, należąca do Turcji, na półwyspie Azja Mniejsza (którego jest synonimem), leżąca między Morzem Czarnym a Zatoką Aleksandretty.

    Zachowaniu wrzosowisk sprzyja również użytkowanie ich jako poligony wojskowe.

    Znaczenie w kulturze[ | edytuj kod]

    Wrzosowisko w marcu na Orkadach u wybrzeży Szkocji

    Wrzos zwyczajny odgrywa szczególną rolę w kulturze krajów, gdzie pełni też znaczącą rolę w krajobrazie tj. w Irlandii i Szkocji, ale jest też jednym z narodowych symboli Norwegii. Liczne rody szkockie miały wrzos przedstawiony na swoich tarczach herbowych, a przywódcy rodu MacDonald przytwierdzali wiązkę wrzosów do swych włóczni.

    Torfowisko (ang. peatland, mire, niem. Moor, Moos, Ried, Filz) – jeden z typów mokradeł, siedlisk na tyle uwodnionych, że występuje tam specyficzna roślinność i zachodzą procesy akumulacji osadów organicznych. Jest to teren stale podmokły, o podłożu trudno przepuszczalnym, pokryty zbiorowiskami roślin bagiennych i bagienno-łąkowych. Torfowiska występują głównie w strefie klimatu umiarkowanego, wilgotnego i chłodnego (północna część Eurazji i Ameryki Północnej, a także obszary górskie). Obszary te są cenne pod względem przyrodniczym, można je także wykorzystać gospodarczo – poprzez wydobywanie torfu. Torfowisko przyrasta średnio o 1 mm w ciągu roku.Język rosyjski (ros. русский язык, russkij jazyk; dawniej też: język wielkoruski) – język należący do grupy języków wschodniosłowiańskich, posługuje się nim jako pierwszym językiem około 145 mln ludzi, ogółem (według różnych źródeł) 250-300 mln. Jest językiem urzędowym w Rosji, Kirgistanie i na Białorusi, natomiast w Kazachstanie jest językiem oficjalnym oraz jest jednym z pięciu języków oficjalnych a jednocześnie jednym z sześciu języków konferencyjnych Organizacji Narodów Zjednoczonych. Posługuje się pismem zwanym grażdanką, graficzną odmianą cyrylicy powstałą na skutek jej upraszczania.

    Szczególne znaczenie, jako roślinie mającej przynosić szczęście, przypisywano rzadko spotykanym w naturze wrzosom kwitnącym na biało (brytyjski odpowiednik czterolistnej koniczyny). Białe wrzosy są w efekcie popularną ozdobą weselną, składnikiem bukietów panny młodej. Rzadkość ich występowania wiązano także z obfitującą w wojny historią Szkocji – wedle legend znaczyć miały bowiem miejsca, w których nie przelano krwi w bitwie, ewentualnie miejsca spoczynku wróżek (ang. Faeries).

    Jałowiec pospolity (Juniperus communis L.) – gatunek zawsze zielonego krzewu lub drzewa należący do rodziny cyprysowatych. Występuje na półkuli północnej od obszaru okołobiegunowego po obszary górskie w południowej Europie, Azji i Ameryce Północnej.Zgwałcenie – zmuszenie drugiej osoby do obcowania płciowego, poddania się innej czynności seksualnej lub wykonania takiej czynności przez jedną lub wiele osób, posługujących się siłą fizyczną, przymusem, nadużyciem władzy, podstępem lub wykorzystujących niemożność wyrażenia świadomej zgody przez daną osobę. Sprawca zgwałcenia nazywany jest gwałcicielem.

    Biało kwitnące wrzosy wiązane są też z legendarną Malwiną mającą żyć w III wieku n.e. Bukiet wrzosów przyniósł jej posłaniec od jej narzeczonego – Oskara wraz z wieścią, że tuż po ich zerwaniu zginął on w bitwie. Łzy Malwiny zmieniły barwę kwiatów wrzosowych, a ona sama zaklęła białe kwiaty wrzosu, które mimo że stanowiły symbol jej żałoby, miały przynosić wszystkim ich znalazcom szczęście.

    Rośliny lecznicze - najczęściej rośliny lądowe, zawierające substancje czynne, stosowane w medycynie i ziołolecznictwie. Z niektórych części tych roślin wyrabia się leki (np. z korzeni, łodyg, liści, kwiatów). Na świecie poznano ok. 2 500 gatunków roślin leczniczych-u nas rośnie ich ok. 400-w praktyce stosowane jest ok. 200. Zdecydowana większość z nich to rośliny naczyniowe, nieliczne należą do paprotników, porostów i glonów. Niektóre z gatunków ziół stosowane dawniej w ludowej medycynie, obecnie nie są już używane.Puszcza Białowieska – kompleks leśny położony na terenie Polski i Białorusi, odznaczający się dużymi walorami przyrodniczymi i historycznymi. W Puszczy Białowieskiej zachowały się ostatnie fragmenty lasu o charakterze pierwotnym. Tutaj mieszka największa populacja wolnego żubra na świecie.

    Wierzono także, że wrzos noszony przy sobie chroni przed przemocą, w tym zwłaszcza przed zgwałceniem. Spalenie przed domem paproci i wrzosu miało sprowadzać deszcz. Wrzos miał być świętą rośliną dla druidów. Roślina wykorzystywana była do „okiełzania złych duchów”. W aromaterapii używana jest do uwalniania pacjenta od różnorodnych problemów.

    Taniny (E181) – grupa organicznych związków chemicznych zbudowanych z wielu cząsteczek kwasu galusowego i D-glukozy.Półwysep Bałkański (Bałkany) – półwysep położony w południowo-wschodniej części Europy. Jego granice wyznacza od zachodu Morze Adriatyckie i Morze Jońskie, od wschodu Morze Czarne i morze Marmara (cieśniny Bosfor i Dardanele), od południowego wschodu Morze Egejskie. Północna granica półwyspu ma charakter umowny. Zgodnie z tradycją przebiega następująco: wzdłuż Dunaju od Morza Czarnego do ujścia Sawy (rejon Belgradu), następnie wzdłuż Sawy do ujścia Kupy (rejon miasta Sisak), następnie wzdłuż Kupy aż do jej źródła (rejon Osilnicy), następnie przekracza pasmo Gorski Kotar przez tzw. Bramę Liburnijską (chorw. i wł. Vrata) na południe od góry Risnjak i dochodzi do Morza Adriatyckiego w rejonie Rijeki. Oprócz tej najpopularniejszej konwencji były i są proponowane inne linie stanowiące granicę między Półwyspem Bałkańskim a resztą kontynentu, np. linia prosta styczna do brzegów Adriatyku i Morza Czarnego, a także linia łącząca Triest z Odesą.

    W Niemczech wierzono, że kwiaty wrzosu (niem. Heide) zawdzięczają swą barwę krwi zabitych pogan (niem. Heiden).

    W kulturach anglojęzycznych od końca XIX wieku nadawane jest imię Heather ('wrzos'), od połowy XX wieku będąc jednym z bardziej popularnych imion żeńskich (w Stanach Zjednoczonych wyjątkowo nadawanym też chłopcom). W Stanach Zjednoczonych było w pierwszej dziesiątce imion żeńskich w latach 70. i 80. XX w., przekraczając 1 procent populacji, podczas gdy w pierwszej połowie XX w. i w XXI w. było o dwa rzędy wielkości mniej popularne. W innych krajach również jego popularność spada.

    Robert Louis Stevenson (ur. 13 listopada 1850 w Edynburgu, zm. 3 grudnia 1894 w Vailima na Samoa) – szkocki powieściopisarz, poeta i reportażysta podróżnik, główny reprezentant neoromantyzmu w literaturze brytyjskiej.Tatry (514.5, słow. Tatry, niem. Tatra, węg. Tátra) – najwyższe pasmo w łańcuchu Karpat, również najwyższe między Alpami a Uralem i Kaukazem. Są częścią Łańcucha Tatrzańskiego, w Centralnych Karpatach Zachodnich.

    Przypisy[ | edytuj kod]

    1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS ONE”, 10 (4), 2015, e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
    2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-05-27] (ang.).
    3. ↑ Taxon: Calluna vulgaris (L.) Hull. U.S. National Plant Germplasm System. [dostęp 2017-05-14].
    4. Calluna vulgaris. W: Den Virtuella Floran [on-line]. Naturhistoriska riksmuseet. (Za: Hultén, E. & Fries, M. 1986. Atlas of North European vascular plants: north of the Tropic of Cancer I-III. – Koeltz Scientific Books, Königstein). [dostęp 2017-05-14].
    5. ↑ A. R. Clapham, T. G. Tutin, E. F. Warburg: Flora of the British Isles. Cambridge at the University Press, 1962, s. 609.
    6. Adam Zając, Maria Zając (red.): Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce. Kraków: Uniwersytet Jagielloński, 2001, s. 106. ISBN 83-915161-1-3.
    7. ↑ Weed Risk Assessment: Calluna vulgaris. Department of Primary Industries, Parks, Water and Environment, Tasmanian Government. [dostęp 2017-05-14].
    8. ↑ Calluna vulgaris. W: Flora of North America [on-line]. [dostęp 2017-05-06].
    9. ↑ Mieczysław Czekalski: Wrzosy, wrzośce i inne rośliny wrzosowate. Poznań: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2008, s. 44-73. ISBN 978-83-09-01032-6.
    10. ↑ Roger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Vol. 2. Perennials and annuals. London: Macmillan, 2002, s. 187. ISBN 0-333-74890-5.
    11. ↑ Bogumił Pawłowski (red.): Flora polska. Rośliny naczyniowe Polski i ziem ościennych. T. X. Warszawa, Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1963, s. 101.
    12. ↑ Mieczysław Lipiński: Pożytki pszczele. Zapylanie i miododajność roślin. Warszawa: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2010, s. 131-132. ISBN 978-83-09-99024-6.
    13. ↑ Krzysztof Kluk: Dykcyonarz roślinny. Warszawa: 1805, s. 203-204.
    14. ↑ Janusz B. Faliński: Vegetation Dynamics in Temperate Lowland Primeval Forests: Ecological Studies in Białowieza Forest. Springer Science & Business Media, 2012, s. 95. ISBN 94-009-4806-9.
    15. Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, s. 349. ISBN 83-01-14342-8.
    16. ↑ G. R. Miller. Quantity and Quality of the Annual Production of Shoots and Flowers by Calluna Vulgaris in North-East Scotland. „Journal of Ecology”. 67, 1, s. 109-129, 1979. DOI: 10.2307/2259340. 
    17. G. R. Miller, R. P. Cummins. Role of Buried Viable Seeds in the Recolonization of Disturbed Ground by Heather (Calluna vulgaris (L.) Hull) in the Cairngorm Mountains, Scotland, U.K.. „Arctic and Alpine Research”. 19, 4, s. 396-401, 1987. DOI: 10.2307/1551404. 
    18. F.M. Muller: Seedlings of the North-Western European Lowland: A flora of seedlings. Wageningen: Centre for Agricultural Publishing and Documentation, 1978, s. 172.
    19. ↑ E. Whittaker, C. H. Gimingham. The Effects of Fire on Regeneration of Calluna Vulgaris (L.) Hull. from Seed. „Journal of Ecology”. 50, 3, s. 815-822, 1962. DOI: 10.2307/2257484. 
    20. B.F. Mohamed, C.H. Gimingham. The morphology of vegetative regeneration in Calluna vulgaris. „New Phytologist”. 69, 3, s. 743–750, 1970. DOI: 10.1111/j.1469-8137.1970.tb02459.x. 
    21. ↑ Leonidas Świejkowski: Rośliny lecznicze występujące w stanie dzikim. Kraków: Wydawnictwo Polskiego Związku Zielarskiego, 1950, s. 242-244.
    22. ↑ Aleksander Ożarowski, Wacław Jaroniewski: Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie. Warszawa: Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, 1987, s. 388-390. 83-202-0472-0.
    23. ↑ Jan Volák, Jiři Stodola: Rośliny lecznicze. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza BGW, 1992, s. 100. ISBN 83-7066-389-3.
    24. ↑ Mateusz Emanuel Senderski: Prawie wszystko o ziołach. Podkowa Leśna: Mateusz E. Senderski, 2007, s. 647-648. ISBN 978-83-924849-0-5.
    25. ↑ Ewa i Mariusz Chojnowscy: Azalie, różaneczniki, wrzosy i inne wrzosowate. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2008, s. 165-187. ISBN 978-83-7073-650-7.
    26. Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
    27. Read, D. J., J. R. Leake, J. Perez-Moreno. Mycorrhizal fungi as drivers of ecosystem processes in heathland and boreal forest biomes. „Canadian Journal of Botany”. 82, s. 1243–1263, 2004. 
    28. Bradley, R.; Burt, A. J.; Read, D. J.. Mycorrhizal infection and resistance to heavy metal toxicity in Calluna vulgaris. „Nature”. 292, s. 335-337, 1981. 
    29. Sharples, J. M., Chambers, S. M., Meharg, A. A., Cairney, J. W. G.. Genetic diversity of root-associated fungal endophytes from Calluna vulgaris at contrasting field sites. „New Phytologist”. 148, 1, s. 153–162, 2000. DOI: 10.1046/j.1469-8137.2000.00734.x. 
    30. ↑ Malcolm Storey: Calluna vulgaris (L.) Hull (Heather). W: BioInfo (UK) [on-line]. [dostęp 2017-05-23].
    31. G. W. Heil, M. Bruggink. Competition for Nutrients between Calluna vulgaris (L.) Hull and Molinia caerulea (L.) Moench. „Oecologia”. 73, 1, s. 105-108, 1987. 
    32. ↑ P.D. Hulme, B.G. Merrell, L. Torvell, J.M. Fisher, J.L. Small, R.J. Pakeman. Rehabilitation of degraded Calluna vulgaris (L.) Hull-dominated wet heath by controlled sheep grazing. „Biological Conservation”. 107, 3, s. 351-363, 2002. DOI: 10.1016/S0006-3207(02)00073-3. 
    33. A. Ballester, A. M. Vieitez, E. Vieitez. Allelopathic potential of Erica vagans, Calluna vulgaris, and Daboecia cantabrica. „Journal of Chemical Ecology”. 8, 5, s. 851–857, 1982. DOI: 10.1007/BF00994785. 
    34. ↑ Reinhard Witt: Krzewy – przewodnik. Warszawa: Multico, 1997. ISBN 83-7073-133-3.
    35. Robert Moss. A Comparison of Red Grouse (Lagopus L. scoticus) Stocks with the Production and Nutritive Value of Heather (Calluna vulgaris). „Journal of Animal Ecology”. 38, 1, s. 103-122, 1969. DOI: 10.2307/2741. 
    36. ↑ R.J Pakeman, P.D Hulme, L Torvell, J.M Fisher. Rehabilitation of degraded dry heather (Calluna vulgaris <L.> Hull) moorland by controlled sheep grazing. „Biological Conservation”. 114, 3, s. 389–400, 2003. DOI: 10.1016/S0006-3207(03)00067-3. 
    37. Calluna. W: Index Nominum Genericorum (ING) [on-line]. Smithsonian Institution. [dostęp 2017-05-19].
    38. Ericoideae. W: NCBI Taxonomy Browser [on-line]. [dostęp 2017-05-19].
    39. Marian Rejewski: Pochodzenie łacińskich nazw roślin polskich. Warszawa: 1996, s. 42. ISBN 83-05-12868-7.
    40. Calluna vulgaris (L.) Hull. W: The Plant List. Version 1.1 [on-line]. [dostęp 2017-05-19].
    41. ↑ O nazwach wrzesień i październik. W: Obcy język polski. Poradnia językowa [on-line]. Tygodnik Angora. Maciej Malinowski. [dostęp 2017-05-19].
    42. ↑ Erazm Majewski: Słownik nazwisk zoologicznych i botanicznych polskich. T. II. Warszawa: Nakładem autora, 1894, s. 153.
    43. Ireneusz R. Moraczewski, Barbara Sudnik-Wójcikowska, Bożena Dubielecka, Lucjan Rutkowski, Kazimierz A. Nowak, Wojciech Borkowski, Halina Galera: Flora ojczysta — gatunki pospolite, chronione, ciekawe... (CD-ROM: Atlas roślin, słownik botaniczny i multimedialne klucze do oznaczania). Warszawa: Wydawnictwo Stigma, 2000. (pol.)
    44. Mieczysław Czekalski: Wrzosy, wrzośce i inne rośliny wrzosowate. Poznań: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2008, s. 92. ISBN 978-83-09-01032-6.
    45. ↑ Andrew Mikolajski: Wrzosy i wrzośce. Poradnik ogrodniczy. Warszawa: Elipsa, 2001, s. 8-23. ISBN 83-7265-015-2.
    46. Heather Ale: A Galloway Legend. W: Bartleby.com [on-line]. [dostęp 2017-06-16].
    47. ↑ Calluna vulgaris - (L.)Hull.. W: Plants For A Future [on-line]. [dostęp 2017-05-23].
    48. Wiesław Grochowski: Uboczna produkcja leśna. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990, s. 392. ISBN 83-01-09535-0.
    49. Marian Nowiński: Rośliny lecznicze flory polskiej. Poznań: Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, 1959, s. 73.
    50. ↑ Adam Paluch: Świat roślin w tradycyjnych praktykach leczniczych wsi polskiej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 1984, s. 171-172.
    51. ↑ Maria Polakowska: Leśne rośliny zielarskie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1977.
    52. Jadwiga Kwaśniewska, Krystyna Mikołajczyk: Wszyscy zbieramy zioła. Warszawa: Wydawnictwa Acydensowe, 1983, s. 149.
    53. Jindřich Krejča, Jan Macků: Atlas roślin leczniczych. Warszawa: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1989. ISBN 83-04-03281-3.
    54. Eliza Lamer-Zarawska, Barbara Kowal-Gierczak, Jan Niedworok: Fitoterapia i leki roślinne. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2007, s. 362. ISBN 978-83-200-3401-1.
    55. Jakub Mowszowicz: Flora jesienna. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących jesiennych pospolitych roślin zielnych. Warszawa: WSiP, 1986, s. 164. ISBN 83-02-00607-6.
    56. Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1989, s. 403. ISBN 83-09-00256-4.
    57. ↑ Geoffrey Burnie i inni, Botanica : ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.
    58. ↑ Andrew Mikolajski: Wrzosy i wrzośce. Poradnik ogrodniczy. Warszawa: Elipsa, 2001, s. 50-61. ISBN 83-7265-015-2.
    59. ↑ Najgroźniejsze choroby roślin wrzosowatych. Hortologia.eu. [dostęp 2017-07-01]. [zarchiwizowane z tego adresu].
    60. Leszek B. Orlikowski: Ochrona roślin wrzosowatych przed fytoftorozą. W: Szkółkarstwo 2005/2 [on-line]. Plantpress Sp. z o.o, 2005. [dostęp 2017-07-01].
    61. Zagrożenie dla roślin iglastych i wrzosowatych – Phytophtora sp.. W: DiO [on-line]. Ogrody Arto Sp. z o.o.. [dostęp 2017-07-01].
    62. M. Johansson. The influence of ammonium nitrate on the root growth and ericoid mycorrhizal colonization of Calluna vulgaris (L.) Hull from a Danish heathland. „Oecologia”. 123, 3, s. 418–424, 2000. DOI: 10.1007/s004420051029. 
    63. Interpretation Manual of European Union Habitats. W: EUR 28. April 2013 [on-line]. European Commission DG Environment. [dostęp 2017-05-14].
    64. Paweł Pawlaczyk: 4010 Wilgotne wrzosowiska z wrzoścem bagiennym Erica tetralix. W: Monitoring siedlisk przyrodniczych. Przewodnik metodyczny. Część druga. Wojciech Mróz (red.). Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2012, s. 218-229, seria: Biblioteka Monitoringu Środowiska. ISBN 978-83-61227-72-4.
    65. ↑ Wojciech Mróz: Monitoring siedlisk przyrodniczych. Przewodnik metodyczny. Część pierwsza. Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2010, s. 67, 133, 151, 297, seria: Biblioteka Monitoringu Środowiska. ISBN 978-83-61227-52-6.
    66. Paweł Pawlaczyk: 9190 Kwaśne dąbrowy (Quercetea robori-petraeae). W: Monitoring siedlisk przyrodniczych. Przewodnik metodyczny. Część trzecia. Wojciech Mróz (red.). Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2012, s. 272-291, seria: Biblioteka Monitoringu Środowiska. ISBN 978-83-61227-76-2.
    67. Wojciech Mróz: Monitoring siedlisk przyrodniczych. Przewodnik metodyczny. Część czwarta. Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2015, s. 77, 97, seria: Biblioteka Monitoringu Środowiska. ISBN 978-83-61227-41-0.
    68. Heinrich Walter: Strefy roślinności a klimat. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1976, s. 48, 140, 153-157.
    69. Paweł Pawlaczyk: 4030 Suche wrzosowiska (Calluno-Genistion, Pohlio-Callunion, Calluno-Arctostaphylion). W: Monitoring siedlisk przyrodniczych. Przewodnik metodyczny. Część druga. Wojciech Mróz (red.). Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2012, s. 230-246, seria: Biblioteka Monitoringu Środowiska. ISBN 978-83-61227-72-4.
    70. Heather - buliding block for Celts. Ireland calling. [dostęp 2017-07-01].
    71. ↑ Susan Koranki: Scottish Heather - Versatile & Beautiful. W: Scottish at heart [on-line]. MyWay LLC. [dostęp 2017-07-01].
    72. James J. S. Johnson: A Few of Norway’s Cultural Symbols. W: Norwegian Society of Texas [on-line]. [dostęp 2017-07-01].
    73. ↑ Scott Cunningham: Encyklopedia magicznych roślin. Białystok: Studio Astropsychologii, 2009, s. 282. ISBN 978-83-7377-352-3.
    74. Richard Folkard: Plant Lore, Legends, and Lyrics Embracing the Myths, Traditions, Superstitions, and Folk-Lore of the Plant Kingdom. Library of Alexandria, 2015. ISBN 1-4656-0458-8.
    75. Given Name HEATHER (ang.). Behind the Name. [dostęp 2017-07-04].
    Wrzosiec (Erica L.) – rodzaj roślin z rodziny wrzosowatych. Według niektórych ujęć taksonomicznych należy do niego ok. 800 gatunków. Występują one przede wszystkim w południowej Afryce, ale niewielka ilość gatunków także w Azji i Europie. W Europie występuje kilka gatunków wrzośców i wraz z blisko spokrewnionym wrzosem są one gatunkami dominującymi na wrzosowiskach. Gatunkiem typowym jest Erica cinerea L..Kultywar (łac. cultus = uprawny, varietas = odmiana) – wyraźnie odrębna, jednorodna i trwała odmiana uprawna (hodowlana) rośliny wyróżniająca się walorami użytkowymi lub estetycznymi (określoną cechą lub kombinacją cech), uzyskana w wyniku zabiegów hodowlanych (selekcji, krzyżowania, poliploidyzacji, działania mutagenów), ewentualnie odnaleziona w naturze lub uprawie.


    Podstrony: [1] [2] [3] 4 [5]



    w oparciu o Wikipedię (licencja GFDL, CC-BY-SA 3.0, autorzy, historia, edycja)

    Warto wiedzieć że... beta

    Przedprątność, protandria – zjawisko występujące w kwiatach obupłciowych u niektórych gatunków roślin. Polega na wcześniejszym dojrzewaniu pręcików niż słupków. Jest to jeden z mechanizmów zapobiegających niekorzystnemu dla rośliny samozapyleniu, czyli zapyleniu się pyłkiem pochodzącym z tej samej rośliny. W kwiatach przedprątnych możliwe jest tylko zapylenie krzyżowe – pyłkiem pochodzącym z innej rośliny tego samego gatunku.
    Okwiat, okrywa kwiatowa (ang. perianth, łac. perigonium, perianthium) – część kwiatu stanowiąca ochronę dla rozwijających się pręcików i słupków. U roślin owadopylnych okwiat pełni także funkcję powabni dzięki zapachowi i kolorom, dla zapylających je owadów, ptaków, ssaków i innych zwierząt.
    Likier (fr. liqueur) – wysokoprocentowy napój alkoholowy o słodkim smaku owocowym, korzennym lub korzenno-ziołowym. Pokrewnymi napojami są nalewki.
    Azory (port. Açores, wym. [ɐˈsoɾɨʃ]; Arquipélago dos Açores), administracyjnie Region Autonomiczny Azorów – archipelag dziewięciu wysp wulkanicznych należących do Portugalii położony w środkowej części Oceanu Atlantyckiego. Znajduje się około 1500 km od wybrzeży Półwyspu Iberyjskiego i jest zaliczany do Makaronezji. Na długości 650 km rozciągają się trzy główne grupy wysp (grupa zachodnia: Flores i Corvo, grupa centralna: Faial, Pico, São Jorge, Graciosa i Terceira, grupa wschodnia: São Miguel i Santa Maria). Zróżnicowana rzeźba terenu ze stromymi, skalistymi wybrzeżami i jeziorami kraterowymi świadczy o wulkanicznym pochodzeniu wysp. Archipelag jest nadal obszarem aktywnym sejsmicznie.
    Homeopatia (z gr. όμοιος, homoios – podobny i πάθος, pathos – cierpienie) – forma medycyny niekonwencjonalnej, zaproponowana po raz pierwszy w 1796 przez niemieckiego lekarza Samuela Hahnemanna. Zwolennicy tej metody stosują wysoce rozcieńczone substancje, które domniemanie mają leczyć choroby o symptomach podobnych do tych powstałych w wyniku spożycia tychże substancji. Homeopatia bazuje na aksjomacie ipse dixit sformułowanym przez Hahnemanna, który nazwał go „prawem podobieństw”. Według niego substancje powodujące pewne symptomy u osób zdrowych powinny być podawane w rozcieńczonej formie pacjentom wykazującym podobne objawy. Środki homeopatyczne są przygotowywane poprzez sukcesywne rozcieńczanie. Po każdym rozcieńczeniu otrzymany roztwór jest mieszany przez intensywne potrząsanie, które homeopaci nazywają succussion, zakładając, że zwiększa to efektywność otrzymanej substancji. Cały ten proces homeopaci nazywają dynamizowaniem. Rozcieńczanie trwa zazwyczaj tak długo, że w roztworze nie pozostaje nic z początkowej substancji.
    Pogorzelica – wieś, miejscowość wypoczynkowa z letnim kąpieliskiem morskim w północno-zachodniej Polsce, położona nad Morzem Bałtyckim, na Pobrzeżu Szczecińskim, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfickim, w gminie Rewal.
    Znamię (ang. stigma) – część słupka roślin okrytonasiennych przyjmująca ziarna pyłku w trakcie zapylenia (przed zapłodnieniem). Zazwyczaj znajduje się na szczycie szyjki słupka, gdy szyjki brak – wykształca się znamię siedzące. Liczba znamion w słupku jest różna u różnych gatunków i zwykle zależy od liczby owocolistków budujących słupek.

    Reklama

    Czas generowania strony: 1.482 sek.