Wojna hegemoniczna
Wielka Brytania, Zjednoczone Królestwo (ang. United Kingdom), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (ang. United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland) – unitarne państwo wyspiarskie położone w Europie Zachodniej. W skład Wielkiej Brytanii wchodzą: Anglia, Walia i Szkocja położone na wyspie Wielka Brytania oraz Irlandia Północna leżąca w północnej części wyspy Irlandia. Na wyspie tej znajduje się jedyna granica lądowa Zjednoczonego Królestwa z innym państwem – Irlandią. Poza nią, Wielka Brytania otoczona jest przez Ocean Atlantycki na zachodzie i północy, Morze Północne na wschodzie, kanał La Manche na południu i Morze Irlandzkie na zachodzie.Unia Europejska, UE – gospodarczo-polityczny związek 27 demokratycznych państw europejskich. Unia powstała 1 listopada 1993 roku – na mocy podpisanego 7 lutego 1992 traktatu z Maastricht – jako efekt wieloletniego procesu integracji politycznej, gospodarczej i społecznej. Korzenie współczesnej integracji europejskiej sięgają okresu powojennego i ograniczały się do 6 państw zachodnioeuropejskich. Państwa te tworzyły wiele form i mechanizmów współpracy, powoływały organizacje, instytucje i organy, których celem było wzmocnienie jedności między nimi. W 1993 nadrzędną wobec wszystkich poprzednich organizacji została Unia Europejska, sama otrzymując nieznaną wcześniej hybrydową formułę sui generis.
Wojna sukcesyjna, wojna o sukcesję – wojna między pretendentami (potencjalnymi następcami) do tronu po zmarłym władcy. Może się ona toczyć w łonie samej dynastii, lub między kandydatami poszczególnych dynastiami.
Wojna hegemoniczna, wojna o hegemonię – wojna między dominującym w międzynarodowym systemie mocarstwem lub mocarstwami, a rosnącym konkurentem lub konkurentami (pretendentami do hegemonii). Konflikt przyjmuje wymiar globalny i charakteryzuje się udziałem wszystkich większych i większości mniejszych państw w systemie. Główną stawką wojny hegemonicznej jest rządzenie systemem. Wobec tego wojny hegemoniczne są konfliktami nieograniczonymi w swoich celach i środkach, rozszerzając się na cały system międzynarodowy. Stroną inicjującą konflikt jest państwo kontestujące aktualny układ sił, którego potencjał zbliża się do potencjału mocarstwa dominującego, a którego aspiracje nie są zaspokojone, ponieważ w istniejącym status quo agresor (pretendent do hegemonii) nie posiada wpływów adekwatnych do swojego potencjału. Przeciw agresorowi występują zaś wszystkie państwa zainteresowane utrzymaniem istniejącego ładu międzynarodowego, a przede wszystkim mocarstwo lub mocarstwa dominujące.
Wojna hegemoniczna decyduje o tym, które państwo będzie dominowało w systemie międzynarodowym. Robert Gilpin dowodzi, że w okresie nowożytnym kryteria wojny hegemonicznej spełniają: wojna trzydziestoletnia, wojny Ludwika XIV, wojny rewolucji francuskiej i wojny napoleońskie oraz I i II wojna światowa. Do tej listy niektórzy badacze (George Modelski, A. J. Toynbee, Raimo Väyrynen) dodają jeszcze kilka konfliktów.
Arnold J. Toynbee usystematyzował pięć wieków historii świata według czterech wielkich cykli wojny i pokoju. Każdy cykl rozpoczynają wojny wstępne o niewielkim zasięgu, stanowiące wstęp do generalnego konfliktu systemowego. W jego następstwie wyłania się nowy ład międzynarodowy określany jako "przestrzeń tymczasowego spokoju" (The Breathing-space). Nowy ład załamuje się i wybucha kolejna wojna, stanowiąca "konflikt uzupełniający" rozstrzygający sprawy nie załatwione w trakcie wojny generalnej; i dopiero w wyniku wojny uzupełniającej następuje okres "generalnego pokoju".
W oparciu o powyższe teorie z uwzględnieniem wojen toczonych w Europie środkowej i wschodniej, można przedstawić następującą listę wojen hegemonicznych:
Po 1991, kiedy jedynym supermocarstwem są Stany Zjednoczone, kolejny konflikt o hegemonię może rozegrać się między nimi, a pretendującymi do niej mocarstwami. Są to: Niemcy i Francja (dominujące w Unii Europejskiej), Wielka Brytania, Chińska Republika Ludowa, Rosja, Japonia, Indie.
Charakter konfliktu hegemonicznego miała rywalizacja między Wielką Brytanią, a Rosją w Azji Środkowej, czyli tzw. „Wielka Gra” w l. 1813–1907, która przybrała najostrzejszą formę w postaci wojny krymskiej w l. 1853–1855, w której sojusznikiem W. Brytanii były Francja i Imperium Osmańskie (Turcja).
Zobacz też[ | edytuj kod]
Przypisy[ | edytuj kod]
- http://www.joshuagoldstein.com/jgcyc05.pdf Chapter five, The War/Hegemony Debate 1: Roots, s. 116
- rozróżnienie między mocarstwami globalnymi i regionalnymi na podstawie http://books.google.pl/books?id=omAaTriUp0kC&printsec=frontcover&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false K.Rasler, W.Thompson: The great powers and global struggle, 1490-1990, s. 17
- Hiszpania l. 1521–1643 bywa określana jako "pierwsze supermocarstwo", zob: http://www.thelatinlibrary.com/imperialism/notes/spanishempire.html The Spanish Empire
- Polska, I Rzeczpospolita – choć formalnie nie uczestniczyła w wojnie 30-letniej, lecz jako przeciwnik Szwecji może być uznana za sojusznika Hiszpanii i Austrii
- Francja uzyskała utrzymanie tronu hiszpańskiego w rękach Bourbonów lecz została zahamowana w swoich aspiracjach przez W.Brytanię i Austrię
- Monarchia Habsburgów → od 1804 Cesarstwo Austriackie
- Wielka Brytania bywa określana jako "pierwsze supermocarstwo" zob: The world's first superpower: the rise of the British Empire from 1497 to 1901
- "Wielka Brytania wyłoniła się jako światowe supermocarstwo po ostatecznym pokonaniu Napoleona 18 VI 1815 pod Waterloo"zob: http://www.international-issues.org/wp/?p=214
- wojna domowa w Rosji miała charakter międzynarodowy – przeciwko Rosji Radzieckiej po stronie "białych" walkę przeciw czerwonym toczyły Wielka Brytania, Francja, USA, Japonia, oprócz tego w czasie wojny polsko-radzieckiej 1919–1920 stronie Rosyjsko-bolszewickiej sprzyjały Niemcy
- Włochy które były sojusznikami Niemiec i Austro-Węgier w ramach Trójprzymierza, początkowo zachowały neutralność by następnie zmienić front i przystąpić do Trójporozumienia W. Brytanii, Francji i Rosji
- I wojna światowa i II wojna światowa bywają czasem traktowane jako jedna "II wojna trzydziestoletnia" (1914–45)
- po klęsce 1940 Francja pod rządami Petaina (Państwo Francuskie) stała się faktycznym sojusznikiem Niemiec, z kolei w 1941 uznanie międzynarodowe uzyskała Wolna Francja de Gaulle'a
- 1939-41 ZSRR był faktycznym sojusznikiem Niemiec choć formalnie zachowywał neutralność
- W William Fox w książce The Superpowers: The United States, Britain and the Soviet Union – Their Responsibility for Peace określił USA, ZSRR, Wielką Brytanię mianem "supermocarstw" co oznaczało globalną pozycję wyższą od dotychczasowych mocarstw, zob: http://www.casaasia.es/pdf/9200595422AM1127202862621.pdf, s. 5.
- USA były określane jako supermocarstwo (potęga znaczniejsza od mocarstwa globalnego)
- Europejska Wspólnota Gospodarcza bywa często wymieniana jako Europa Zachodnia
- globalny zasięg ekonomicznej działalności Japonii
- ZSRR był określany jako supermocarstwo (potęga znaczniejsza od mocarstwa globalnego)
- Od 1961 trwał konflikt radziecko-chiński, a Chińska Republika Ludowa stała się w praktyce „trzecią siłą” między USA a ZSRR
- Dorota Miłoszewska: Trójpłaszczyznowa szachownica. Częstochowa: Instytut Geopolityki, 2010, s. 69–73. [dostęp 2018-08-25].