Willa
Przeczytaj także...
Architektura starożytnego Rzymu była początkowo związana tylko z Rzymem. Później, co było efektem licznych podbojów, jej zasięg ogarnął prawie całą Europę Zachodnią, Bałkany, Grecję, Azję Mniejszą, Syrię, Palestynę i Afrykę Północną. Okres, w którym trwał stopniowy jej rozwój, rozkwit i okres schyłkowy to czas od VI w. p.n.e. do V w. Okres ten można podzielić na kilka etapów:Barok (z por. barocco – "perła o nieregularnym kształcie" lub z fr. baroque – "bogactwo ozdób") – główny kierunek w kulturze środkowo i zachodnioeuropejskiej, którego trwanie datuje się na zakres czasowy od końca XVI wieku do XVIII wieku. Uznany za oficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: "sztuka jezuicka" czy "sztuka kontrreformacyjna". W odróżnieniu od humanizmu antropocentrycznego doby renesansu, barok reprezentował humanizm teocentryczny. W znaczeniu węższym, barok to jeden z nurtów literackich XVII wieku, koegzystujący z klasycyzmem i manieryzmem; od niego XX-wieczni literaturoznawcy wyprowadzili jednak nazwę dla całej epoki.
Lądek-Zdrój (niem. Landeck, od 1935 r. Bad Landeck, czes. Landek) – miasto w woj. dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Lądek-Zdrój. Położone w Sudetach Wschodnich, w dolinie rzeki Białej Lądeckiej.
Architektura starożytnego Rzymu była początkowo związana tylko z Rzymem. Później, co było efektem licznych podbojów, jej zasięg ogarnął prawie całą Europę Zachodnią, Bałkany, Grecję, Azję Mniejszą, Syrię, Palestynę i Afrykę Północną. Okres, w którym trwał stopniowy jej rozwój, rozkwit i okres schyłkowy to czas od VI w. p.n.e. do V w. Okres ten można podzielić na kilka etapów:Barok (z por. barocco – "perła o nieregularnym kształcie" lub z fr. baroque – "bogactwo ozdób") – główny kierunek w kulturze środkowo i zachodnioeuropejskiej, którego trwanie datuje się na zakres czasowy od końca XVI wieku do XVIII wieku. Uznany za oficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: "sztuka jezuicka" czy "sztuka kontrreformacyjna". W odróżnieniu od humanizmu antropocentrycznego doby renesansu, barok reprezentował humanizm teocentryczny. W znaczeniu węższym, barok to jeden z nurtów literackich XVII wieku, koegzystujący z klasycyzmem i manieryzmem; od niego XX-wieczni literaturoznawcy wyprowadzili jednak nazwę dla całej epoki.
Lądek-Zdrój (niem. Landeck, od 1935 r. Bad Landeck, czes. Landek) – miasto w woj. dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Lądek-Zdrój. Położone w Sudetach Wschodnich, w dolinie rzeki Białej Lądeckiej.
Willa Barbara w Lądku-Zdroju
Willa Hubertus w Złotym Stoku
Willa – wolno stojący większy budynek mieszkalny, jednorodzinny, powiązany zwykle z ogrodem.
Willa w okresie rzymskim[ | edytuj kod]
W starożytnym Rzymie były to przeważnie wiejskie domy bogatych obywateli. Dom mieszkalny miał na ogół plan w kształcie prostokąta, pomieszczenia (sypialnie, izby dla służby) otaczały atrium i perystyl. Dookoła willi znajdował się ogród z licznymi altankami.
Blok mieszkalny – potoczna nazwa wielokondygnacyjnego budynku mieszkalnego wielorodzinnego o powtarzalnych segmentach, wyróżniającego się wybitnie prostą formą.Złoty Stok (tuż po wojnie Równe, niem. Reichenstein, czes. Rychleby) – miasto leżące na Śląsku (Dolnym Śląsku), w woj. dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Złoty Stok.
Rodzaje willi[ | edytuj kod]
Wyróżnia się następujące typy willi:
Wille w nowożytności oraz czasach najnowszych[ | edytuj kod]
Na terenie Italii odrodzenie kultury willowej nastąpiło prawdopodobnie w XIII wieku, zaś w XIV wieku na pewno pojawiły się one w okolicach Florencji. Typ willi nowożytnej który stworzono we Włoszech w okresie odrodzenia, korzystając z wzorów antycznych, malowniczo kształtował jej bryłę i bogato dekorował. W okresie baroku wille budowano większe i okazalsze niż wcześniej. W XIX wieku wille były o formach historyzujących (głównie neogotyckie), a w I połowie XX wieku zasady budowy opierano na konstruktywizmie i funkcjonalizmie.
Altana (chłodnik, ciennik) – lekka budowla, często ażurowa, stawiana w ogrodzie, często ozdobna, również niewielki plac zacieniony przez krąg drzew. Ma za zadanie chronić przed deszczem i słońcem. Miejsce spotkań i odpoczynku. Często stawiana w punktach widokowych lub jako akcent na zakończeniu osi kompozycyjnych ogrodu.Tivoli – miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie Lacjum, w prowincji Rzym. W starożytności Tybur (łac. Tibur).
Współcześnie willą nazywa się większy, jednorodzinny budynek z ogrodem.
Przypisy[ | edytuj kod]
- Alfred Twardecki: Mały słownik sztuki starożytnej Grecji i Rzymu. Verum, 1998. ISBN 83-85921-75-3.
- ↑ Jean-Claude Fredouille: Słownik cywilizacji rzymskiej. Katowice: Książnica, 1996, s. 308-310. ISBN 83-7132-853-2.
- Katarzyna Łakomy: Przemiany budownictwa willowego na przestrzeni dziejów (pol.). [dostęp 2013-01-26].
- na podstawie ustawy Prawo budowlane
Bibliografia[ | edytuj kod]
Dom – przystosowany pod względem konstrukcyjnym i użytkowym budynek, przeznaczony do celów mieszkalnych. Są różne rodzaje domów, np. blok, dom jednorodzinny, wielorodzinny i kawalerka czyli wynajęte przez daną osobę małe mieszkanie.Dom rzymski (łac. dǒmŭs) – podstawowy typ domu budowanego w starożytnym Rzymie. Określenie to odnosiło się do prostego domostwa jednorodzinnego w odróżnieniu od okazałej prywatnej willi i czynszowej insuli.
Warto wiedzieć że... beta
Budynek mieszkalny jednorodzinny (domek jednorodzinny, willa, dom jednorodzinny wolnostojący, dom jednorodzinny w zabudowie bliźniaczej, bliźniak) – budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.
Renesans lub odrodzenie (z fr. renaissance – odrodzenie) – okres w historii kultury europejskiej, obejmujący przede wszystkim XV i XVI wiek, określany często jako "odrodzenie sztuk i nauk" oraz koncepcja historiozoficzna odnosząca się do historii kultury włoskiej od Dantego do roku 1520 (Il Rinascimento).
Soliter (fr. solitaire), obiekt - w urbanistyce budynek wolno stojący, niewbudowany w tkankę miejską, posiadający pozytywowy kształt. Solitery w różnych epokach architektonicznych zakomponowywane były w różny sposób: wkomponowane w tkankę poprzez umieszczenie w osiach symetrii dużego placu, osadzone w niej dzięki bocznym skrzydłom lub budynkom towarzyszącym o mniejszej skali, lub też swobodnie wznoszone wśród zieleni. W architekturze modernistycznej obiekty wolno stojące stanowiły typowe rozwiązanie urbanistyczne.
Perystyl (gr. peristyles - otoczony kolumnami) – w starożytnych świątyniach egipskich wewnętrzny dziedziniec lub ogród otoczony portykiem kolumnowym. W zamożnych domach greckich lub rzymskich (łac. peristilium) był to najczęściej ogród położony pośrodku domu i otoczony kolumnadą.
Kontrola autorytatywna – w terminologii bibliotekoznawczej określenie procedur zapewniających utrzymanie w sposób konsekwentny haseł (nazw, ujednoliconych tytułów, tytułów serii i haseł przedmiotowych) w katalogach bibliotecznych przez zastosowanie wykazu autorytatywnego zwanego kartoteką wzorcową.
Gemeinsame Normdatei (GND) – kartoteka wzorcowa, stanowiąca element centralnego katalogu Niemieckiej Biblioteki Narodowej (DNB), utrzymywanego wspólnie przez niemieckie i austriackie sieci biblioteczne.
Florencja (wł. Firenze, MAF: [fiˈrɛnʦe]) – miasto w środkowych Włoszech, nad Arno, u stóp Apeninów, stolica Toskanii i prowincji Florencja, stolica Włoch w latach 1865–1871. W 2006 roku liczyła 366 tys. mieszkańców.