Wielka Syria
Synaj (arab. شبه جزيرة سيناء Shibh Jazīrat Sīnā, hebr. סיני Sinai) – półwysep w kształcie trójkąta, otoczony Morzem Śródziemnym od północy, Zatoką Sueską i kanałem Sueskim od zachodu, Morzem Czerwonym od południa i Zatoką Akaba od wschodu. Półwysep Synaj leży w Azji Zachodniej i jest częścią Egiptu, którego większa część leży w Afryce Północnej. Administracyjnie podzielony jest na dwie prowincje gubernatorskie (muhafazy): Synaj Północny i Synaj Południowy.Zatoka Perska (per. خليج فارس – Chalidż-e Fars, arab. الخليج العربي – Al-Chalidż al-Arabi) – zatoka Morza Arabskiego, wcinająca się między Półwysep Arabski a wybrzeże Iranu. Tradycyjnie nazywana jest zatoką, ale ze względu na jej powierzchnię (233 000 km²) można by ją uznać także za morze śródlądowe. Z Morzem Arabskim połączona jest poprzez Cieśninę Ormuz i Zatokę Omańską.
Damaszek (arab. دمشق, transk. naukowa Dimašq, transk. polska Dimaszk; dialekt damasceński: š-Šām) – stolica oraz największe miasto Syrii – 1,71 mln mieszkańców (XII 2009), cały zespół miejski – 4,36 mln mieszkańców (2007). Leży w południowo-zachodniej części kraju, w oazie nad rzeką Barada u podnóża gór Antyliban, na skraju Pustyni Syryjskiej. Jest to największy ośrodek przemysłowy i naukowy w Syrii, jedno z czterech świętych miast islamu, a także (od 1268) siedziba prawosławnego Patriarchatu Antiochii, znaczący ośrodek handlowy. Aglomeracja Damaszku stanowi wydzieloną jednostką administracyjną Syrii.
Wielka Syria, lub Syria (w znaczeniu historycznym), ar. الشام, trl. Aš-Šām, trb. Asz-Szam, co jest też potoczną nazwą Wielkiej Syrii, Damaszku), to nazwa regionu na Bliskim Wschodzie, pokrywającego się właściwie z (odnoszonym raczej do starożytności) pojęciem Syropalestyny i, poza granicą wschodnią, z patriarchatem Antiochii sprzed wydzielenia z niej autokefalicznego biskupstwa Cypru i patriarchatu jerozolimskiego. Wielka Syria składa się z terenów dzisiejszych państw: Syrii, Libanu, Izraela, Terytoriów Palestyńskich, części Jordanii, półwyspu synajskiego i położonych w Turcji prowincji Hatay (z niegdysiejszą stolicą regionu Antiochią) i Cylicji oraz innych tureckich ziem na północ od współczesnych granic Syryjskiej Republiki Arabskiej, którą określa się inną nazwą, سوريا trl. Sūriyā, trb. Surija. Naturalnymi granicami Wielkiej Syrii są Morze Śródziemne i granice Egiptu na zachodzie a Eufrat (oddzielający ją od Dżeziry, czyli Górnej Mezopotamii) i Pustynia Syryjska na wschodzie, góry Taurus na północy a Pustynia Syryjska i, na krótkim odcinku, Morze Czerwone na południu.
Według syryjskiej ideologii nacjonalistycznej, rozwiniętej przez założyciela Syryjskiej Partii Socjalno-Narodowej, Antuna Sa’adę (1904–1949), Wielka Syria ma być „środowiskiem geograficznym, w którym rozwinęło się państwo syryjskie”. Sa’ada rozszerzył je dodatkowo o Irak, Kuwejt i Cypr, zwany „Gwiazdą Syrii”. Tak poszerzony region nazywa się niekiedy „Syrakią”. Sa’ada twierdził, iż naturalnymi granicami terytorium Wielkiej Syrii są: góry Taurus na północy, góry Zagros na północnym wschodzie, Morze Czerwone i Pustynia Syryjska na południu, Morze Śródziemne i Kanał Sueski na zachodzie oraz Wielki Nefud i Zatoka Perska na południowym wschodzie. Tereny te znane są także jako tzw. Żyzny Półksiężyc.