Westalka
Sybilla, Sibylla (mitologia grecka) – wieszczka przepowiadająca przyszłość pod wpływem narkotyków. Początkowo istniała jedna Sybilla, później jednak ich liczba się zwiększa do około 10. Najbardziej czczoną Sybillą była wieszczka z Erytrei utożsamiana z sybillą z Cumae – Sybillą Kumańską (od niej miały pochodzić księgi sybillińskie).Westa (łac. Vesta) – w mitologii rzymskiej bogini ogniska domowego i państwowego, rzymski odpowiednik bogini Hestii z mitologii greckiej. Jedno z najważniejszych bóstw rzymskich. Kult Westy miał rodowód praindoeuropejski. Jest to przypuszczalnie jedno z najstarszych bóstw europejskich.
Acllahuasi (kecz. Dom Wybranych Kobiet, znany również jako klasztor dziewic Słońca) – funkcjonująca w Imperium Inków instytucja religijna, będąca formą żeńskiej wspólnoty monastycznej, skupiająca grupę żyjących w celibacie mniszek (Kobiet Wybranych, kecz. Aclla Cuna), których zadaniem było pełnienie służby w miejscach kultu religijnego, opieka nad świętym ogniem raymi oraz świadczenie rozmaitych posług na rzecz świątyń i osoby króla. Zgodnie z podaniem założycielem pierwszego konwentu Acllahuasi w Cuzco był król Lloque Yupanqui (ok. 1260 - ok. 1290).
Westalka (łac. virgo Vestalis) – kapłanka rzymskiej bogini domowego ogniska, Westy.
Do służby były wybierane dziewczynki w wieku 6 - 10 lat, z rodów patrycjuszowskich wyłącznie takie, których oboje rodziców żyło. Było ich sześć. Przełożoną westalek była Virgo Vestalis Maxima, najstarsza westalka, zaś opiekę religijną nad nimi sprawował pontifex maximus. On też dokonywał wyboru dziewczynek przeznaczonych do służby.
Dla wybranej oznaczało to wyjście spod władzy ojcowskiej.
Westalka musiała pozostawać na służbie 30 lat (przez pierwsze 10 lat poznawała zasady, przez następne 10 pełniła właściwe obowiązki, w trzeciej dekadzie opiekowała się nowicjuszkami) i zachować w tym czasie dziewictwo. Utrata dziewictwa w czasie trwania przez westalkę na służbie stanowiło jedno z największych przestępstw, jakich można było się dopuścić w starożytnym Rzymie. Nazywało się z łac. incestum, czyli było aktem niemoralnym i wręcz bezbożnym. Utrata dziewictwa przez westalkę była, dla odwrócenia gniewu Westy, karana bardzo surowo. Historycy rzymscy opisali kilka przypadków ukarania westalek; delikwentkę chowano żywcem do grobu, zostawiając jej tam nieco pożywienia i wody oraz lampkę; następnie pozostawiano ją na śmierć i nie interesowano się nią więcej.
Po zakończeniu służby westalka mogła wyjść za mąż i mieć dzieci.
Zadaniem westalek było podtrzymywanie wiecznego ognia w świątyni Westy (który to ogień reprezentował samą Westę) oraz dokonywanie okresowych, rytualnych oczyszczeń całego miasta. Mieszkały w klasztorze, Atrium Vestae (za którym rozciągał się gaj Westalek, Lucus Virginum Vestalium), obok świątyni Westy, na stoku Palatynu, w pobliżu "Świętej Drogi" (Via Sacra), którą kroczyły pochody przy ważnych uroczystościach. Za dopuszczenie do wygaśnięcia ognia odpowiedzialnej za to westalce wymierzano karę śmiertelnej chłosty.
Westalki cieszyły się znacznym poważaniem. Za obrazę westalki groziła kara śmierci. Jej słowo miało moc przysięgi. Do ich przywilejów należały między innymi honorowe miejsca w teatrze, towarzystwo liktorów i prawo łaski wobec skazanych. Strojem kapłanki była biała szata i przepaska na czole. W czasie składania ofiar i rozpalania ognia zakrywała twarz welonem .
Zobacz też[ | edytuj kod]
Przypisy[ | edytuj kod]
- ↑ Mała encyklopedia kultury antycznej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983, s. 793=794. ISBN 83-01-03529-3.
- Gaius Instytucje I,130