• Artykuły
  • Forum
  • Ciekawostki
  • Encyklopedia

    • Westalka

    Przeczytaj także...
    Sybilla, Sibylla (mitologia grecka) – wieszczka przepowiadająca przyszłość pod wpływem narkotyków. Początkowo istniała jedna Sybilla, później jednak ich liczba się zwiększa do około 10. Najbardziej czczoną Sybillą była wieszczka z Erytrei utożsamiana z sybillą z Cumae – Sybillą Kumańską (od niej miały pochodzić księgi sybillińskie).Westa (łac. Vesta) – w mitologii rzymskiej bogini ogniska domowego i państwowego, rzymski odpowiednik bogini Hestii z mitologii greckiej. Jedno z najważniejszych bóstw rzymskich. Kult Westy miał rodowód praindoeuropejski. Jest to przypuszczalnie jedno z najstarszych bóstw europejskich.
    Acllahuasi (kecz. Dom Wybranych Kobiet, znany również jako klasztor dziewic Słońca) – funkcjonująca w Imperium Inków instytucja religijna, będąca formą żeńskiej wspólnoty monastycznej, skupiająca grupę żyjących w celibacie mniszek (Kobiet Wybranych, kecz. Aclla Cuna), których zadaniem było pełnienie służby w miejscach kultu religijnego, opieka nad świętym ogniem raymi oraz świadczenie rozmaitych posług na rzecz świątyń i osoby króla. Zgodnie z podaniem założycielem pierwszego konwentu Acllahuasi w Cuzco był król Lloque Yupanqui (ok. 1260 - ok. 1290).
    Westalka

    Westalka (łac. virgo Vestalis) – kapłanka rzymskiej bogini domowego ogniska, Westy.

    Do służby były wybierane dziewczynki w wieku 6 - 10 lat, z rodów patrycjuszowskich wyłącznie takie, których oboje rodziców żyło. Było ich sześć. Przełożoną westalek była Virgo Vestalis Maxima, najstarsza westalka, zaś opiekę religijną nad nimi sprawował pontifex maximus. On też dokonywał wyboru dziewczynek przeznaczonych do służby.

    Monastycyzm (z łac. monasticus, od gr. monastērion - cela pustelnika, z monachos - samotny) – forma życia religijnego, której podstawą jest życie we wspólnocie zakonnej (klasztor); w chrześcijaństwie, a także m.in. w religiach pogańskich (westalki), w judaizmie (qumrańczycy), w buddyzmie i in. Monastycyzm ma na celu kult religijny - służbę Bogu i dążenie do samorealizacji przez czystość duchową, ubóstwo, umartwianie się, modlitwę i kontemplację.Miko (jap. 巫女;, dosłownie "szamanka") – w shintō święte dziewice, w dawnych czasach pełniące rolę prorokiń i mediów, ujawniających w transie wolę bogów i osób zmarłych, obecnie niezamężne dziewczyny zajmujące się różnego rodzaju posługami przy świątyniach, takimi jak sprzedaż talizmanów i wróżb oraz wykonujące rytualne tańce kagura z okazji świąt religijnych. Tradycyjny strój miko składa się z białej bluzki z szerokimi rękawami, zwanej chihaya oraz obszernych czerwonych spodni hibakama. Włosy miko spięte są z tyłu za pomocą tzw. noshi.

    Dla wybranej oznaczało to wyjście spod władzy ojcowskiej.

    Westalka musiała pozostawać na służbie 30 lat (przez pierwsze 10 lat poznawała zasady, przez następne 10 pełniła właściwe obowiązki, w trzeciej dekadzie opiekowała się nowicjuszkami) i zachować w tym czasie dziewictwo. Utrata dziewictwa w czasie trwania przez westalkę na służbie stanowiło jedno z największych przestępstw, jakich można było się dopuścić w starożytnym Rzymie. Nazywało się z łac. incestum, czyli było aktem niemoralnym i wręcz bezbożnym. Utrata dziewictwa przez westalkę była, dla odwrócenia gniewu Westy, karana bardzo surowo. Historycy rzymscy opisali kilka przypadków ukarania westalek; delikwentkę chowano żywcem do grobu, zostawiając jej tam nieco pożywienia i wody oraz lampkę; następnie pozostawiano ją na śmierć i nie interesowano się nią więcej.

    Pytia – kapłanka w świątyni Apolla w Delfach. Pełniła rolę Wyroczni, piła wodę z źródła Kassotis i wpadała w trans. Kapłani układali ze słów wyroczni odpowiedź.Dziewictwo – stan kobiet lub mężczyzn przed podjęciem stosunków seksualnych. Dziewictwo ma dwa aspekty, nie zawsze pokrywające się ze sobą: fizyczny i moralny. W przekonaniach i obyczajach religijnych akcent jest różnie rozłożony, zależnie do religii. Dziewictwo odnoszone jest także do płci męskiej – dawniej, zwłaszcza w języku staropolskim, chłopca w stanie dziewiczym określano mianem prawiczka.

    Po zakończeniu służby westalka mogła wyjść za mąż i mieć dzieci.

    Zadaniem westalek było podtrzymywanie wiecznego ognia w świątyni Westy (który to ogień reprezentował samą Westę) oraz dokonywanie okresowych, rytualnych oczyszczeń całego miasta. Mieszkały w klasztorze, Atrium Vestae (za którym rozciągał się gaj Westalek, Lucus Virginum Vestalium), obok świątyni Westy, na stoku Palatynu, w pobliżu "Świętej Drogi" (Via Sacra), którą kroczyły pochody przy ważnych uroczystościach. Za dopuszczenie do wygaśnięcia ognia odpowiedzialnej za to westalce wymierzano karę śmiertelnej chłosty.

    Chłosta, biczowanie (łac. flagellum – bicz) – rodzaj tortury (stosowanej też w charakterze kary), polegającej na wielokrotnym uderzaniu osoby torturowanej w plecy (ewentualnie inne części ciała, np. niepokornego niewolnika, rzekomej czarownicy – w twarz, czy w stopy – falaka/bastinado) przy pomocy bicza, kańczuga, rzemienia, bata lub innego narzędzia. Chłostę wykonywał kat bądź inna osoba (np. na okrętach), jako że jej przeprowadzenie nie wymagało szczególnych umiejętności.Akwilia Sewera – od stycznia 220 i od końca 221 - cesarzowa rzymska jako druga i czwarta żona Heliogabala, wcześniej była westalką.

    Westalki cieszyły się znacznym poważaniem. Za obrazę westalki groziła kara śmierci. Jej słowo miało moc przysięgi. Do ich przywilejów należały między innymi honorowe miejsca w teatrze, towarzystwo liktorów i prawo łaski wobec skazanych. Strojem kapłanki była biała szata i przepaska na czole. W czasie składania ofiar i rozpalania ognia zakrywała twarz welonem .

    Patria potestas (łac. „władza ojcowska”) – w prawie rzymskim władza przysługująca ojcu (pater familias), będącym obywatelem rzymskim i osobą sui iuris, nad jego dziećmi i dalszymi zstępnymi. Prawo to zostało zlikwidowane po śmierci ostatniego cesarza rzymskiego.Patrycjusze (łac. patres - ojcowie) to uprzywilejowana, wyższa warstwa społeczna, która pojawiła się w okresie republiki, w starożytnym Rzymie. Posiadali pełne prawa polityczne (do pewnego momentu) i wyłączność na obejmowanie urzędów. Wywodzili się oni z zamożnych rodzin. Początkowo prawdopodobnie potomkowie arystokracji rodowej (zamknięta liczba rodów - "gentes"), która we wczesnym okresie państwa (okres królewski i wczesnej republiki) cieszyła się pełnią praw politycznych.

    Zobacz też[ | edytuj kod]

  • Julia Aquilia Severa
  • Acllahuasi
  • Miko
  • Pytia
  • Sybilla
  • Westa

    • Przypisy[ | edytuj kod]

    1. ↑ Mała encyklopedia kultury antycznej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983, s. 793=794. ISBN 83-01-03529-3.
    2. Gaius Instytucje I,130

    Bibliografia[ | edytuj kod]

  • Jan Parandowski, Mitologia, Poznań: Wydaw. Poznańskie, 1988, ISBN 83-210-0677-9, OCLC 69360960.
  • Wanda Markowska, Mity Greków i Rzymian, Warszawa: „Iskry”, 2002, ISBN 83-207-1694-2, OCLC 749255996.
  • Zygmunt Kubiak, Mitologia Greków i Rzymian, Kraków: Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, 2013, ISBN 978-83-240-2075-1, OCLC 864222454.
    • Pontifex maximus (łac. najwyższy kapłan; dosłownie: najwyższy budowniczy mostów) – najwyższy w hierarchii kapłan w starożytnym Rzymie, przełożony kolegium kapłańskiego, tzw. pontyfików. Kontrola autorytatywna – w terminologii bibliotekoznawczej określenie procedur zapewniających utrzymanie w sposób konsekwentny haseł (nazw, ujednoliconych tytułów, tytułów serii i haseł przedmiotowych) w katalogach bibliotecznych przez zastosowanie wykazu autorytatywnego zwanego kartoteką wzorcową.




    Warto wiedzieć że... beta

    Liktor (łac. lictor l.mn. lictores) – był to niższy funkcjonariusz, który podczas pochodów początkowo poprzedzał królów (rex) rzymskich, a potem niektórych wyższych urzędników oraz cesarzy.
    Łacina, język łaciński (łac. lingua Latina, Latinus sermo) – język indoeuropejski z podgrupy latynofaliskiej języków italskich, wywodzący się z Lacjum (łac. Latium), krainy w starożytnej Italii, na północnym skraju której znajduje się Rzym.

    Reklama

    Czas generowania strony: 0.748 sek.