Westalka

Westalka

Westalka (łac. virgo Vestalis) – kapłanka rzymskiej bogini domowego ogniska, Westy.

Religia starożytnego Rzymu – zbiór wierzeń i rytuałów praktykowanych w starożytnym Rzymie w formie kultu. Z powodu dużego zróżnicowania obrzędów, niektórzy mogą mówić o religiach starożytnego Rzymu. W wyniku podbojów prowadzonych przez Imperium rzymskie, religia ta rozprzestrzeniła się na cały jego obszar.Monastycyzm (z łac. monasticus, od gr. monastērion - cela pustelnika, z monachos - samotny) – forma życia religijnego, której podstawą jest życie we wspólnocie zakonnej (klasztor); w chrześcijaństwie, a także m.in. w religiach pogańskich (westalki), w judaizmie (qumrańczycy), w buddyzmie i in. Monastycyzm ma na celu kult religijny - służbę Bogu i dążenie do samorealizacji przez czystość duchową, ubóstwo, umartwianie się, modlitwę i kontemplację.

Do służby były wybierane dziewczynki w wieku 6–10 lat, z rodów patrycjuszowskich wyłącznie takie, których oboje rodziców żyło. Było ich sześć. Przełożoną westalek była Virgo Vestalis Maxima, najstarsza westalka, zaś opiekę religijną nad nimi sprawował pontifex maximus. On też dokonywał wyboru dziewczynek przeznaczonych do służby.

Miko (jap. 巫女;, dosłownie "szamanka") – w shintō święte dziewice, w dawnych czasach pełniące rolę prorokiń i mediów, ujawniających w transie wolę bogów i osób zmarłych, obecnie niezamężne dziewczyny zajmujące się różnego rodzaju posługami przy świątyniach, takimi jak sprzedaż talizmanów i wróżb oraz wykonujące rytualne tańce kagura z okazji świąt religijnych. Tradycyjny strój miko składa się z białej bluzki z szerokimi rękawami, zwanej chihaya oraz obszernych czerwonych spodni hibakama. Włosy miko spięte są z tyłu za pomocą tzw. noshi.Pytia – kapłanka w świątyni Apolla w Delfach. Pełniła rolę Wyroczni, piła wodę z źródła Kassotis i wpadała w trans. Kapłani układali ze słów wyroczni odpowiedź.

Dla wybranej oznaczało to wyjście spod władzy ojcowskiej.

Westalka musiała pozostawać na służbie 30 lat (przez pierwsze 10 lat poznawała zasady, przez następne 10 pełniła właściwe obowiązki, w trzeciej dekadzie opiekowała się nowicjuszkami) i zachować w tym czasie dziewictwo. Utrata dziewictwa w czasie trwania przez westalkę na służbie stanowiło jedno z największych przestępstw, jakich można było się dopuścić w starożytnym Rzymie. Nazywało się z łac. incestum, czyli było aktem niemoralnym i wręcz bezbożnym. Utrata dziewictwa przez westalkę była, dla odwrócenia gniewu Westy, karana bardzo surowo. Historycy rzymscy opisali kilka przypadków ukarania westalek; delikwentkę chowano żywcem do grobu, zostawiając jej tam nieco pożywienia i wody oraz lampkę; następnie pozostawiano ją na śmierć i nie interesowano się nią więcej.

Dziewictwo – stan kobiet lub mężczyzn przed podjęciem stosunków seksualnych. Dziewictwo ma dwa aspekty, nie zawsze pokrywające się ze sobą: fizyczny i moralny. W przekonaniach i obyczajach religijnych akcent jest różnie rozłożony, zależnie do religii. Dziewictwo odnoszone jest także do płci męskiej – dawniej, zwłaszcza w języku staropolskim, chłopca w stanie dziewiczym określano mianem prawiczka.Chłosta, biczowanie (łac. flagellum – bicz) – rodzaj tortury (stosowanej też w charakterze kary), polegającej na wielokrotnym uderzaniu osoby torturowanej w plecy (ewentualnie inne części ciała, np. niepokornego niewolnika, rzekomej czarownicy – w twarz, czy w stopy – falaka/bastinado) przy pomocy bicza, kańczuga, rzemienia, bata lub innego narzędzia. Chłostę wykonywał kat bądź inna osoba (np. na okrętach), jako że jej przeprowadzenie nie wymagało szczególnych umiejętności.

Po zakończeniu służby westalka mogła wyjść za mąż i mieć dzieci.

Zadaniem westalek było podtrzymywanie wiecznego ognia w świątyni Westy (który to ogień reprezentował samą Westę) oraz dokonywanie okresowych, rytualnych oczyszczeń całego miasta. Mieszkały w klasztorze, Atrium Vestae (za którym rozciągał się gaj Westalek, Lucus Virginum Vestalium), obok świątyni Westy, na stoku Palatynu, w pobliżu „Świętej Drogi” (Via Sacra), którą kroczyły pochody przy ważnych uroczystościach. Za dopuszczenie do wygaśnięcia ognia odpowiedzialnej za to westalce wymierzano karę śmiertelnej chłosty.

Akwilia Sewera – od stycznia 220 i od końca 221 - cesarzowa rzymska jako druga i czwarta żona Heliogabala, wcześniej była westalką.Patria potestas (łac. „władza ojcowska”) – w prawie rzymskim władza przysługująca ojcu (pater familias), będącym obywatelem rzymskim i osobą sui iuris, nad jego dziećmi i dalszymi zstępnymi. Prawo to zostało zlikwidowane po śmierci ostatniego cesarza rzymskiego.

Westalki cieszyły się znacznym poważaniem. Za obrazę westalki groziła kara śmierci. Jej słowo miało moc przysięgi. Do ich przywilejów należały między innymi honorowe miejsca w teatrze, towarzystwo liktorów i prawo łaski wobec skazanych. Strojem kapłanki była biała szata i przepaska na czole. W czasie składania ofiar i rozpalania ognia zakrywała twarz welonem.

Wielka Encyklopedia Rosyjska (ros. Большая российская энциклопедия, БРЭ) – jedna z największych encyklopedii uniwersalnych w języku rosyjskim, wydana w 36 tomach w latach 2004–2017. Wydana przez spółkę wydawniczą o tej samej nazwie, pod auspicjami Rosyjskiej Akademii Nauk, na mocy dekretu prezydenckiego Władimira Putina nr 1156 z 2002 roku Patrycjusze (łac. patres - ojcowie) to uprzywilejowana, wyższa warstwa społeczna, która pojawiła się w okresie republiki, w starożytnym Rzymie. Posiadali pełne prawa polityczne (do pewnego momentu) i wyłączność na obejmowanie urzędów. Wywodzili się oni z zamożnych rodzin. Początkowo prawdopodobnie potomkowie arystokracji rodowej (zamknięta liczba rodów - "gentes"), która we wczesnym okresie państwa (okres królewski i wczesnej republiki) cieszyła się pełnią praw politycznych.

Zobacz też

Julia Aquilia Severa

Acllahuasi

Miko

Pytia

Sybilla

Westa

Bibliografia

JanJ. Parandowski JanJ., Mitologia, Poznań: Wydaw. Poznańskie, 1988, ISBN 83-210-0677-9, OCLC 69360960 .

WandaW. Markowska WandaW., Mity Greków i Rzymian, Warszawa: „Iskry”, 2002, ISBN 83-207-1694-2, OCLC 749255996 .

ZygmuntZ. Kubiak ZygmuntZ., Mitologia Greków i Rzymian, Kraków: Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, 2013, ISBN 978-83-240-2075-1, OCLC 864222454 .