Wciornastki
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Arrenotokia, arhenotokia, arrhenotokia – forma dzieworództwa (partenogenezy), w której z niezapłodnionych komórek jajowych rozwijają się samce. Dokładny zakres pojęciowy tego terminu rózni się w zależności od autora. Arrenotokia może ograniczać się do powstawania haploidalnych samców bądź też obejmować również powstawanie samców diploidalnych o trwale nieaktywnym jednym z zestawów chromosomów (parahaploidalność), może też określać wszystkie przypadki, gdy samiec powstaje z udziałem partenogenezy (np. mszyce, wśród których samce są diploidami X0). Jednak kiedy zarówno samce, jak i samice powstają z niezapłodnionych jaj, używa się zwykle terminu "deuterotokia".Imago (łac. imago – wizerunek, obraz; l.mn. – imagines; pol. l.mn. „imaga”), owad dorosły, owad doskonały – ostateczne stadium w rozwoju osobniczym owadów przechodzących proces przeobrażenia. Imago nie przechodzi już linień. U większości gatunków jest osobnikiem zdolnym do rozrodu, często niepobierającym pokarmu lub pobierającym jedynie w minimalnych ilościach.
Wciornastki, przylżeńce (Thysanoptera) – rząd owadów z infragromady nowoskrzydłych, obejmujący około 6 tys. opisanych gatunków. Są to zwierzęta kosmopolityczne, znane nawet z Antarktydy. Mają drobne, zwykle wydłużone ciała i dwie pary skrzydeł o brzegach pokrytych strzępiną. Ich kłująco-ssący aparat gębowy charakteryzuje asymetria. Wchodzą w skład aeroplanktonu. Zamieszkują rozmaite środowiska. Część tworzy społeczności. Większość gatunków żywi się ssąc soki roślin, jednak są wśród nich gatunki grzybożerne, porostożerne, jak również drapieżne. Niektóre gatunki są szkodnikami upraw, które obok uszkodzeń roślin mogą także na nie przenosić drobnoustroje chorobotwórcze. W zapisie kopalnym przedstawiciele rzędu znani są od triasu.
Opis[ | edytuj kod]
Drobne owady, zwykle osiągające 1,2–2,5 mm długości ciała (maksymalnie do 14 mm), którego obrys jest zazwyczaj wydłużony. Ich głowa jest hipognatyczna lub opistognatyczna, ale w trakcie żerowania ustawia się ortognatycznie. Aparat gębowy jest kłująco-ssący, asymetryczny, o silnie zredukowanej prawej żuwaczce i sztyletowatej lewej, wyposażony w stożek gębowy (haustellum). Występują zbudowane z 2–3 członów głaszczki szczękowe i złożone z 2–5 członów głaszczki wargowe. Oczy złożone larw są zredukowane, zaś u dorosłych leżą na przedzie i bokach głowy i często mają odseparowane fasetki. Często na wierzchu głowy występują jeszcze trzy przyoczka. Czułki mają biczyk złożony z 2–7 (lub 4–9) członów. Pierwotnie na tułowiu obecne cztery pary błoniastych skrzydeł o zredukowanym użyłkowaniu i obu brzegach porośniętych strzępiną, złożoną ze szczecinek i zwiększającą powierzchnię lotną. Występują także formy krótkoskrzydłe i bezskrzydłe. Odnóża są kroczne. Stopy są złożone z 1–2 członów, u larw zakończone pazurkami, a u dorosłych przylgami w formie wysuwalnych w przód pęcherzyków. Odwłok ma zredukowany jedenasty człon, pola gruczołów zapachowych na sternitach, a szczeciny na jego grzbiecie służą szczepieniu skrzydeł w pozycji spoczynkowej. Aparat kopulacyjny samca budują periandrium, edeagus z pseudowirgą, błoniaste nadprącie, a u części gatunków para paramer i navicula. U samic z podrzędu Terebrantia występuje pokładełko.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]