Walijczycy

Religia w Walii odgrywała większą rolę niż w Anglii. Przejawia się to m.in. w liczbie kościołów i kapliczek, udziale wierzących i praktykujących w społeczeństwie oraz przedrostkach „Llan” (czyli święty) w nazwach geograficznych. Miejsca związane z kultem religijnym są w Walii miejscem spotkań. Walijczycy nie są jednorodną grupą religijną. Znaczna większość (71,9%) wyznaje chrześcijaństwo – przeważnie anglikanizm i kongregacjonalizm. Kościół anglikański jest rozpowszechniony zwłaszcza w miastach, na terenach uprzemysłowionych, głównie ze względu na osadnictwo angielskie. Kongregacjonalizm jest związany głównie z wiejską ludnością walijskojęzyczną. Przyczyną popularności tego kościoła jest sprzeciw wobec Anglii i kościoła anglikańskiego, który zdaniem kongregacjonalistów został narzucony bezprawnie.

Nacjonalizm[ | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Plaid Cymru.

Rozwój nacjonalizmu walijskiego zaczął się w XIX wieku. Działania jego zwolenników polegały na utrzymywaniu walijskiej tożsamości kulturowej. Popularność trendów nacjonalistycznych była znacznie większa na wiejskich terenach północnych i zachodnich niż na bogatym południu. W przeciwieństwie do Szkocji i Irlandii Walijczycy nie utworzyli żadnej znaczącej organizacji nacjonalistycznej. Powstała w 1925 Plaid Genedlaethol Cymru – Walijska Partia Narodowa miała inny charakter niż Pàrtaidh Nàiseanta na h-Alba – Szkocka Partia Narodowa opowiadająca się za zerwaniem unii i niepodległością Szkocji oraz Óglaigh na hÉireann – Irlandzka Armia Republikańska, która wywalczyła niepodległość Irlandii. Za swój cel Plaid Genedlaethol Cymru obrała utrzymywanie i rozwój kultury i języka walijskiego oraz większą autonomię lokalnych władz w sprawach ekonomicznych i gospodarczych.

Istniały także inne stowarzyszenia, takie jak: Armia Wolnej Walii, Ruch Obrony Walii i Robotnicza Armia Republiki Walijskiej, jednak miały one rolę marginalną i ich celem także była przede wszystkim obrona walijskiej kultury i języka, a nie walka zbrojna o niepodległość. Działalność niepodległościowa AWW polegała głównie na malowaniu haseł niepodległościowych na murach w latach 60. XX wieku. Natomiast Ruch Obrony Walii zorganizował zamach bombowy, przeprowadzony w taki sposób, by uniknąć ofiar w ludziach. W latach 1980–1982 zostało zorganizowanych 14 zamachów bombowych, do których przyznała się RARW. Nacjonalizm walijski objawia się również przy okazji wydarzeń sportowych, w których drużyna walijska (reprezentacja lub klub) spotyka się z angielską. Na skutek bezwzględnych reakcji związków sportowych oraz policji do takich incydentów dochodzi rzadko.

Część nacjonalistów jest zdania, że Walia nie może opuścić Zjednoczonego Królestwa, gdyż je stworzyła (król Henryk VII Tudor – założyciel dynastii Tudorów – był Walijczykiem).

Przypisy[ | edytuj kod]