• Artykuły
  • Forum
  • Ciekawostki
  • Encyklopedia

    • Walhalla

    Przeczytaj także...
    Walkiria (niem. Die Walküre) – druga, po stanowiącym wstęp Złocie Renu, część dramatu muzycznego Pierścień Nibelunga, w trzech aktach. Muzykę skomponował i libretto napisał Richard Wagner.Walkirie (norw. i duń. Valkyrie, szw. Valkyria) – w mitologii nordyckiej pomniejsze boginie, córki Odyna, zwykle przedstawiane jako piękne dziewice-wojowniczki ujeżdżające skrzydlate konie (czasem wilki), uzbrojone we włócznie i tarcze. Najbardziej znane walkirie nosiły przydomki Wyjąca i Wściekła.
    Język grecki, greka (starogr. dialekt attycki Ἑλληνικὴ γλῶττα, Hellenikè glõtta; nowogr. Ελληνική γλώσσα, Ellinikí glóssa lub Ελληνικά, Elliniká) – język indoeuropejski z grupy helleńskiej, w starożytności ważny język basenu Morza Śródziemnego. W cywilizacji Zachodu zaadaptowany obok łaciny jako język terminologii naukowej, wywarł wpływ na wszystkie współczesne języki europejskie, a także część pozaeuropejskich i starożytnych. Od X wieku p.n.e. zapisywany jest alfabetem greckim. Obecnie, jako język nowogrecki, pełni funkcję języka urzędowego w Grecji i Cyprze. Jest też jednym z języków oficjalnych Unii Europejskiej. Po grecku mówi współcześnie około 15 milionów ludzi. Język grecki jest jedynym językiem z helleńskich naturalnych, który nie wymarł.
    Walhalla w islandzkim manuskrypcie z XVII wieku. Widoczny Hajmdal strzegący bramy.

    Walhalla, Valhalla (staronord. Valhöll – komnata, pałac poległych) – w mitologii nordyckiej miejsce przebywania poległych w chwale wojowników (tzw. Einherjerów), których z pola bitwy zabierały walkirie, a na progu Walhalli witał ich Bragi. Walhalla to kraina wiecznego szczęścia.

    Język hetycki (zw. również nesyckim) – najlepiej znany z wymarłych języków z podrodziny anatolijskiej języków indoeuropejskich. Mówili nim Hetyci w Azji Mniejszej w II tysiącleciu p.n.e. Poświadczony już w staroasyryjskich tekstach klinowych z Kanesz (Nesa, XVIII–XVII w. p.n.e.) był głównym językiem dokumentów klinowych z Hattusa, stolicy państwa Hetytów.Elizjum lub Pola Elizejskie – w mitologii greckiej część Hadesu – podziemnego świata, przeznaczona dla dusz dobrych ludzi. Częściej jednak przedstawiana jako kraina nad Oceanem, na zachodnich krańcach świata – miejsce wiecznej szczęśliwości i wiecznej wiosny. Panował tam Kronos, syn Gai (Matki Ziemi) i Uranosa (Pana Niebios), a jednocześnie ojciec Demeter, Hestii, Hery, Hadesa, Posejdona i Zeusa.

    Walhalla znajduje się w Asgardzie, a dokładniej w Gladsheim i należy do głównego boga Normanów, Odyna. Pałac o 540 bramach, przez które jednocześnie mogło przejść 800 wojowników idących ramię w ramię. Najstarszą bramą jest wiecznie otwarta Walgind. Na zachód od niej wisi przybity do ściany wilk, którego dziobie orzeł. Ściany pałacu Odyna pokryte są złotymi włóczniami, a sufit złotymi tarczami. Ławy obłożone są zbrojami wojowników, którymi Walhalla jest wypełniona. W Walhalli całymi dniami toczą się nieustające bitwy, a wieczorem wszyscy ucztują. Przyrządzany jest dzik Sahrimnir w kotle Eldhrimnir przez kucharza o imieniu Andhrimnir. Rogi z miodem podają walkirie, pije się również mleko kozy Heiðrún. Wojownicy piją, jedzą i ćwiczą, aby w chwili końca świata stoczyć ostateczną bitwę ze złem u boku Thora.

    Freja (także Freyja, Freya, Frøya, staronord. Pani) – bogini nordycka należąca do wanów asgardskich, bliźniacza siostra Frejra. Była bóstwem wegetacji, miłości, płodności i magii. Ponadto patronowała wojnie, 1/2 poległych wojowników podlegała jej władzy. Jej mężem był Od (letnie słońce), córkami Hnoss ("skarb") i Gersimi ("klejnot").Mitologia nordycka – mitologia ludów krajów skandynawskich (północno-germańskich): Danii, Szwecji, Norwegii, Islandii i Wysp Owczych.

    Powiązania[ | edytuj kod]

    Sugestie indoeuropeistów wskazują na możliwy związek etymologiczny staronordyckiego val-höll ze słowiańskim Welesem, z tocharskim(A) walu - „śmierć”, greckimi (W)ēlýsion pedíon - „Polami Elizejskimi”, hetyckim wēllu- oznaczającym łąki w zaświatach.

    W mitologii nordyckiej Andhrimnir był kucharzem Asów i Einherjarów. Każdego dnia zabijał on kosmicznego dzika, Sahrimnira, i gotował go w Eldhrimnir - swoim kotle obdarzonym magicznymi mocami. Tej samej nocy dzik był przywracany do życia, aby można było go zjeść następnego dnia.Einherjer − w mitologii nordyckiej wyjątkowo dzielni wojownicy, którzy polegli w chwale na polu bitwy. Ich dusze były wybierane przez Walkirie, one także sprowadzały je do Walhalli. Tam wojownicy przygotowują się na ostateczną bitwę, Ragnarok. Każdy dzień spędzają na doskonaleniu swych umiejętności bojowych (walcząc między sobą), wieczorami z kolei zasiadają wraz z Odynem do uczty, w czasie której wszystkie odniesione w czasie treningu rany zostają w cudowny sposób zagojone.

    Pierścień Nibelunga[ | edytuj kod]

    W tetralogii Ryszarda Wagnera Pierścień Nibelunga o początkach Walhalli mówi pierwsza część cyklu – Złoto Renu. Królem bogów jest Wotan, a jego siedziba została zbudowana przez olbrzymów. Fasolt i Fafner najznamienitsi z tego rodu domagają się od bogów zapłaty, najpierw bogini młodości – Frei, a gdy Wotan protestuje, a Loge prosi o jego pomoc dla cór Renu, zmieniają oni swoją cenę na tytułowe złoto, a w szczególności pierścień będący w posiadaniu karła Alberyka. Także u Wagnera walkirie sprowadzają do Walhalli poległych bohaterów, jest mowa o tym zwłaszcza w operach Walkiria i Zmierzch bogów. Ta ostatnia, kończąca cykl opera, ukazuje także kres samej Walhalli. Zamek Wotana płonie zapalony płomieniem stosu Zygfryda.

    Ragnarök lub ragnarek (W. Kopaliński) – w mitologii skandynawskiej zmierzch bogów (Götterdämmerung). W wyobrażeniach mitologicznych ma on być wielką walką pomiędzy bogami a olbrzymami pod wodzą Lokiego, w wyniku której świat i Asgard, siedzibę bogów, strawi ogień, wszystkie gwiazdy zgasną, a Ziemię zaleje wielkie morze. Ostatecznie z tej toni wyłoni się nowy świat i nastąpi era szczęśliwości bez przemocy i wojen. Mit o Ragnaröku powstał zapewne pod wpływem chrześcijańskiej wizji apokaliptycznej. Po raz pierwszy pojawił się w poemacie Völuspá (Przepowiednia wieszczki), zredagowanym pod koniec X wieku.Mag Mell – w mitologii celtyckiej odpowiednik nieba. Kraina wiecznej uciechy, do której można się dostać poprzez bohaterską śmierć lub pełne chwały życie, umiejscawiana tradycyjnie na odległej wyspie na zachód od Irlandii lub pod powierzchnią oceanu. Zwykli ludzie pędzą tam życie nie różniące się od normalnego.

    Zobacz też[ | edytuj kod]

  • Mag Mell

    • Przypisy[ | edytuj kod]

    1. Ranko Matasović, A reader in comparative indo-european religion, Zagrzeb, 2010
    2. Józef Kański, "Przewodnik operowy", Polskie Wydawnictwo Muzyczne S. A., Kraków 2008; ​ISBN 978-83-224-0721-9​




    Warto wiedzieć że... beta

    Zbroja – część pasywnego uzbrojenia ochronnego wojowników, stosowana od starożytności do ok. XVII wieku. W Polsce przetrwały aż do wieku XVIII jako zbroje husarskie i kolczugi pancernych.
    Bragi, Brage – w mitologii nordyckiej syn Odina i Gunnlod – olbrzymki, mąż Idun – strażniczki złotych jabłek młodości. Bóg poezji, skaldów i elokwencji, należał do rodu Azów. Mieszkał w Walhalli, gdzie często śpiewał swoje pieśni. Na swym języku miał wyryte magiczne runy. Swój potencjał czerpał z Kwasiru (Skaldmiodu). Bragi, z natury spokojny i zrównoważony, nigdy nie tknął miecza, gdyż jak twierdził, nie jemu przeznaczone jest walczyć. Często, pod przebraniem żebraka, włóczył się po królewskich dworach, imponując swym śpiewem i grając na harfie. Loki twierdził iż Bragi zabił brata Idunn, która jest jego małżonką. Podczas uczty u Aegira, Bragi pierwszy wyprosił Lokiego, ten w odzewie nazwał go samochwałą, żebrakiem i tchórzem. Zdenerwowany Bragi twierdził, że urwie mu głowę, co tylko rozbawiło Lokiego, który powołał się na święte przymierze krwi z Odynem.
    Pierścień Nibelunga (niem. Der Ring des Nibelungen) – czteroczęściowy dramat muzyczny autorstwa Ryszarda Wagnera. Utwór zainspirowany został przez średniowieczny epos niemiecki Pieśń o Nibelungach.
    Saerimne, Sahrimnir (Særimne, Sæhrimnir) – w mitologii nordyckiej kosmiczny dzik lub knur, zabijany i zjadany każdej nocy przez Azów i Einherjarów. Zabijał go i przyrządzał kucharz bogów, Andhrimnir. Po zjedzeniu był on przywracany do życia, aby zapewnić pożywienie na następny dzień. Jego mięso jest podawane duchom bohatersko poległych wojowników przebywającym w Walhalli przez Walkirie.
    Asgard (duń. i szw. Asgård, bokmål Åsgard, nynorsk Asgaard, staronord. Asgarðr, staroang. Ōsgeard; as – "bóg", garth – "dwór", "ogromna przestrzeń") – w mitologii nordyckiej jedna z Dziewięciu Krain zamieszkana przez dwa szczepy bogów: Asów i (po zawarciu z nimi pokoju) Wanów. Do Asgardu prowadzi tylko jedna droga – Tęczowy Most Bifrost. Schodząc z Tęczowego Mostu, wchodzi się na zieloną równinę Idawall, natomiast najbardziej wysunięte na południe jest Gimle. Siedziba bogów podtrzymywana jest przez czterech krasnoludów: Austriego, Westiego, Nordiego i Sudriego. Inna teoria mówi, że Asgard był rajem wojowników i miejscem, gdzie przebywali bogowie. Prowadziły do niego setki drzwi. Belkami były włócznie, a dachówkami tarcze. Wojownicy opuszczali pałac zmarłych tylko po to, by ćwiczyć się w sztuce wojennej.
    Indoeuropeistyka – dział językoznawstwa zajmujący się językami indoeuropejskimi. Celem tej dyscypliny jest badanie podobieństw między językami indoeuropejskimi i próba rekonstrukcji języka praindoeuropejskiego. Szczególne miejsce w indoeuropeistyce zajmuje filologia klasyczna, zajmująca się językami greckim i łacińskim, i sanskrytologia. Poddyscyplinami indoeuropeistyki są też slawistyka, germanistyka, romanistyka, celtologia, bałtologia i iranistyka.
    Miód pitny – tradycyjny napój alkoholowy powstały w wyniku fermentacji brzeczki miodu pszczelego, najczęściej lipowego. Wyrabiany i spożywany od średniowiecza m.in. w Polsce i na Litwie. Od 2008 r. polskie miody pitne są zarejestrowane przez Komisję Europejską jako Gwarantowana Tradycyjna Specjalność. Produkcja miodu pitnego nazywana jest miodosytnictwem, a budynek, w którym odbywa się produkcja – miodosytnią.

    Reklama

    Czas generowania strony: 0.021 sek.