Włodzimierzec
Roboty przymusowe – praca wykonywana przez pracownika wbrew jego woli, za którą nie otrzymuje wynagrodzenia lub wynagradzany jest znacznie poniżej obowiązujących stawek.Sicherheitsdienst des Reichsführers-SS (SD, pol. Służba Bezpieczeństwa Reichsführera SS) – organ wywiadu, kontrwywiadu i służby bezpieczeństwa SS, działający w III Rzeszy w latach 1931–1945.
Hrabia – tytuł szlachecki, w Polsce od wyrazu grabia i graf, wyraz pochodzenia czeskiego i niemieckiego, w czasach wczesnośredniowiecznych comes, jednakże średniowieczni comites byli wyższymi urzędnikami, kasztelanami oraz wojewodami.
Włodzimierzec (ukr. Володимирець) - osiedle typu miejskiego na Ukrainie i stolica rejonu w obwodzie rówieńskim. 8,5 tys. mieszkańców (szacunek na 2006).
Historia[]
Po raz pierwszy wspominany w dokumentach w 1570 roku jako miasteczko. Leżał wówczas we włościach Iwana Kierdeja Mnyszyńskiego; kolejnymi właścicielami byli Czartoryscy, Pacowie, Szklińscy, Czetwertyńscy i Krasiccy. W XVII wieku był znany z wyrobu dzwonów.
W II RP miejscowość była siedzibą wiejskiej gminy Włodzimierzec.
Od 1914 do 1939 roku majątek Włodzimierzec należał do Marii de Pourbaix z d. Miączyńskiej. W skład majątku wchodził XIX wieczny pałac, zbudowany przez hrabiów Krasickich. Gorzelnia, zabudowania gospodarcze, ziemia orna oraz lasy (łącznie ok. 4 tys. ha).
Na początku okupacji niemieckiej w 1941 roku w miasteczku miał miejsce pogrom ludności żydowskiej dokonany przez miejscowych Ukraińców, podczas którego zabito 2 osoby. Niemcy zamknęli 1,5 tysiąca żydowskich mieszkańców Włodzimierca w getcie. 28 sierpnia 1942 roku oddział SD z Równego przy pomocy niemieckiej żandarmerii i ukraińskiej policji zlikwidował getto rozstrzeliwując około 1300 Żydów w lesie około 1 km od Włodzimierca. Kilkadziesiąt osób zdołało zbiec i uniknąć egzekucji.
W nocy z 7 na 8 lutego 1943 roku Włodzimierzec był miejscem pierwszej akcji bojowej przeprowadzonej przez oddział banderowskiej UPA. Po akcji oddział udał się do kolonii Parośla I, gdzie dokonał masowego mordu na Polakach, uznawanego za początek rzezi wołyńskiej.
W następnych miesiącach do Włodzimierca kierowali się polscy uchodźcy z eksterminowanych wsi, licząc na ochronę niemieckiego posterunku. Pod wpływem doniesień o kolejnych mordach część osób wyjechała dalej do Sarn. W maju 1943 około 70 polskich rodzin, obawiając się ataków, zgłosiło się na wyjazd na roboty w Rzeszy. Od lipca 1943 Polacy nocowali w kościele pw. św. Józefa i na przyległym do niego cmentarzu. W sierpniu 1943 UPA przez całą noc oblegała kościół; Polacy bronili się za pomocą 4 karabinów oraz oblewając oblegających kwasem solnym. Nad ranem upowcy wysadzili jedną ścianę kościoła zabijając 2 Polki. Po tym napadzie Niemcy zlikwidowali posterunek we Włodzimiercu, miasteczko opuścili też Polacy zgłaszając się na roboty w Rzeszy.
Zabytki[]
Związani z Włodzimiercem[]
Linki zewnętrzne[]
Przypisy
- ↑ Grzegorz Rąkowski, Wołyń. Przewodnik po Ukrainie Zachodniej. Część I, Rewasz, Pruszków 2005, ISBN 83-89188-32-5, s. 129-130
- ↑ Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, Warszawa 2000, ISBN 83-87689-34-3, s.805-806
- Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s.167
- Grzegorz Motyka, Od rzezi wołyńskiej do akcji „Wisła”, Kraków 2011, ISBN 978-83-08-04576-3, s.90-93