Virginia Wade
Podstrony: 1 [2] [3] [4] [5]
US Open, United States Open – międzynarodowe mistrzostwa USA w tenisie; jeden z czterech turniejów zaliczanych do Wielkiego Szlema, rozgrywany w Stanach Zjednoczonych od 1881 roku, na przełomie sierpnia i września. Od 1978 odbywa się w Nowym Jorku, w dzielnicy Queens na twardych kortach USTA Billie Jean King National Tennis Center we Flushing Meadows–Corona Park.Wielka Brytania, Zjednoczone Królestwo (ang. United Kingdom), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (ang. United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland) – unitarne państwo wyspiarskie położone w Europie Zachodniej. W skład Wielkiej Brytanii wchodzą: Anglia, Walia i Szkocja położone na wyspie Wielka Brytania oraz Irlandia Północna leżąca w północnej części wyspy Irlandia. Na wyspie tej znajduje się jedyna granica lądowa Zjednoczonego Królestwa z innym państwem – Irlandią. Poza nią, Wielka Brytania otoczona jest przez Ocean Atlantycki na zachodzie i północy, Morze Północne na wschodzie, kanał La Manche na południu i Morze Irlandzkie na zachodzie.
Virginia Sarah Wade (ur. 10 lipca 1945 w Bournemouth) – brytyjska tenisistka, trzykrotna zwyciężczyni turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej i czterokrotna w deblu.
Kariera tenisowa[ | edytuj kod]
Wade nauczyła się grać w tenisa w Afryce Południowej, gdzie przeprowadzili się jej rodzice, gdy miała zaledwie roczek. Jej ojciec objął stanowisko archidiakona Durbanu. Gdy Virginia miała 15 lat, jej rodzina ponownie sprowadziła się do Anglii, a młoda Wade rozpoczęła naukę w szkole dla dziewcząt Tunbridge Wells w Kent. Po ukończeniu szkoły, Virginia udała się na studia matematyczne i fizyczne na uniwersytecie Sussex, kończąc je w roku 1966.
Operując slajsowanym, jednoręcznym backhandem i dobrą grą wolejową, odnosiła wiele sukcesów na nawierzchni trawiastej. Jej kariera trwała kilkadziesiąt lat, występowała na Wimbledonie jeszcze w 1987. W latach 1967-1979 figurowała w czołowej dziesiątce rankingu światowego, w tym jako nr 2 w 1968 i 1975 roku.
Najbardziej zapamiętane zostało jej zwycięstwo w grze pojedynczej na Wimbledonie w 1977; w stulecie turnieju pokonała w półfinale słynną Amerykankę Chris Evert, a w finale Betty Stöve. Miała wówczas już 32 lata i był to jej 17. Wimbledon; nagrodę wręczała wyjątkowo królowa Elżbieta II, która obchodziła w tym czasie srebrny jubileusz wstąpienia na tron brytyjski.
Odnosiła sukcesy także na innych imprezach wielkoszlemowych. Wygrywała Australian Open w singlu (1972) i deblu (1973); French Open w deblu (1973); US Open w singlu (1968 w kategorii "open") i deblu (1969, 1973, 1975). Kilkakrotnie przegrywała także finały tych turniejów – 1970 finał debla na Wimbledonie, 1969 finał singla amatorek na US Open, 1979 finał debla na French Open; pięciokrotna finalistka debla na US Open (1968 w amatorkach, 1969 w "open", 1970, 1972 i 1976).
Łącznie wygrała 55 turniejów zawodowych; wygrywała m.in. prestiżowe Italian Open na Foro Italico w Rzymie (1971 w grze pojedynczej, 1968, 1971, 1973, 1983 w grze podwójnej; 1970 finalistka debla, 1968 finalistka miksta). W latach 1967-1983 reprezentowała Wielką Brytanię w Pucharze Federacji (zajmuje czołowe miejsca w historii Pucharu pod względem ilości rozegranych pojedynków oraz meczów międzypaństwowych, w których brała udział); 1965-1985 występowała także w Pucharze Wightmana.
Trenerem Wade przez większość kariery był Jerry Teeguarden, ojciec amerykańskiej tenisistki Pam Teeguarden, zwyciężczyni dwóch turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej, w latach 1974 i 1977.
W roku 1982 została pierwszą kobietą wybraną do Wimbledon Commitette.
Wade aż dwudziestoczterokrotnie występowała w grze pojedynczej na kortach Wimbledonu, co do dzisiaj zostało nie pobitym rekordem.
W 1989 jej nazwisko wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Odkąd zakończyła zawodową karierę tenisową Virginia Wade zajmuje się komentowaniem turniejów tenisowych dla stacji BBC.
Finały turniejów wielkoszlemowych (3)[ | edytuj kod]
Wygrane (3)[ | edytuj kod]
Podstrony: 1 [2] [3] [4] [5]