Meczet Umajjadów w Damaszku.

Umajjadzi, arab. بنو أمية, – ród arabski, jako dynastia kalifów panujący nad światem islamu w latach 661 do 750, a następnie rządzący w Al-Andalus od roku 756 do 1031.

Początki rodu[ | edytuj kod]

Zgodnie z arabską tradycją eponimicznym protoplastą Umajjadów był Umajja Ibn Abd Szams, którego ojciec był bratem Haszima, protoplasty Haszymitów. Umajjadzi należeli zatem do Banu Abd Szams, konkurencyjnego w stosunku do Haszymitów odłamu Kurajszytów i w czasach Mahometa odgrywali dominującą rolę w życiu Mekki. Abu Sufjan, ówczesny przywódca Umajjadów oraz najbardziej wpływowy z mekkańskich arystokratów w tradycji islamu jest przedstawiany jako wiodący armie Kurajszytów przeciwko pierwszym muzułmanom w bitwach pod Badrem (624), pod Uhudem (625) i Bitwie Rowu (627). Ostatecznie jednak po tym, jak okazało się że nie uda się pokonać Proroka, Abu Sufjan przeszedł na islam i w roku 630 przygotował zajęcie Mekki przez muzułmanów.

Po przejściu na islam Umajjadzi dostąpili wielu zaszczytów, w szczególności syn Abu Sufjana, Jazid, objął namiestnictwo Syrii, po jego przedwczesnej śmierci przejęte przez jego brata, Mu'awiję (661 - 680). Syria miała stać się podstawą potęgi Umajjadów aż do końca istnienia ich kalifatu w roku 750. Pomimo tej łaskawości Mahometa i dwóch pierwszych kalifów, Abu Bakra (632 - 634) i Umara (634 - 644), w muzułmańskiej tradycji przechował się obraz Umajjadów jako bardzo późno nawróconych na islam najzagorzalszych wrogów Proroka, co prawdopodobnie ma związek z wrogą propagandą ich zwycięzców, Abbasydów, a także szyitów. Wyjątkiem w tym obrazie jest postać Usmana ibn Affana (644 - 656), wyróżniającego się pobożnością jednego z najwcześniejszych konwertytów na islam, który w roku 644 został wybrany kalifem i później zaliczony do tzw. kalifów prawowiernych. Za panowania Usmana Umajjadzi całkowicie zdominowali kalifat, obejmując niemal wszystkie najważniejsze stanowiska w państwie. Wywołany tym resentyment, a także niezadowolenie, którego przyczyną były wewnętrzne trudności przeżywane przez młode muzułmańskie państwo, doprowadziły jednak do wybuchu buntu przeciwko Usmanowi, który zginął zamordowany przez rebeliantów w roku 656.

Następcą Usmana został wybrany Ali ibn Abi Talib (656 - 661), zięć i przybrany syn Proroka, który od początku spotkał się z opozycją Umajjadów, zarzucających mu, że doszedł do władzy w wyniku śmierci poprzedniego kalifa. Na czele Umajjadów stał Mu'awija, któremu po stoczeniu z Alim nierozstrzygniętej bitwy pod Siffinem (657) udało się doprowadzić do arbitrażu, który miał rozstrzygnąć o kalifackich roszczeniach Alego oraz winie zabójców Usmana. Ci spośród zwolenników Alego, którzy nie chcieli pogodzić się z faktem, iż słuszność zabicia Usmana w ogóle może być kwestionowana, odeszli od niego i w przyszłości stworzyli stronnictwo charydżytów. Wyniki arbitrażu okazały się niekorzystne dla Alego i Mu'awija zyskiwał coraz mocniejszą pozycję wobec słabnącego politycznie przeciwnika. W roku 661 Ali zginął w wyniku charydżyckiego zamachu i Mu'awija ogłosił się kalifem. Syn Alego, Hasan, zrzekł się swoich praw do kalifatu.