Trubadur - opera
Podstrony: 1 [2] [3]
Baryton jest to rodzaj głosu ludzkiego. Głos męski mieszczący się w środkowym zakresie skali głosu (niższy od tenoru, wyższy od basu). Jest to najczęstszy głos występujący u mężczyzn. Barytonowy zakres skali głosu sięga od A do f w muzyce chóralnej i od G do g w muzyce poważnej, ale może być poszerzony zarówno w górę jak i w dół. Głos barytonowy można sklasyfikować na baryton dramatyczny (jest to głos o ciemnej barwie posiadający bardzo bogate i pełne brzmienie oraz niską tessiturę głosu, zakres od G do f ) oraz baryton liryczny (głos ten posiada jasną barwę o lekkim i ciepłym brzmieniu oraz wyższej tessiturze głosu niż baryton dramatyczny, zakres od A do g ).Sopran (od wł. sopra - ponad) – najwyższy głos żeński. Zwykle obejmuje skalę - w muzyce chóralnej - od c do a (zobacz oktawa). Od solistek wymaga się zazwyczaj c, rzadziej cis, d czy es, a od niektórych rodzajów głosu nawet dźwięków e czy f.
Trubadur (Il trovatore) – opera Giuseppe Verdiego w czterech aktach na podstawie libretta Leone Emanuele Bardare i Salvadore Cammarano.
Historia utworu[ | edytuj kod]
Pracę nad librettem rozpoczął Cammarano, wzorując się na dramacie Trubadur Gutiereza, dokończył Bardare po śmierci poprzednika. Efektem końcowym tego wspólnego dzieła stała się bardzo zagmatwana, pełna nieprawdopodobnych wydarzeń historia, często krytykowana, wręcz wyśmiewana przez odbiorców (np.: Cyganka przez roztargnienie wrzuca własne dziecko na stos, będąc przekonaną, że to porwany chłopiec). Jednak pomimo słabej treści opera ta była przez wiele lat po premierze w 1853 r. jedną z najpopularniejszych na świecie, a zawdzięczała to bogactwu melodii. Na uwagę zasługuje pieśń Azuceny (Stride la vampa), sławne Miserere, efektowna stretta trubadura (Di quella pira), a także większy niż we wcześniejszych operach udział chóru.
Podstrony: 1 [2] [3]