Trotyl
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Międzynarodowa karta bezpieczeństwa chemicznego (ang. International Chemical Safety Card, ICSC) – dokument będący krótkim podsumowaniem danych dotyczących bezpiecznego użycia substancji chemicznej oraz zagrożeń i ryzyka stwarzanych przez tę substancję. Karty przygotowywane są w ramach Międzynarodowego Programu Bezpieczeństwa Chemicznego we współpracy z Komisją Europejską i innymi instytucjami.Lont detonujący (lont wybuchowy) - jest to szybkopalny środek inicjujący, służący do niemal jednoczesnego powodowania wybuchu szeregu ładunków materiału wybuchowego poprzez detonację spłonek pobudzających umieszczonych w tych ładunkach, ładunki te mogą znajdować się w różnych odległościach od siebie. Składa się z rdzenia materiału wybuchowego o zwiększonej sile wybuchu (pentryt, heksogen) z jedną nicią rozpoznawczą oraz kilku wewnętrznych i zewnętrznych warstw oplotu (bawełna, juta, len pokrytego masą izolacyjną (najczęściej polichlorek vinylu). Samodzielnie może stanowić ładunek siatkowy. Prędkość detonacji lontu tetrylowego wynosi 5000-5300 m/s, a lontu pentrytowego ponad 6500 m/s.
Trotyl, 2,4,6-trinitrotoluen, TNT – organiczny związek chemiczny z grupy nitrozwiązków, stosowany jako kruszący materiał wybuchowy.
Trotyl topi się w temp. 80,2 °C, spala się wydzielając kopcący, czarny, toksyczny dym. Ulega wybuchowemu rozkładowi powyżej 240 °C. Praktycznie nierozpuszczalny w wodzie (stężenie maks. wynosi ok. 0,01%). Rozpuszcza się w rozpuszczalnikach organicznych.
W tonach trotylu (kilotonach, megatonach) wyraża się siłę wybuchów jądrowych, ekwiwalentną do wybuchu odpowiedniej ilości trotylu (tzw. równoważnik trotylowy wybuchu jądrowego, dla którego przyjmuje się 1 t TNT = 10 cal = 4,184×10 J).
Historia[ | edytuj kod]
Trotyl wynalazł Niemiec Julius Bernhard Friedrich Adolph Wilbrand w roku 1863, choć w charakterze środka wybuchowego substancję zastosowano około trzydzieści lat później. Po raz pierwszy trotyl wyprodukowano na skalę komercyjną w Niemczech w roku 1901.
Otrzymywanie[ | edytuj kod]
Otrzymuje się go poprzez trójstopniowe nitrowanie toluenu, mieszaniną kwasu siarkowego i azotowego.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]