Przykładowy schemat olinowania stałego na jednostce pływającej z masztem trójdzielonym w przekroju prostopadłym do diametralnej jednostki.
1. wanta kolumnowa
2. stenwanta
3. topwanta
4. wanta krzyżowa (krojcwanta)
5. stensaling
6. saling
Wanta (z niem. Want, a to z niderl. want) – lina olinowania stałego stabilizująca maszt w płaszczyźnie prostopadłej do płaszczyzny symetrii jednostki pływającej. Wanty występują symetrycznie parami na obu burtach, a na większych jachtach i żaglowcach jest ich zwykle kilka par. Zazwyczaj wykonane są z lin plecionych z drutów ze stali węglowej powlekanych antykorozyjną warstwą cynku. Na większych jednostkach mogą być zastąpione prętami. Końce want są zagniatane bądź zaplatane, by umożliwić ich przytwierdzenie do okuć masztu i podwięzi. Rozmiar, liczba oraz układ want zależy od wielkości masztu i przeznaczenia jednostki pływającej.
Omasztowanie – część osprzętu żaglowego służąca do podnoszenia, rozpinania i ustawiania żagli. Przez całe wieki drzewca były wykonywane z drewna. Obecnie produkowane są ze stopów metali lekkich (głównie glinu), oraz (rzadziej) materiałów kompozytowych, takich jak laminaty i włókna węglowe, oferujące dużą wytrzymałość przy jednoczesnej redukcji masy. Początkowo przekrój masztu był okrągły, obecnie stosuje się przekroje obłe, przypominające symetryczne profile lotnicze, które zapewniają większą sprawność układu maszt-żagiel. Z tego powodu w żeglarstwie regatowym używa się także masztów obrotowych.Jacht – jednostka pływająca o napędzie żaglowym lub motorowym, w zależności od konstrukcji i wyposażenia służąca najczęściej do celów turystycznych. Jachty budowane i wykorzystywane są także do rekreacji, uprawiania sportu, do celów szkoleniowych lub reprezentacyjnych.
Nazewnictwo want pochodzi od części masztu, do którego są przymocowane; i tak wyróżniamy: wanty kolumnowe, stenwanty, bramstenwanty, topwanty, wanty krzyżowe.
Bramstenga – trzecia, licząc od pokładu, część masztu żaglowca, umocowana do stengi i stanowiąca jej przedłużenie.Język niderlandzki (nid. Nederlandse taal, Nederlands, niekiedy również określany jako język holenderski, język flamandzki) – język indoeuropejski z grupy języków germańskich zaliczany do języków dolnoniemieckich. Językiem niderlandzkim posługuje się ok. 27 milionów ludzi. Dla 23 milionów jest językiem ojczystym (pierwszym) lub językiem kultury i literatury, a dla kolejnych 4 milionów drugim językiem. Większość użytkowników tego języka mieszka na zachodzie Europy. Niderlandzki jest oficjalnym językiem urzędowym w Holandii i Belgii (Flandria), a poza Europą w Surinamie i dawnych Antylach Holenderskich, czyli Bonaire, Curaçao, Sabie, Sint Eustatius, Sint Maarten i Arubie. Niderlandzki jest blisko spokrewniony z językiem niemieckim i wykazuje podobieństwo do angielskiego i duńskiego. Języki o mniejszym zasięgu, które są blisko spokrewnione z niderlandzkim to afrikaans (do 1925 uważany za lokalną odmianę niderlandzkiego) i fryzyjski (w mniejszym stopniu, gdyż nie należy do języków dolnofrankońskich).
Usztywnia kolumnę masztu i mocowana jest do niej w miejscu występowania salingu, skąd biegnie w kierunku pokładu. W przypadku masztu wielosegmentowego zazwyczaj występuje parami na burtę.
Usztywnia stengę. Mocowana jest do masztu przy stensalingu. Rozparta salingiem biegnie do podwięzi w pokładzie.
Usztywnia bramstengę. Mocowana jest do masztu przy bramstensalingu i rozparta przez stensaling oraz ewentualnie saling biegnie do pokładu.
Wyblinka (drablina) – na żaglowcu krótka linka poziomo łącząca sąsiednie wanty. W ten sposób powstają szczeble drabiny przeznaczonej do wspinania się na maszt. Wanty z wyblinkami tworzą charakterystyczny element wyglądu dużych żaglowców.Jednostka pływająca – pojęcie szersze w stosunku do statku wodnego. Jest to każda konstrukcja zdolna do samodzielnego unoszenia się na powierzchni wody lub do czasowego przebywania pod jej powierzchnią, z napędem własnym ew. cudzym (holowana lub pchana), lub też zakotwiczona na stałe, o jednym lub wielu z niżej wymienionych przeznaczeń:
Biegnie od topu masztu do pokładu rozparta o najwyższy saling.
Inaczej diamentowa lub krojcwanta. Współcześnie rzadko spotykana. Biegnie od topu masztu i rozparta przez najwyższy saling wraca z powrotem do mocowania w maszcie.
Możliwe jest regulowanie napięcia want, a przez to i pochylanie masztu. Wykonuje się to poprzez zmianę jej długości, często przez skręcanie lub rozkręcanie ściągacza. Na jachtach sportowych, szczególnie wyczynowych, regulacji want można dokonywać również w trakcie żeglugi.
Kolumna masztu – pierwszy licząc od pokładu segment masztu wieloczłonowego, a także dolny (czyli od pięty do najniższego piętra salingów lub do najniższej rei) fragment masztu jednoelementowego. Nazwa stosowana jest od 1570 r., kiedy wprowadzona została przez Kryna Woutersa koncepcja masztu dwuczłonowego z ruchomą stengą.
Śruba rzymska to dwa pręty połączone podłużną nakrętką. Pręty są nagwintowane na końcach w kierunkach przeciwnych, co pozwala przy skręcaniu nakrętki na naciągnięcie prętów. Wariant ten przedstawiony jest na fotografii; inną odmianą sprzęgu przy pomocy śruby rzymskiej jest - przedstawiony na rysunku - pojedynczy pręt nagwintowany na obu końcach w przeciwnych kierunkach oraz dwie nakrętki o przeciwnych gwintach nakręcone na ten pręt.
Współczesne jachty klasy turystycznej wyposażone są zazwyczaj w 2 lub 3 wanty na każdej burcie. Ich ilość jest zależna od elementów konstrukcyjnych statku, użytych materiałów, typu ożaglowania, przeznaczenia statku. Regulacja tak zaprojektowanych want (i całego olinowania stałego) jest sporadyczna, wymaga zazwyczaj jedynie kontroli poprawności mocowania do podwięzi wantowych.
Żaglowiec – statek wodny o napędzie żaglowym. Jednostka pływająca, której jedynym lub podstawowym czynnikiem napędowym jest jeden lub więcej żagli. Na danej jednostce przygotowanej do żeglugi zbiór wszystkich możliwych do zastosowania na niej rodzajów żagli stanowi jej aktualne ożaglowanie, przy czym nie wszystkie rodzaje tych żagli muszą być użyte jednocześnie.Maszt – pionowe drzewce stałe, ustawione przeważnie w osi jednostki pływającej o napędzie żaglowym, którego podstawowym zadaniem jest utrzymywanie żagli i przenoszenie siły aerodynamicznej na kadłub jednostki. Jednostka może być wyposażona w jeden maszt lub więcej ustawionych jeden za drugim. Czasem na katamaranach każdy kadłub ma własny maszt (maszty występują obok siebie), natomiast maszty niesymetrycznie umieszcza się na przykład na jednostkach z jednym pływakiem bocznym (proa).
olinowanie
omasztowanie
ożaglowanie
Jerzy W. Dziewulski: Wiadomości o jachtach żaglowych. Warszawa: Alma-Press, 2008, s. 366-368. ISBN 978-83-7020-358-0.
