Toast
Adam Bernard Mickiewicz herbu Poraj (ur. 24 grudnia 1798 w Zaosiu lub Nowogródku, zm. 26 listopada 1855 w Konstantynopolu) – polski poeta, działacz i publicysta polityczny, wolnomularz. Obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę polskiego romantyzmu (grono tzw. Trzech Wieszczów) oraz literatury polskiej w ogóle, a nawet za jednego z największych na skalę europejską. Określany też przez innych, jako poeta przeobrażeń oraz bard słowiański. Członek i założyciel Towarzystwa Filomatycznego, mesjanista związany z Kołem Sprawy Bożej Andrzeja Towiańskiego. Jeden z najwybitniejszych twórców dramatu romantycznego w Polsce, zarówno w ojczyźnie, jak i w zachodniej Europie porównywany do Byrona i Goethego. W okresie pobytu w Paryżu był wykładowcą literatury słowiańskiej w Collège de France. Znany przede wszystkim jako autor ballad, powieści poetyckich, dramatu Dziady oraz epopei narodowej Pan Tadeusz uznawanej za ostatni wielki epos kultury szlacheckiej w Rzeczypospolitej Obojga Narodów.Peder Severin Krøyer znany też jako P.S. Krøyer (ur. 23 lipca 1851, zm. 21 listopada 1909) – duński malarz, związany z grupą artystów tworzących na przełomie XIX i XX wieku w Skagen (Malarze ze Skagen).
Bruderszaft (inaczej brudzio, z niem. Bruderschaft – braterstwo) – ceremoniał poprzedzający przejście jego uczestników na ty (po imieniu), rezygnując ze zwrotów grzecznościowych Pan, Pani. Odbywa się on często przy wspólnym wypiciu kieliszka alkoholu. Czasem, jednak coraz rzadziej, dodawany jest do tego pocałunek.
Toast – gatunek literatury stosowanej, skonwencjonalizowana formuła lub krótka przemowa wznoszona dla uczczenia kogoś lub czegoś, życzenia komuś pomyślności itp. Po toaście następuje wypicie napoju, często też stuknięcie się kieliszkami. Toast może przybrać charakter konwencjonalnej, krótkiej formuły (np. „na zdrowie!”) lub dłuższej, bardziej oryginalnej przemowy, w którą jednak elementy konwencjonalne często są wbudowane.
Toast może przybrać także charakter krótkich pieśni. Śpiewanie ich w czasie biesiad i uczt było popularne zwłaszcza w okresie staropolskim, pieśni o charakterze toastu są jednak znane w tradycji ludowej do dziś. Podobnie jak toast w postaci przemowy, pieśń o charakterze toastu za pomocą konwencjonalnych formuł określa intencje uczestników spotkania towarzyskiego dotyczące danej osoby, wydarzenia czy sytuacji.
Charakter toastu ma słynna mowa Sędziego o grzeczności w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza (w księdze I).