Terra Australis
Szerokość geograficzna (ang. latitude, symbol φ) – jedna ze współrzędnych geograficznych, kąt pomiędzy półprostą poprowadzoną ze środka kuli ziemskiej i przechodzącą przez dany punkt na jej powierzchni a płaszczyzną równika.Nowa Zelandia (ang. New Zealand, język maoryski Aotearoa – Kraj Długiej Białej Chmury) – państwo wyspiarskie, położone na południowo-zachodnim Pacyfiku i składające się z dwóch głównych wysp (Północnej i Południowej) oraz szeregu mniejszych wysp, w tym Wyspy Stewart i Wysp Chatham. Archipelag Nowej Zelandii jest najdalej na południe wysuniętą częścią Oceanii, na południowy wschód od Australii. W skład Nowej Zelandii (a dokładnie w skład Commonwealth realm Nowej Zelandii, czyli są to terytoria stowarzyszone lub zależne Nowej Zelandii, ale wchodzące wraz z nią w skład wspólnej domeny królewskiej tudzież królestwa stowarzyszeniowego, połączonego unią personalną ze Zjednoczonym Królestwem i innymi Commonwealth realms) wchodzą również Wyspy Cooka i Niue, które są samorządne, oraz Tokelau i Dependencja Rossa.
Abel Janszoon Tasman (ur. w 1603 w Lutjegast w Republice Niderlandów, zm. 10 października 1659 w Batawii w Holenderskich Indiach Wschodnich) – holenderski żeglarz, odkrywca i kupiec.
Terra Australis (dokładniej Terra Australis Incognita, łac. Nieznany Południowy Ląd) – legendarny kontynent umieszczony przez Ptolemeusza na jego mapie z II w. n.e. Ptolemeusz oparł się na przemyśleniach Arystotelesa.
W okresie średniowiecza, kiedy Ptolemeusz był głównym źródłem dla europejskich kartografów, Terra Australis często pojawiała się na ich mapach. Zwykle ląd był przedstawiany jako kontynent wokół bieguna południowego, ale znacznie większy niż Antarktyda. W czasach odkryć geograficznych, gdy kontynentu nie można było odkryć, nadal umieszczano go na mapach uznając argumentację ówczesnych naukowców, że musi istnieć na południu kontynent, który równoważyłby masę kontynentów północnej półkuli. Nowa Zelandia po odkryciu w 1642 roku przez Abela Tasmana była uznawana za Terra Australis.
Kwestia Terra Australis została ostatecznie rozwiązana przez Jamesa Cooka. W jego pierwszej podróży okrążył Nową Zelandię (1770) pokazując, że nie może to być część większego kontynentu. Na drugiej wyprawie okrążył glob podróżując po stosunkowo wysokich szerokościach geograficznych południowych przekraczając miejscami koło podbiegunowe (1773-1774). Nie dotarł do Antarktydy, ale udowodnił, że potencjalny kontynent południowy musi leżeć wewnątrz zimnych rejonów podbiegunowych, a nie w rejonach o umiarkowanej temperaturze, jak wcześniej sądzono.