Technologia medyczna
Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ) – państwowa jednostka organizacyjna działająca na podstawie ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Fundusz wypełnia w polskim systemie opieki zdrowotnej funkcję płatnika: ze środków pochodzących z obowiązkowych składek ubezpieczenia zdrowotnego, NFZ finansuje świadczenia zdrowotne udzielane ubezpieczonym i refunduje leki.Lek – każda substancja, niezależnie od pochodzenia (naturalnego lub syntetycznego), nadająca się do bezpośredniego wprowadzana do organizmu w odpowiedniej postaci farmaceutycznej w celu osiągnięcia pożądanego efektu terapeutycznego, lub w celu zapobiegania chorobie, często podawana w ściśle określonej dawce. Lekiem jest substancja modyfikująca procesy fizjologiczne w taki sposób, że hamuje przyczyny lub objawy choroby, lub zapobiega jej rozwojowi. Określenie lek stosuje się też w stosunku do substancji stosowanych w celach diagnostycznych (np. metoklopramid w diagnostyce hiperprolaktynemii) oraz środków modyfikujących nie zmienione chorobowo funkcje organizmu (np. środki antykoncepcyjne).
Farmakoekonomika – interdyscyplinarna nauka z pogranicza nauk ekonomicznych i farmakologii, zajmująca się ekonomiczną oceną farmakoterapii. Podstawą tej oceny jest badanie relacji między kosztem farmakoterapii, a uzyskanymi dzięki niej efektami zdrowotnymi (mogą one być mierzone skutecznością, ale też wartością pieniężną lub wpływem na długość / jakość życia). Podstawowe rodzaje analiz farmakoekonomicznych to analiza efektywności kosztów (cost effectiveness) oraz analiza użyteczności kosztów (cost utility). Do narzędzi oceny farmakoekonomicznej należą także analityczne modele decyzyjne. Analizy farmakoekonomiczne stanowią część oceny lekowych technologii medycznych.
Technologia medyczna - w ujęciu szerokim to dowolny rodzaj wiedzy zaangażowanej w realizację zadań i osiąganie określonych rezultatów systemu opieki zdrowotnej. W ujęciu wąskim technologie medyczne to środki niematerialne (wiedza, umiejętności, procedury, rozwiązania organizacyjne) i materialne (leki, urządzenia) związane bezpośrednio lub pośrednio z udzielanymi świadczeniami opieki zdrowotnej i konkretnymi interwencjami (leczniczymi, diagnostycznymi, rehabilitacyjnymi bądź prewencyjnymi).
W polskim systemie zdrowotnym dostęp obywateli do technologii medycznych (leków, wyrobów medycznych, procedur medycznych i systemów organizacyjnych) jest regulowany przez ubezpieczyciela - Narodowy Fundusz Zdrowia - w oparciu o przeprowadzoną ocenę technologii.
Ocena technologii medycznych (HTA, ang. health technology assessment) składa się z analizy efektywności klinicznej (wykonywanej zgodnie z zasadami EBM), analiz ekonomicznych (wykonywanych zgodnie z zasadami farmakoekonomiki) oraz analizy wpływu refundacji danej technologii na budżet płatnika (w polskim systemie zdrowotnym - na budżet Narodowego Funduszu Zdrowia). HTA ma rosnące znaczenie dla podejmowania decyzji o refundacji technologii medycznych, stanowiąc racjonalną podstawę tych decyzji.
Jedną z pierwszych instytucji państwowych regulujących ocenę technologii medycznych udostępnianych ubezpieczonym obywatelom w ramach państwowej opieki zdrowotnej był brytyjski instytut NICE. W Polsce ocenę technologii medycznych, zgodnie z odpowiednimi wytycznymi przeprowadza Agencja Oceny Technologii Medycznych.