1975 - Bezzałogowa sonda kosmiczna Viking 1 osiągnęła silnie eliptyczną orbitę Marsa
W roku 1623 urodził się Blaise Pascal, francuski filozof, matematyk, fizyk
Przeczytaj także... Lucius Afranius - komediopisarz rzymski żyjący w drugiej połowie II wieku p.n.e.. Z jego twórczości do naszych czasów zachowało się 40 tytułów dzieł i około 200 ich fragmentów. Był twórcą i jednym z największych przedstawicieli fabula togata, czyli rzymskiej komedii narodowej, a także bardzo popularnym komediografem w Rzymie. W swoich dziełach poruszał najczęściej tematy z codziennego życia klasy średniej. Sporo zapożyczył z twórczości Menandra.Sycylia (wł., łac. Sicilia, w starożytności Trinacria) – największa wyspa na Morzu Śródziemnym (25 710 km²), leżąca na południowy zachód od Półwyspu Apenińskiego, od którego oddziela ją wąska Cieśnina Mesyńska. Zamieszkuje ją około 5 milionów mieszkańców.
Okazały teatr Agrypy w Meridzie (rzym. Emerita Augusta) z I wieku p.n.e.
Mały teatr prowincjonalny w Kalimie (rzym. Calama) z III wieku n.e.
Rozbudowana frons scenae wielkiego teatru w Sabratha z II wieku n.e.
Teatr w Bostrze – widok z korony budowli z ukazaniem wyrównanej wysokości murów
Plac poza sceną (miniatura teatru w Orange – galijskim Arausio)
Teatr rzymski – budowla służąca wystawianiu sztuk widowiskowych (komedii, tragedii, sztuk mimicznych), wywodząca się z teatrów Grecji klasycznej i mająca wiele cech wspólnych z teatrem greckimokresu hellenistycznego. Mimo że u Rzymian konstrukcja teatru składała się z podobnych elementów architektonicznych, istniały też jednak dość znaczne różnice, wykazane przez Witruwiusza w jego traktacie (O architekturze V, 6).
Sabrata (arab. صبراتة, łac. Sabratha) - miasto w północno-zachodniej Libii nad Morzem Śródziemnym w połowie drogi między Trypolisem a granicą z Tunezją. Około 1,3 km od współczesnego miasta położony jest kompleks starożytnych ruin, w 1982 roku wpisany na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO.Historia Augusta jest zbiorem biografii cesarzy, następców i uzurpatorów od Hadriana, który władał od 117 r. n.e. do śmierci Numeriana w 284 r. n.e. Określenie Scriptores Historiae Augustae nie zostało stworzone przez autora czy autorów dzieła. Stworzył je najprawdopodobniej na początku XVII w. n.e. Isaac Casaubon. Obecnie w skróconej wersji pisze się o Historia Augusta.
Odmienne od greckich tragedie i komedie rzymskie wymagały budowli przystosowanej do ich charakteru, jak np. w Pompejach, gdzie pierwotny teatr typu greckiego (z kon. II w. p.n.e.) po podboju przez Rzymian poddano odpowiedniej przeróbce. Teatr tradycyjnie składał się z kolistej przestrzeni dla chóru (orchestra), dookolnej widowni oraz budynku scenicznego zwanego skene, stanowiącego kulisy, a poprzedzonego tarasem (proskenion) – miejscem występu aktorów nad orchestrą. Zmiany wprowadzone przez architektów rzymskich zamieniły kolistą orchestrę na zmniejszoną (chór nie zawsze uczestniczył w rzymskich przedstawieniach), półkolistą, której wolną część przeznaczono dla najdostojniejszych widzów (umieszczano tam np. krzesła kurulne dla senatorów). Główna widownia (cavea) przybrała także kształt półkolisty o amfiteatralnie umieszczonych miejscach dla widzów. Widowisko zostało więc przeniesione na powiększone, obniżone i zbliżone do orchestry proskenion (u Rzymian pulpitum). Niski, zdobiony reliefami i kolumienkami mur hyposkenionu, dzielący obie te części, wykorzystywano dla instalowania kolejnej nowości wprowadzonej przez Rzymian – zapadającej kurtyny (aulaeum) oraz urządzeń wodnych (fontann).
Tadmur (arab. تدمر, trb. Tadmur, trl. Tadmur, starożytna Palmyra) - miasto w Syrii, w muhafazie Hims. Według danych szacunkowych na rok 2010 liczy 61 465 mieszkańców.Teatr rzymski w Orange – starożytny teatr rzymski, znajdujący się w mieście Orange (starożytne Arausio) w departamencie Vaucluse w południowej Francji. Od 1862 roku posiada status monument historique, w kategorii classé (zabytek o znaczeniu krajowym).
Widownia nie sięgała już poza średnicę orchestry, więc wydłużeniu uległa skene, a podwyższeniu – jej fasada (frons scenae), teraz bardziej jeszcze złożona i bogata w architektoniczne zdobienia, służąca nadal za dekoracyjne tło akcji sztuki. Jest to jeden z najbardziej charakterystycznych elementów teatru Rzymian. Faktycznie przedstawia fasadę pałacu o wysokości dochodzącej do trzech pięter. Wyposażona była ona w liczne nisze z posągami, ryzality, kolumny, barwne okładziny marmurowe oraz zdobienia malarskie, dając świadectwo przepychu rzymskiej architektury reprezentacyjnej. Umieszczone w niej drzwi służyły aktorom do wychodzenia na scenę i opuszczania jej; liczba ich była nieparzysta (3-5, w zależności od wielkości teatru). Środkowe, największe (tzw. „drzwi królewskie”) służyły głównym bohaterom, boczne – pozostałym osobom (krańcowo boczne – najmniej istotnym postaciom: gońcom, niewolnikom, podróżnym). Każdej parze drzwi parterowych odpowiadało na piętrze okno dla „boskich” postaci sztuki, uczestniczących w akcji „odgórnie”. Natomiast postacie ze świata podziemnego wchodziły przez hyposkenion. Dodatkową zaletą frons scenae było istotne poprawienie teatralnej akustyki, gdyż odbicie głosu o tę ścianę umożliwiało dobrą słyszalność na całej widowni.
Kolumna – pionowa podpora architektoniczna o kolistym przekroju trzonu. Jeden z najstarszych i najpowszechniej stosowanych w architekturze elementów podporowo-dźwigowych pełniących funkcje konstrukcyjne, budowany od czasów starożytnych.Kaplica (łac. cappa zdrobniale capella kapliczka) – niewielka chrześcijańska budowla sakralna, wolno stojąca lub połączona z większym obiektem architektonicznym; wydzielone pomieszczenie z ołtarzem lub boczna część kościoła tworząca odrębną całość, w której znajduje się ołtarz.
W odróżnieniu od greckich teatrów wykorzystujących stok wzgórza, cavea wznoszona z reguły na płaskim terenie, umieszczana była na podbudowie złożonej z układu sklepionych galerii, co również należało do typowości rzymskiego teatru. Widownię dzielono poziomymi przejściami (praecinctiones) oraz biegnącymi promieniście schodkami (scalaria) na sektory poziome (maeniana) i pionowe (cunei). W tylnej części w narożach o kształcie zbliżonym do trójkąta z wklęsłym bokiem umieszczano klatki schodowe umożliwiające dostęp na widownię. Do klatek prowadziły zewnętrzne, szerokie wejścia umieszczone pod arkadamifasady widowni. W ten sposób wprowadzono jednolitą konstrukcję budowli, nie stosowaną przez Greków. Sama jej fasada wznoszona była jako kilkukondygnacyjny mur arkadowy zwieńczony galerią. Ponieważ frons scenae i cavea sięgały tej samej wysokości, w teatrach rzymskich możliwe było ich przykrycie wiązaniem dachu (widownia grecka była zawsze odkryta), nawet ze stałym sufitem nad sceną. Natomiast nad widownią dla publiczności rozpinano płócienne przykrycie – velarium jako ochronę przed żarem słonecznym.
Mimika – ruchy mięśni twarzy, wyrażające myśli, emocje, przeżycia, nastroje, a także postawy wobec innych ludzi oraz bieżące komentarze do toczącej się komunikacji (szerzej zobacz: komunikacja niewerbalna). W teatrze towarzyszy wypowiadanym słowom jako środek gry aktorskiej. W pantomimie jest najważniejszym obok ruchu środkiem wyrazu.Mozaika – dekoracja w postaci ornamentu lub obrazu, wykonana z drobnych, o różnej kolorystyce (dwu lub wielobarwne), fakturze i kształcie kamyczków, kawałków szkła lub ceramiki. Elementy są przyklejone do podłoża przez ułożenie na niezwiązanej zaprawie, wapiennej, cementowej lub żywicy pochodzenia roślinnego (mastyks z drzewa Pistacia lentiscus). Stosowana jest do zdobienia posadzek, ścian, kopuł, sklepień, apsyd w budownictwie sakralnym i świeckim, mebli (zwłaszcza blatów stołów, sepetów, biurek).
Budowli teatralnej nierzadko towarzyszył obszerny czworoboczny plac poza sceną, który okolony portykami, obsadzony drzewami i wyposażony w fontanny, służył za miejsce przechadzek.
Fabula togata - rodzaj komedii przedstawiający życie drobnych rzemieślników i stosunki w prowincjonalnych miasteczkach Italii. Powstała około II w p.n.e. W sztukach tych zgodnie z obyczajami rzymskimi niewolnicy nie mogli górować nad swymi panami. Natomiast większe znaczenie miały kobiety, które często były bohaterkami tytułowymi.
Mérida – miasto w zachodniej Hiszpanii, stolica regionu Estremadura, 49 400 mieszkańców (2003). Położone nad rzeką Gwadianą, nazywane jest „hiszpańskim Rzymem”. Ośrodek przemysłowy, handlowy i turystyczny.
Kalima (arab. قالمة, fr. Guelma) – miasto w północno-wschodniej Algierii, w Atlasie Tellskim, ośrodek administracyjny prowincji Kalima. Około 132 tys. mieszkańców.
Teatr Balbusa – nieistniejący obecnie starożytny teatr, wzniesiony w I wieku p.n.e. w południowej części Pola Marsowego w Rzymie. Był to jeden z trzech, obok Teatru Pompejusza i Teatru Marcellusa, rzymskich teatrów.
Marcus Vitruvius Pollio – rzymski architekt i inżynier wojenny żyjący w I w. p.n.e. Był konstruktorem machin wojennych za panowania Juliusza Cezara i Oktawiana Augusta. Twórca tzw. człowieka witruwiańskiego - wizerunku nagiego mężczyzny wpisanego w okrąg i kwadrat, symbolizujące ruch (własną wersję tego wizerunku upowszechnił później Leonardo da Vinci).
{{Państwo infobox}} Nieznane pola: "gęstość_miejsce", "język_używany" oraz "religia_dominujaca".
Titus Maccius Plautus (ok.250 p.n.e. w Sarsina - ok.184 p.n.e.) - komediopisarz rzymski, jeden z najstarszych (obok Katona Starszego) pisarzy rzymskich, których utwory zachowały się w czymś więcej niż fragmentach, a przy tym jeden z dwóch (obok Terencjusza) komediopisarzy rzymskich, których komedie znamy z autopsji.
