Teatr Letni w Warszawie
Obrona Warszawy – bitwa powietrzno-lądowa stoczona w obronie Warszawy w czasie kampanii wrześniowej przez Wojsko Polskie i ludność cywilną z oddziałami 3 i 4 Armii Wehrmachtu oraz jednostkami 1 i 4 Floty Powietrznej Luftwaffe.Kazimierz Prószyński (ur. 4 kwietnia 1875 w Warszawie, zamordowany 13 marca 1945 w obozie Mauthausen-Gusen) – polski wynalazca i konstruktor pionierskich aparatów kinematograficznych. Syn Konrada Prószyńskiego.
Farsa to odmiana komedii, w której łatwowierni, naiwni bohaterowie zostają wciągnięci w serię coraz bardziej nieprawdopodobnych wydarzeń. Dobra farsa to farsa precyzyjnie skonstruowana. W farsach niewiarygodne sytuacje, w które zostają wciągnięci bohaterowie, najczęściej są spowodowane ich wadami takimi jak np. próżność, sprzedajność lub chciwość. Wysiłki podejmowane przez bohaterów w celu wybrnięcia z niewygodnych lub kompromitujących sytuacji prowadzą jedynie do dalszego zapętlenia i jeszcze większej kompromitacji, aż do momentu, w którym w komicznych punktach kulminacyjnych wady zostają odpowiednio upokarzająco i przykładnie ukarane, po czym następuje względnie szczęśliwe zakończenie. Farsy prawie zawsze są poświęcone bezlitosnemu obnażaniu ludzkich słabości, a widzowie się śmieją, ponieważ łatwo mogą sobie wyobrazić siebie w sytuacji, w której to ich słabości zostają tak okrutnie obnażone. Akcja farsy musi od samego początku rozwijać się błyskawicznie i być budowana precyzyjnie. Konstrukcja farsy nie pozostawia miejsca na przypadek. Farsy nazywa się "komediami na haju".
Teatr Letni – nieistniejący teatr w Warszawie działający w latach 1870–1939, należący do Warszawskich Teatrów Rządowych, następnie letnia scena Teatru Rozmaitości.
Historia[ | edytuj kod]
Drewniany budynek teatru zbudowano w 1870 w Ogrodzie Saskim według projektu Aleksandra Zabierzowskiego. Teatr powstał w związku z przebudową Teatru Wielkiego i jego czasowym zamknięciem. Mieścił 940 widzów i charakteryzował się bardzo dobrą akustyką i obszerną sceną. Jej wymiary dopasowano do wymiarów sceny Teatru Wielkiego, co pozwalało na wykorzystywanie tych samych dekoracji. Teatr cieszył się popularnością wśród widzów. Był jednak krytykowany m.in. za przeciągi.
Przedstawienia w Teatrze Letnim odbywały się także po zakończeniu przebudowy Teatru Wielkiego. Od czerwca grano tam dramaty, operetki, farsy i balety. W 1890 budynek został przystosowany do użytku całorocznego, a widownię powiększono do ok. 1000 miejsc.
W budynku teatru pomiędzy 31 marca a 2 kwietnia 1902 roku pierwsza polska wytwórnia filmowa Towarzystwo Udziałowe Pleograf założona przez wynalazcę Kazimierza Prószyńskiego zorganizowała pionierskie pokazy polskich filmów. Podczas projekcji publiczności zaprezentowano program złożony z filmów dokumentujących życie codzienne w Warszawie, które wykonane zostały przez Prószyńskiego. Były to m.in. Ślizgawka w Dolinie Szwajcarskiej, Ślizgawka w Ogrodzie Saskim, Ruch uliczny przed pomnikiem Mickiewicza, Wyścigi, Pogotowie Ratunkowe, Na Placu Św. Aleksandra oraz Pod Ostrą Bramą w Wilnie.
Do 1915 budynek był też siedzibą zespołu farsy Teatru Małego. W latach 1921−1923, po spaleniu się siedziby teatru, mieścił zespół dramatyczny Teatru Rozmaitości. Od 1921 znajdował się pod zarządem Dyrekcji Generalnej Teatrów Miejskich, a następnie Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej.
Budynek teatru spłonął we wrześniu 1939. Jego replikę od 2014 można obejrzeć w Parku Miniatur Województwa Mazowieckiego.
Przypisy[ | edytuj kod]
- ↑ Eugeniusz Szwankowski: Teatry Warszawy 1765–1918. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 98. ISBN 83-01-01934-4.
- Barbara Król-Kaczorowska: Teatry Warszawy. Budynki i sale w latach 1748–1975. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1986, s. 119. ISBN 83-06-01183-X.
- Barbara Król-Kaczorowska: Teatry Warszawy. Budynki i sale w latach 1748–1975. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1986, s. 121, 123. ISBN 83-06-01183-X.
- ↑ Władysław Jewsiewicki: Kazimierz Prószyński. Warszawa: Interpress, 1974, s. 33−38.
- Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008, s. 39. ISBN 978-83-240-1057-8.