Taniec ludowy
Przeczytaj także...
Duda (forma żeńska: Duda/Dudowa/Dudówna; liczba mnoga: Dudowie) – polskie nazwisko. Na początku lat 90. XX wieku Polskę zamieszkiwało 38290 osób o tej nazwie osobowości.Taniec – forma sztuki performance, składająca się z celowo wybranych sekwencji ludzkiego ruchu. Ruch ten ma wartość estetyczną i symboliczną, i jest uznawany jako taniec przez wykonawców i obserwatorów w danej kulturze. Taniec może być podzielone i opisany ze względu na rodzaj choreografii, rodzaj ruchów lub historyczne pochodzenie.
Saltarello – średniowieczny, włoski taniec ludowy, w metrum 3/8 lub 6/8. Początkowo łączony z tańcem estampie. Najstarszy dokument, który wspomina saltarello, to manuskrypt Add. 29987, pochodzący z Włoch, datowany na około 1390 rok. Obecnie znajduje się w Narodowej Bibliotece (British Library) w Londynie. Wymienionych jest w nim 15 tańców (8 estampie, 4 saltarella, 1 trotta i 2 laments).
Duda (forma żeńska: Duda/Dudowa/Dudówna; liczba mnoga: Dudowie) – polskie nazwisko. Na początku lat 90. XX wieku Polskę zamieszkiwało 38290 osób o tej nazwie osobowości.Taniec – forma sztuki performance, składająca się z celowo wybranych sekwencji ludzkiego ruchu. Ruch ten ma wartość estetyczną i symboliczną, i jest uznawany jako taniec przez wykonawców i obserwatorów w danej kulturze. Taniec może być podzielone i opisany ze względu na rodzaj choreografii, rodzaj ruchów lub historyczne pochodzenie.
Saltarello – średniowieczny, włoski taniec ludowy, w metrum 3/8 lub 6/8. Początkowo łączony z tańcem estampie. Najstarszy dokument, który wspomina saltarello, to manuskrypt Add. 29987, pochodzący z Włoch, datowany na około 1390 rok. Obecnie znajduje się w Narodowej Bibliotece (British Library) w Londynie. Wymienionych jest w nim 15 tańców (8 estampie, 4 saltarella, 1 trotta i 2 laments).
.jpg)
Taniec ludowy jest wytworem kultury ludowej. Stał się określeniem dotyczącym nie tylko samego sposobu poruszania się, ale również tradycyjnej muzyki, a dokładnie utworów komponowanych specjalnie z myślą o konkretnym rodzaju tańca.
Hanter-dro – taniec bretoński wywodzący się z Vannes. Tak samo jak gawocie, tancerze trzymają się mocno siebie nawzajem i jest to taniec nóg (w przeciwieństwie do wielu tańców weneckich jak ridées czy an-dro które mogą być uważane za tańce rąk). Dosłownie, bretońskie hanter-dro oznacza półobrót. Określany czasem jako hanterdañs, oznacza więc pół-taniec.Trojak (śl. Trojok) to śląski taniec ludowy, wykonywany w trzyosobowych grupach składających się z 1 tancerza i 2 tancerek. Taniec dzieli się na 2 części: wolną w metrum 3/4 i szybką w metrum 2/4.
Tańce ludowe różnych krajów[ | edytuj kod]
Zobacz też[ | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[ | edytuj kod]
Kowali (taniec) – ukraiński taniec ludowy, który pokazuje pracę kowali w kuźni. Taniec wykonywany przez mężczyzn i jest tańcem korowodowym
Trzech mężczyzn stoi w jednej linii. Pierwszy mężczyzna w linii wykonuje rolę "kowala", a inni mężczyźni są pomocnikami kowala.
Równy – polski taniec ludowy z regionu Biskupizny w Wielkopolsce, tańczony parami, chodzony naprzód, wirowy, w metrum dwudzielnym.
Warto wiedzieć że... beta
Country-dance – taniec ludowy pochodzenia angielskiego. Popularny w XVII i XVIII wieku. Tańczony w grupach. Zbudowany jest z ośmiu taktów, w każdym z nich znajdują się 4 nuty. Typowym Country-dance jest Bloomsbury Market - skomponowany około 1703 roku.
Chapelloise – taniec ludowy, popularny szczególnie we Francji, tańczony w parach ustawionych w kole, z wymianą partnerów, zalicza się do grupy tzw. mikserów.
Oberek – polski taniec ludowy, o żywym tempie i skocznej melodii w rytmie nieparzystym; popularny na wsi w wielu regionach Polski, szczególnie lubiany na Mazowszu i Radomszczyźnie. W swoim naturalnym kontekście (zabawy, wesela) zaczął zanikać w II połowie XX wieku, obecnie tańczony wyjątkowo na weselach tylko przez starszych i na ich życzenie, pod warunkiem, że ma oberka w repertuarze kapela weselna, co zdarza się rzadko (najczęściej wtedy jest to skomponowany w mieście "oberek wilanowski").
Polskie tańce narodowe — tańce ludowe, które rozprzestrzeniły się na terenie całej Polski. Mają cechy charakterystyczne dla poszczególnych regionów.
Taniec dworski – forma tańca, która ukształtowała się pod koniec średniowiecza i była popularna do XVIII w. na najbogatszych dworach europejskich, wśród koronowanych głów, najwyższej arystokracji i dworzan. Największym powodzeniem cieszył się na dworach włoskich, francuskich i angielskich. Kiedy rozrywce tego typu zaczęto poświęcać coraz więcej czasu, powstał nowy zawód organizatora zabaw, prototyp choreografa.
Reel – taniec ludowy w metrum 4/4, 2/2 lub 2/4. W Szkocji jest to jeden z czterech tradycyjnych tańców. W Irlandii nazywa się tak każdy taniec, który jest wykonywany do muzyki w powyższym rytmie, oraz utwory w nim grane. Według niektórych źródeł pochodzi z Francji, skąd przybył w początkach XVIII wieku. Taniec szybki, o dynamicznej melodii, realizowanej w przebiegach ósemkowych. Akcentowanie na mocną część taktu (1 i 3 uderzenie).
Chodzony - polski taniec ludowy zwany też: polski, marszałek, chmielowy, wolny lub równy, tańczony kiedyś w trakcie obrzędu weselnego, np. po oczepinach panny młodej. Utrzymany najczęściej w nieparzystym metrum na 3/4. Przodował w tańcu mężczyzna stateczny, żonaty gospodarz. Pierwowzór poloneza.