Taniec dworski
Przeczytaj także...
Taniec – forma sztuki performance, składająca się z celowo wybranych sekwencji ludzkiego ruchu. Ruch ten ma wartość estetyczną i symboliczną, i jest uznawany jako taniec przez wykonawców i obserwatorów w danej kulturze. Taniec może być podzielone i opisany ze względu na rodzaj choreografii, rodzaj ruchów lub historyczne pochodzenie.Saltarello – średniowieczny, włoski taniec ludowy, w metrum 3/8 lub 6/8. Początkowo łączony z tańcem estampie. Najstarszy dokument, który wspomina saltarello, to manuskrypt Add. 29987, pochodzący z Włoch, datowany na około 1390 rok. Obecnie znajduje się w Narodowej Bibliotece (British Library) w Londynie. Wymienionych jest w nim 15 tańców (8 estampie, 4 saltarella, 1 trotta i 2 laments).
Passamezzo to włoski taniec dworski w dwudzielnym metrum i tempem umiarkowanym, popularny w II połowie XVI wieku. Tańczony był zazwyczaj razem z następującym po nim szybkim tańcem saltarello. Później para tych dwóch tańców została zastąpiona parą pawana i galiarda.
Taniec – forma sztuki performance, składająca się z celowo wybranych sekwencji ludzkiego ruchu. Ruch ten ma wartość estetyczną i symboliczną, i jest uznawany jako taniec przez wykonawców i obserwatorów w danej kulturze. Taniec może być podzielone i opisany ze względu na rodzaj choreografii, rodzaj ruchów lub historyczne pochodzenie.Saltarello – średniowieczny, włoski taniec ludowy, w metrum 3/8 lub 6/8. Początkowo łączony z tańcem estampie. Najstarszy dokument, który wspomina saltarello, to manuskrypt Add. 29987, pochodzący z Włoch, datowany na około 1390 rok. Obecnie znajduje się w Narodowej Bibliotece (British Library) w Londynie. Wymienionych jest w nim 15 tańców (8 estampie, 4 saltarella, 1 trotta i 2 laments).
Passamezzo to włoski taniec dworski w dwudzielnym metrum i tempem umiarkowanym, popularny w II połowie XVI wieku. Tańczony był zazwyczaj razem z następującym po nim szybkim tańcem saltarello. Później para tych dwóch tańców została zastąpiona parą pawana i galiarda.
Taniec dworski – forma tańca, która ukształtowała się pod koniec średniowiecza i była popularna do XVIII w. na najbogatszych dworach europejskich, wśród koronowanych głów, najwyższej arystokracji i dworzan. Największym powodzeniem cieszył się na dworach włoskich, francuskich i angielskich. Kiedy rozrywce tego typu zaczęto poświęcać coraz więcej czasu, powstał nowy zawód organizatora zabaw, prototyp choreografa.
Menuet to francuski taniec ludowy, który stał się z czasem tańcem dworskim, w metrum 3/4 i tempie umiarkowanym. Tańczony był parami i składał się z kilku figur. Największą popularność zdobył na dworze Ludwika XIV.Basse danse – taniec niski – taniec dworski, w tempie umiarkowanym i metrum dwudzielnym, prawdopodobnie 12/8, wykonywany w parach. Powstał około roku 1400 na terenach położonych między Włochami, Francją i Hiszpanią. W połowie wieku rozkwitł na dworze burgundzkim i był popularny w latach 1450-1550 na wielu dworach Europy. W Hiszpanii zwał się baja danza we Włoszech bassadanza a w Niemczech Hoftanz.
Tańce dworskie są zaliczane do tańców historycznych. Niektóre z nich wywodzą się z tańców ludowych. Na temat ich rozwoju w nowożytnej Europie mówią artykuły:
Pierwszym znanym z nazwiska twórcą tańców dworskich był Domenico da Piacenza. Z czasem taniec dworski przerodził się w taniec salonowy.
Najbardziej znane rodzaje tańca dworskiego to:
Taniec w renesansie – w okresie renesansu tańce popularne w średniowieczu uległy pewnej ewolucji, głównie pod wpływem wybitnych twórców tańców dworskich. Z tego powodu w większości są zaliczane właśnie do tej kategorii. Według innej terminologii, zalicza się je do tańców historycznych.Sarabanda – powolny taniec dworski pochodzenia hiszpańskiego, tańczony także we Włoszech i Francji. Ze względu na przesycone erotyką pozy tańczących, pozostawał przez wiele lat tańcem zabronionym w katolickiej Hiszpanii.
Zobacz też[ | edytuj kod]
Pawana – prawdopodobnie z łac. pavo (paw), taniec dworski w metrum 2/4 lub 4/4, pochodzenia włoskiego lub hiszpańskiego, popularny w XVI i XVII w., charakteryzujący się powolnymi, uroczystymi ruchami, przypominającymi zachowanie pawia. Zazwyczaj po nim następowała galiarda w metrum trójdzielnym. Pierwotnie pawanę, jako pierwszą część suity tanecznej, łączono z saltarello i jeszcze żywszą piwą.Europa – część świata (określana zwykle tradycyjnym, acz nieścisłym mianem kontynentu), leżąca na półkuli północnej, na pograniczu półkuli wschodniej i zachodniej, stanowiąca wraz z Azją kontynent Eurazję.
Warto wiedzieć że... beta
Choreografia (z gr. χορεία "taniec" i γραφή "pisać") - pierwotnie zajmowała się układem ruchów tanecznych w balecie, komponowaniem tańca, dziś pojęcie to rozszerzyło się na wszystkie dziedziny, w których ruch ludzki ma charakter artystyczny – na pokazowe walki, ruch gwiazd muzyki rozrywkowej, łyżwiarstwo figurowe czy gimnastykę artystyczną. Coraz częściej także choreograf - będąc odpowiednikiem kompozytora na etapie tworzenia, czy dyrygenta albo reżysera w teatrze operowym - układa sceny walk na potrzeby filmu.
Jig (czytaj dżig) (w językach francuskim i włoskim można spotkać się z formami gigue lub giga) – rodzaj pieśni i tańca ludowego z okresu baroku. Wywodzi się z terenów Szkocji, Irlandii i Anglii. W okresie późniejszym często występował w formie stylizowanej, stając się końcową częścią suity klawesynowej.
Taniec ludowy jest wytworem kultury ludowej. Stał się określeniem dotyczącym nie tylko samego sposobu poruszania się, ale również tradycyjnej muzyki, a dokładnie utworów komponowanych specjalnie z myślą o konkretnym rodzaju tańca.
<|||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| - |||||||||| |||||||||| ||||||||||>
Courante (kurant) – francuski taniec dworski popularny w XVI wieku o metrum 3/2, 6/4 lub 3/4. Wyróżnia się odmianę włoską i francuską tego tańca, gdzie charakteryzował się on skocznymi figurami choreotechnicznymi.
Kontredans – zbiorowy, figurowy taniec towarzyski pochodzenia angielskiego, popularny zwłaszcza we Francji od końca XVIII (w XIX w. przekształcił się w kadryla)
Branle grupa dworskich tańców wywodzących się z francuskiego branlera, w metrum 4/4, znanego być może od XIV w., a pochodzącego od jeszcze starszej carole.