Tango – dramat Sławomira Mrożka, opublikowany po raz pierwszy w 11. numerze „Dialogu” w roku 1964. Po raz pierwszy wystawiony w 1965 w Bydgoszczy. Wydany w 1973 w 2. tomie Utworów scenicznych.
Okoliczności powstania i publikacja[ | edytuj kod]
3 czerwca 1963 r. Mrożek opuścił Polskę i udał się do Włoch (oficjalnie był to wyjazd wakacyjny, jednak dramaturg planował to jako próbę emigracji lub emigrację – i tym wyjazd stał się w istocie). Tango było pierwszą sztuką, jaką napisał po opuszczeniu kraju.
Krzysztof Kowalewski (ur. 20 marca 1937 w Warszawie) – polski aktor filmowy, telewizyjny, teatralny i radiowy. Znany głównie z licznych ról komediowych. Na filmowym ekranie zadebiutował w 1960 w filmie Aleksandra Forda Krzyżacy, do dziś wystąpił w około 120 filmach i serialach telewizyjnych. Zagrał ponad tysiąc ról w Teatrze Polskiego Radia.Teatr Współczesny w Warszawie - warszawski teatr, zlokalizowany w dzielnicy Śródmieście przy ul. Mokotowskiej 13 w rejonie placu Zbawiciela.
Premiera sceniczna utworu odbyła się w 1965 r., niemal jednocześnie w trzech miastach – w Belgradzie, Bydgoszczy i Warszawie.
Bohaterem sztuki jest Artur, syn awangardowego artysty Stomila i Eleonory. Rodzice burzyli się przeciwko tradycji, szokowali i burzyli stary porządek. Artur dorasta więc w świecie pozbawionym ładu, hierarchii i moralnego porządku. On sam nie ma więc możliwości buntowania się przeciwko konwencji i uzyskania w ten sposób dojrzałości.
Piotr Szulkin (ur. 26 kwietnia 1950) w Gdańsku – reżyser scenarzysta, plastyk, autor książek. Wykładowca (prof. dr hab) Szkoły Filmowej w Łodzi. Syn profesora fizyki Pawła Szulkina i Marii Szulkin. Żonaty od 1974 roku z dr psychologii Renatą Karwowską-Szulkin, wieloletnią prorektor Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej.Zofia Danuta Szaflarska (ur. 20 lutego 1915 w Kosarzyskach, w Piwnicznej-Zdroju, w powiecie nowosądeckim) − polska aktorka.
Aby nadać rzeczom znaczenie, postanawia posłużyć się tragedią. W tym celu namawia Stomila, aby zabił kochanka swojej żony, lokaja Edka. Tragedia jednak zmienia się w farsę – Stomil co prawda wchodzi z pistoletem do pokoju, w którym jest Edek, jednak zamiast zabójstwa, odbywa się w nim przyjazna gra w karty, w której biorą udział również niedoszła ofiara i niedoszły morderca.
Teatr im. Wilama Horzycy w Toruniu – budynek teatru (ówcześnie Teatru Miejskiego) oddano uroczyście do użytku 30 września 1904 r. Zastąpił on gmach teatralny stojący niegdyś przy Rynku Staromiejskim. Nowy budynek został zaprojektowany przez znaną wówczas w całej Europie spółkę architektów wiedeńskich – Fellner & Helmer (twórców projektów budynków teatralnych m.in.: w Wiedniu, Augsburgu, Czerniowcach, Zagrzebiu, Budapeszcie, Segedynie, Cluju, Cieszynie, czy opery w Odessie). Początkowo widownia mogła pomieścić ok. 900 osób, na przestrzeni stu lat poddano ją jednak wielu korektom (lata 1934, 1956, 2000). W latach 1941-1942 uproszczono także fasadę utrzymaną w duchu eklektyzmu z elementami secesji (usunięto m.in. figury orłów wieńczących pylony flankujące ryzalit elewacji głównej, uproszczono detal). W roku 1995 oddano do użytku budynek zaplecza z małą sceną, zrealizowany według projektu toruńskiego architekta Czesława Sobocińskiego. Przed budynkiem stoją odsłonięte w roku 1909 posągi muz – Melpomene i Terpsychory, autorstwa Ernsta Hertera.Jan Frycz (ur. 15 maja 1954 w Krakowie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny. W 1978 roku ukończył PWST w Krakowie. Jego córką jest aktorka Olga Frycz, a także Gabriela Frycz aktorka teatralna i filmowa.
Artur postanawia więc narzucić wszystkim tradycyjne role rodzinne, za pomocą tradycyjnej ceremonii ślubnej. Postanawia ożenić się ze swoją kuzynką Alą, odgrywając przy tym wszelkie tradycje – oświadczyn, błogosławieństwa, orszaku ślubnego itp. Zmuszona przez Artura Ala, przystaje na oświadczyny. Jednak do małżeństwa nie dochodzi – Artur dochodzi do wniosku, że rodzina nie może być ośrodkiem, wokół którego odbudowany zostanie tradycyjny ład. Postanawia ośrodkiem takim uczynić przemoc i terror. W tym celu sięga po pomoc grubiańskiego, prymitywnego Edka. Kiedy jednak odkrywa, że Edek jest kochankiem Ali, rzuca się na niego i w starciu z nim ginie. Edek przejmuje jego rolę i plan wprowadzenia porządku za pomocą terroru i siły. Miejsce Artura, intelektualisty-idealisty zajmuje Edek, uosobienie prostackiej siły i to on wprowadza porządek w świecie. Kończy dramat, tańcząc z Eugeniuszem tango La cumparsita.
Dramat (z gr. δρᾶμα – dráma czyli działanie, akcja) – jeden z trzech rodzajów literackich (obok liryki i epiki). Jest to właściwie rodzaj sztuki na granicy teatru i literatury.Jerzy Oskar Stuhr (ur. 18 kwietnia 1947 w Krakowie) – polski aktor filmowy i teatralny, profesor sztuki oraz reżyser, z wykształcenia także polonista.
Bohaterowie dramatu[ | edytuj kod]
Artur – syn Eleonory i Stomila
Ala – kuzynka i narzeczona Artura
Edek – czyli „partner z wąsikiem”, kochanek Eleonory, stały bywalec w domu Stomilów
Eugeniusz – wuj Artura i brat Eugenii
Eugenia – babcia Artura
Eleonora – matka Artura
Stomil – ojciec Artura
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Warto wiedzieć że... beta
Tymon Terlecki (ur. 10 sierpnia 1905 w Przemyślu, zm. 6 listopada 2000 w Oksfordzie) – nestor polskiej literatury emigracyjnej, krytyk literacki i teatralny, eseista i organizator życia naukowego i literackiego w Anglii oraz Stanach Zjednoczonych
The Royal Shakespeare Company (RSC) jest jednym z największych brytyjskich zespołów teatralnych. Wywodzi się z tradycji dziewiętnastowiecznych. Główna siedziba zespołu znajduje się w Stratford-upon-Avon. Zatrudnia 700 pracowników i daje około 20 premier rocznie.
Piotr Aleksander Adamczyk (ur. 21 marca 1972 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, w polskim dubbingu użycza głosów najczęściej głównym bohaterom.
Ewa Frąckiewicz (ur. 14 sierpnia 1930 w Chełmie, zm. 11 listopada 1998 w Łodzi) – polska aktorka teatralna i filmowa.
Jan Aleksander Englert (ur. 11 maja 1943 w Warszawie) – polski aktor teatralny i filmowy, reżyser, profesor Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.
Dialog – czasopismo literacko-artystyczne, którego tematyką jest dramaturgia współczesna (teatralna, radiowa i telewizyjna). Miesięcznik powstał w 1956 roku, wydawany jest w Warszawie. Od 1 kwietnia 2010 wydawcą jest Instytut Książki. W każdym numerze drukowany jest dramat lub scenariusz, najczęściej jeszcze przed premierą teatralną lub telewizyjną. Pismo drukuje też eseje i felietony dotyczące sztuki dramatycznej oraz umieszcza przekłady dramatów obcych.
Stanisław Mateusz Ignacy Wyspiański (ur. 15 stycznia 1869 w Krakowie, zm. 28 listopada 1907 tamże) – polski dramaturg, poeta, malarz, grafik, architekt, projektant mebli. Jako pisarz związany z dramatem symbolicznym. Tworzył w epoce Młodej Polski. Nieoficjalnie nazywany Czwartym Wieszczem Polskim.
