Takfir
Zajdyci – najmniejsza i najbardziej zbliżona do sunnizmu (i mutazylitów) grupa szyitów. Powstali w VIII wieku jako zwolennicy imamatu Zajda ibn Alego ibn Husajna, brata Muhammada al Bakira – uznawanego za imama przez imamitów i ismailitów. Prawo do imamatu miał uzyskać poprzez wywołanie rewolty przeciw kalifom (jego brat był wówczas bierny). Uznają pierwszych 4 imamów (wliczając Alego), którzy jednak nie są postaciami nadprzyrodzonymi, a głównie przywódcami i zarządcami. Jako jedyni szyici tolerowali częściowo władzę pierwszych kalifów. Uznają, że imamat nie musi przechodzić z ojca na syna, a warunkiem wystarczającym jest pochodzenie od Alego. Nie uznają imamickiej koncepcji ukrytego imama, dzieląc poglądy z ismailitami poprzez wiarę w żyjących imamów. Zajdyci występowali w Jemenie i Persji. W latach 864/865 – 928 rządzili w Tabarystanie. Duchowni zajdyccy sprawowali władzę w Jemenie Północnym w latach 897 (893, imamat powstał dopiero w 964) – 1962 (z licznymi przerwami), używając często tytułu kalifa. Ostatni raz stracili władzę we wrześniu 1962, kiedy to po śmierci imama Ahmada ibn Jahja (18 września) jego syn i następca Muhammad został obalony przez lewicowych wojskowych (26 września). Zajdyci jako jedyni szyici stworzyli koncepcję wakatu na pozycji imama- imamowie mogą zanikać i powracać. Takie dwie przerwy między imamatami miały miejsce w latach 928 – 964 i od 1962; obecnie zajdyci oczekują trzeciego imamatu. Wierzą również, że imamem może być w tym samym czasie więcej niż jedna osoba. Islam (arab. الإسلام ; al-islām) – religia monoteistyczna, druga na świecie pod względem liczby wyznawców po chrześcijaństwie. Świętą księgą islamu jest Koran, a zawarte w niej objawienie ma stanowić ostateczne i niezmienne przesłanie Boga do ludzi.
Fatwa (tur. fetva, arab. فتوى) − opinia wysokiego uczonego-teologa muzułmańskiego (muftiego w sunnizmie lub mudżtahida w szyizmie), wyjaśniająca kontrowersję teologiczną, teologiczno-prawną lub czysto prawną, jest wydawana wyłącznie na piśmie.
Takfir (arab. تكفير) – w prawie islamu uznanie za niewiernego (zarówno jednej osoby jak i całej grupy). Może ono nastąpić w wyniku aktu wyrzeczenia się wiary muzułmańskiej, jak i uznania za niewiernego przez sąd muzułmański (częsty jest pogląd, że najważniejsze znaczenie ma tu fatwa szarifa Mekki). Ta druga możliwość ma miejsce znacznie częściej. W praktyce wśród sunnitów i większości szyitów dominuje pogląd, że nawet popełnienie najcięższego grzechu nie musi być jednoznaczne z takfirem. Jedynie zaprzeczenie podstawowym prawdom wiary islamu (np. niewiara w grzechy, aniołów, posłannictwo Mahometa czy w samego Boga) niezaprzeczalnie skutkuje takfirem. Dla mutazylitów i zajdytów osoby dopuszczające się ciężkich grzechów tworzą specjalna grupę pomiędzy wiernymi i niewiernymi. Wyznawcy charydżyzmu uznawali natomiast pogląd, że grzech automatycznie czyni niewiernym, obecnie ich następcy – współcześni ibadyci uważają, że grzech powoduje pewną formę "odwrócenia się Boga od grzesznika" (gdyż ten odrzuca łaskę bożą).
Akt, który prowadzi do takfiru (grzech ciężki lub wyrzeczenie się wiary) nazywa się mukaffir, a odstępcy (i wszyscy niewierni) nazywają się kafirami.