Tadeusz Ludwik Wasilewski (ur. 8 kwietnia 1933 w Wilnie, zm. 9 listopada 2005 w Warszawie) – polski historyk, bałkanista, bizantynolog i dyplomata.

Życiorys[ | edytuj kod]

Był synem Stefana i Zenaidy z Wołłowiczów. W 1945 jego rodzina zmuszona do opuszczenia Wilna przeniosła się do Białegostoku, a wkrótce potem do Bydgoszczy. W 1951 ukończył szkołę średnią w Bydgoszczy i rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uczęszczał na seminarium magisterskie, a następnie doktorskie prowadzone przez Aleksandra Gieysztora w Instytucie Historycznym. Z uczelnią tą był związany przez blisko 50 lat pracy naukowo-dydaktycznej. W 1955 r. po uzyskaniu stopnia magistra został asystentem w Instytucie Historycznym Wydziału Historycznego, następnie adiunktem po obronie pracy doktorskiej w dniu 7 grudnia 1963 r., docentem po uzyskaniu tytułu doktora habilitowanego 23 marca 1971 r., profesorem nadzwyczajnym od 1982 r. i profesorem zwyczajnym od 1988 r.

Od 1972 r. prowadził seminaria magisterskie i doktorskie, na których powstało kilkaset prac magisterskich i kilkanaście doktorskich. W latach 1972–1983 był kierownikiem Studium Doktoranckiego Wydziału Historycznego UW. Pracował także na dwóch innych uczelniach wyższych: Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i Mazowieckiej Wyższej Szkole Humanistyczno-Pedagogicznej w Łowiczu. Prowadził prace badawcze w kilku dziedzinach: historii Bizancjum i w dziejach Południowej Słowiańszczyzny, historii średniowiecznej Polski, historii Wielkiego Księstwa Litewskiego, nauk pomocniczych historii ze szczególnym uwzględnieniem genealogii i heraldyki. Wynikiem tych badań było opublikowanie w Polsce i zagranicą ponad 400 prac naukowych (książek, artykułów naukowych, wydawnictw źródłowych).

Był członkiem licznych organizacji społecznych i naukowych, m.in. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Academie Internationale de Genealogie, Komisji Historycznej Polsko-Bułgarskiej, Komisji Bizantynologicznej przy Komitecie Nauk o Kulturze Antycznej, Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej.

W latach 1991–1995 był ambasadorem RP w Bułgarii. Za badania naukowe nad historią Bułgarii i zasługi dyplomatyczne otrzymał wysokie odznaczenia państwowe Republiki Bułgarii: Order Cyryla i Metodego I klasy i Order „Jeździec Madarski” I klasy.

Postanowieniem Prezydenta RP z dnia 30 czerwca 2009 za wybitne zasługi w propagowaniu wiedzy o wspólnym dziedzictwie historycznym narodów tworzących Rzeczpospolitą Obojga Narodów został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Podstrony: 1 [2] [3]