• Artykuły
  • Forum
  • Ciekawostki
  • Encyklopedia

    • Szlif fasetkowy

    Przeczytaj także...
    W jubilerstwie przez szlif rozumie się wszystko, co jest związane z obróbką kamieni, a więc - nadanie określonej formy i pokrycia całej powierzchni symetrycznymi płaszczyznami, czyli fasetami. W produkcji szkła laboratoryjnego mianem szlifu określa się rodzaj połączeń rozmaitych elementów sprzętu laboratoryjnego. Tego rodzaju szlif nazywany jest szlifem laboratoryjnym.Faseta - pojęcie wieloznaczne, używane w budownictwie i jubilerstwie. Inaczej faza- ukos, ucios, skośne ścięcie narożnika lub graniastej krawędzi, w celu ochrony przed uszkodzeniem od przypadkowego uderzenia
    Szlif brylantowy - najbardziej znany rodzaj szlifu jubilerskiego stosowanego dla diamentu, wynaleziony w XVII wieku, który wyparł dotychczas stosowany do obróbki diamentów szlif rozetowy.

    Szlif fasetkowy = wielościenny

    Rodzaj szlifu polegający na wykonaniu na kamieniu płaskich powierzchni (zwanych fasetkami) o różnych zarysach.

    Zasadą szlifu fasetkowego jest obróbka kamienia w ten sposób, aby cały został pokryty symetrycznymi płaszczyznami, dla których utarła się nazwa „fasetki”.
    Koronę kamienia wieńczy największa fasetka – „tafla”.
    Przez powierzchnię tafli przenikają promienie świetlne aż do podstawy kamienia zwanej szpicem, który odbija promienie jak lustro, kierując je z powrotem przez fasetki korony i taflę – daje to efekt brylancji (zostanie on osiągnięty tylko wówczas, jeśli ułożenie fasetek będzie miało właściwy kąt dla danego kryształu).
    Prawidłowe kąty fasetek należy przyjmować na podstawie tabeli kątów krytycznych dla poszczególnych rodzajów kryształów. Jeśli kąty krytyczne nie będą przestrzegane, promienie świetlne nie powrócą przez fasetki i taflę – ulęgną rozproszeniu i zanikowi, a kryształ będzie martwy.

    Efekt brylancji to zjawisko świetlne w postaci iskrzących się odbić. Polega ono na tym, że dolna część kamienia szlifowanego, zwana podstawą (pawilonem), działa jak zwierciadło. Promienie świetlne padające na taflę kamienia załamują się na jego powierzchni i wnikają w głąb. Padając na podstawę ulegają odbiciu i wracają do czoła kamienia, gdzie podlegają kolejnemu załamaniu. Przy obrocie oszlifowanego kamienia efekty świetlne ulegają stałym zmianom, co daje efekt wielobarwnych migotliwych refleksów, tym intensywniejszych, im szlif jest bardziej precyzyjny.Ten szlif stosuje się przede wszystkim do obróbki przezroczystych kamieni kolorowych np. szmaragdów, topazów, turmalinów, rubinów.

    Liczba i kształt fasetek określają rodzaj szlifu, który dobiera się tak by wydobyć z kamienia jego najkorzystniejsze cechy. Chcąc to osiągnąć, trzeba z matematyczną dokładnością ustalić rozmiar, liczbę i kąty nachylenia fasetek. Surowy kryształ jest najpierw rozłupywany lub piłowany, następnie obtaczany na tokarce, by nadać mu zaokrąglony kształt. Fasetki są nacinane i szlifowane stopniowo. W końcu kamień otrzymuje ostateczny poler przed oprawieniem.

    Szlif ten stosuje się do obróbki kamieni przezroczystych o czystym zabarwieniu.

    Składa się on:

  • z górnej części, zwanej koroną,
  • oraz dolnej części – podstawy.
  • Oddzielający obie te części cienki pas nosi nazwę – rondysty.

    • Formy szlifu fasetkowego[ | edytuj kod]

  • szlif brylantowy- kamienie o zarysie okrągłym. Uchodzi za największe osiągnięcie sztuki szlifierskiej. Stosuje się go wszędzie tam, gdzie jest to możliwe.
  • szlif schodkowy – kamienie o zarysie kanciastym. Naklada się na kamienie przezroczyste o "odcieniach pośrednich", gdzie znaczącą rolę odgrywa podkreślenie barwy.
  • szlif mieszany – bardzo różne ich wzajemne kombinacje. Stanowi połączenie szlifu fasetkowego i gładkiego. W górnej (lub dolnej) części kamień szlachetny uzyskuje fasetki, zaś druga część jest gładka – wyokrąglona lub płaska.
  • szlif – gwiazda – w odróżnieniu od szlifu brylantowego charakteryzuje się tym, że fasetki gwiazdy są jednocześnie fasetkami głównymi ( w formie trójkątów ułożonych do tafli rondysty).
  • szlif krzyżowy (nożycowy) – polega on na układzie trójkątnych fasetek w koronie i w podstawie; czasem łączy się ze szlifem schodkowym.
  • szlif angielski – charakterystyczną cechą jest mniejsza ilość fasetek gwiazdowych i krzyżowych (łącznie 17 fasetek). Podstawa składa się z koletu, czterech fasetek pawilonu i ośmiu fasetek krzyżowych wokół rondysty. Jest to prosty, stosunkowo łatwy szlif, dobry dla wielu odmian kamieni.
  • szlif francuski – odmiana szlifu angielskiego. Charakteryzuje się formą kwadratową zarówno korony jak i rondysty oraz odmienną budową podstawy w formie prostokątnych rowów o jednakowym kącie jak krawędź korony. Zaletą tego szlifu jest możliwość wykorzystania ładnych płaskich kamieni.
  • inne stare formy szlifu: szlif amerykański, jubileuszowy, stary brylantowy, róża, paron, ósemka, szesnastka, kropla, markiza, zygzak, gwiazda „cairo”, gwiazda „super light”.

    • Zobacz też[ | edytuj kod]

  • szlif (jubilerstwo)




    • Reklama

    Czas generowania strony: 0.725 sek.