Szkliwo ceramiczne
Zasady – jedna z podstawowych obok kwasów i soli grup związków chemicznych. Wodne roztwory silnych zasad nieorganicznych są nazywane ługami (np. ług sodowy). Istnieją trzy różne definicje tej grupy związków:Firnis – rodzaj materiału do angobowania wyrobów ceramicznych stosowany w starożytnej Grecji. Sporządzany z glinki zawierajacej tlenek żelaza. Powlekano nim naczynia, następnie suszono, malowano i wypalano. Tlenki żelaza zawarte w glince po wypaleniu przy kontrolowanym dostępie tlenu przybierały kolor od fioletowego do czarnego. Naczynie otrzymywało lśniącą powierzchnię odporną na wodę. Technika ta odegrała ważną rolę w malarstwie wazowym w stylu czarnofigurowym i czerwonofigurowym.
Żelazo (Fe, łac. ferrum) – metal z VIII grupy pobocznej o dużym znaczeniu gospodarczym, znane od czasów starożytnych.
Szkliwo ceramiczne – jest to warstwa masy szklanej pokrywająca powierzchnię wyrobu ceramicznego i ściśle z nią połączona w procesie wypalania/spiekania/stapiania w temp. od 1080 °C do 1450 °C.
W zależności od temperatury topnienia, szkliwa dzieli się na:
Szkliwa składają się z tlenków metali i niemetali, mogą zawierać związki takich pierwiastków jak ołów, bor, cyna, wapń, żelazo, glin itp. Powłoka szkliwa, w zależności od składu, nadaje przedmiotom barwę, połysk (w przypadku szkliwa lśniącego), spotykane są powłoki matowe lub półprzeźroczyste. Nadają one przedmiotom takie cechy jak: odporność na przenikanie wody, działanie kwasów, zasad itp. Szkliwo ceramiczne służy do ozdoby, podnosi walory estetyczne, a także służy do podniesienia walorów użytkowych ceramiki.
Zobacz też[ | edytuj kod]
Uwagi[ | edytuj kod]
- Masa szkliwa przed nałożeniem na czerep jest mieszanką sproszkowanego szkła (lub zmielonego piasku) i dodatków chemicznych. Po zmieszaniu z wodą stanowi zawiesinę “mulistą” aplikowaną na czerep pędzelkiem, natryskowo lub przez zanurzenie. Tak otrzymaną warstwę osadu poddaje się dalszej obróbce i wypalaniu.
- W prostszych technikach stosuje się szkliwo o temp. topnienia pow. 600 °C.
Przypisy[ | edytuj kod]
- Bogusław Flis, Aleksandra Wyszyńska: Zarys Technologii Ceramiki-Podręcznik dla ZSZ. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1974, s. 281. ISBN 83-02-00428-6.
- Bogusław Flis, Aleksandra Wyszyńska: Zarys Technologii Ceramiki-Podręcznik dla ZSZ. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1974, s. 280. ISBN 83-02-00428-6.