Syfon - technika
Szambo lub dół chambeau (od fr. nazwiska Chambeau) – podziemny zbiornik zazwyczaj bezodpływowy, wykonany np. z betonu, do którego odprowadzane są ścieki z domowych urządzeń kanalizacyjnych. Szamba mogą być podłączone do systemu kanalizacji miejskiej, gdzie stanowią rodzaj zbiornika retencyjnego zapobiegającego zatykaniu się uzbrojenia podziemnego. W przypadku braku takiego połączenia, budowane są pojemniejsze szamba bezodpływowe, z których nieczystości są wywożone przez tabor asenizacyjny bezpośrednio do punktów zlewnych.Heron z Aleksandrii (stgr. Ἥρων ὁ Ἀλεξανδρεύς Heron ho Aleksandreus, ok. 10 - ok. 70) – starożytny grecki matematyk, fizyk, mechanik, wynalazca i konstruktor.
Umywalka – element wyposażenia łazienki, służący do mycia rąk i twarzy (rzadziej innych części ciała, czy prania). Urządzenie to składa się najczęściej z płytkiego naczynia i powierzchni odkładczej. Najczęściej wykonane jest z ceramiki - rzadziej stosowane materiały to: szkło, kamień naturalny, żeliwo, tworzywa sztuczne, stal nierdzewna). W dolnej części misy znajduje się otwór odpływowy - często, choć nie zawsze, połączony z otworem przelewowym. Zasilanie umywalki w wodę bieżącą odbywa się za pomocą baterii umywalkowej. Odpływ wody następuje przez zawór odpływowy zamykany korkiem, korkiem automatycznym lub korkiem z systemem "klik-klak" (click-clack).
Syfon – zamknięcie wodne instalacji kanalizacyjnej.
Każdy z przyborów sanitarnych musi być podłączony do instalacji kanalizacji poprzez syfon (zamknięcie wodne).
Spis treści
Historia[]
Urządzenia będące pierwowzorami syfonów znano już w starożytności; opisał je m.in. Heron z Aleksandrii. Prototyp nowoczesnego syfonu opatentował w 1825 we Francji Charles Plinth, a wersję zbliżoną do współczesnej w 1837 Antoine Perpigna.
Działanie syfonu[]
Działanie syfonu można wyjaśnić na przykładzie podłączenia umywalki. Woda zużyta do mycia np. rąk, zostaje odprowadzona odpływem z umywalki do pionu kanalizacyjnego budynku, a stamtąd do przykanalika i do np. miejskiej sieci kanalizacji bądź do zbiornika bezodpływowego (szambo). Część wody zostaje jednak zatrzymana w syfonie podumywalkowym. Stanowi ona barierę przed przedostawaniem się gazów ściekowych (z miejskiej sieci kanalizacji sanitarnej lub zbiornika odpływowego) do łazienki.
Czasami może się zdarzyć, że w syfonie nie będzie odpowiedniej ilości wody do utworzenia zamknięcia hydraulicznego. Wtedy przez odpływ umywalki, do łazienki dostaje się odór z głównego kolektora kanalizacji. Aby pozbyć się przykrego zapachu należy ponownie "zalać syfon". Sytuacja taka może mieć miejsce, gdy instalacja wodno-kanalizacyjna jest nie używana przez dłuższy czas, wówczas woda może wyparować z syfonu. Inną przyczyną może być wadliwie działający system odpowietrzenia kanalizacji (pionu kanalizacyjnego), w takim przypadku strumień wody odpływającej "zaciąga" za sobą tę ilość wody, która powinna pozostać w syfonie.
Schemat działania (opis rysunku):
- Urządzenie sanitarne pracujące w powietrzu czystym.
- Powietrze zanieczyszczone gazami z kolektora ściekowego.
- Zamknięcie wodne – woda stanowi barierę dla gazów i zapobiega przedostawaniu się ich do powietrza czystego (np. łazienka).
- Kolektor ściekowy – część instalacji kanalizacji, w której cały czas płyną ścieki.
- Wysokość zamknięcia wodnego. W technice sanitarnej przyjmuje się, że wartość ta nie może być mniejsza niż 50 mm. W praktyce stosuje się zamknięcia o wysokości 75 mm i większej.
Podział syfonów[]
Syfony stosowane w inżynierii sanitarnej dzielimy na:
Inne rozwiązania ochrony przed zanieczyszczeniem pochodzącym z kanalizacji[]
Prawidłowo wykonany i podłączony syfon nie zapewnia jeszcze poprawnego działania instalacji kanalizacji. Nie mniej istotnym – dla przeciwdziałania zanieczyszczeniu gazowemu z kanalizacji – jest wykonanie tzw. odpowietrzenia kanalizacji, czyli przewodu wentylacji kanalizacyjnej zakończonego np. wywiewką na dachu.
Niektóre przybory i urządzenia sanitarne muszą być dodatkowo podłączone przez przerwę powietrzną, zapobiegającą wtórnemu zanieczyszczeniu wody. Wspomniane wymagania dotyczące zabezpieczenia wody przed wtórnym zanieczyszczeniem określa norma PN-92/B-01706/Az1:1999.