Superkontynent

Superkontynent – wielka masa lądu, w skład której wchodził więcej niż jeden współczesny kontynent (płyta kontynentalna). Ponieważ sama definicja kontynentu jest umowna i sporna, podobnie jest z definicją superkontynentu. Zazwyczaj używa się jej w odniesieniu do dawnych okresów geologicznych, kiedy to współczesne kontynenty tworzyły większe całości. Niektóre superkontynenty obejmowały nieomal wszystkie obszary lądowe ówczesnego globu ziemskiego, inne skupiały mniejsze części (ale zawsze były one zlepkiem współczesnych kontynentów lub ich znacznych części). Powstawanie superkontynentów w historii Ziemi wynika z ruchów, jakim podlegają płyty litosfery, zgodnie z teorią tektoniki płyt.

Magma (stgr. μάγμα „gęsta maść”) – gorąca, stopiona masa krzemianów i glinokrzemianów z domieszkami tlenków i siarczków, z dużą ilością wody i gazów, powstająca w głębi Ziemi. Magma, która wydobywa się na powierzchnię jest nazywana lawą.Ląd - obszar skorupy ziemskiej niepokryty wodami mórz i oceanów. Lądy zajmują około 29% powierzchni Ziemi, łącznie 149 milionów km². Dla większych, zwartych obszarów lądu przyjęto nazwę kontynent, mniejsze obszary lądu to wyspy. Średnie wzniesienie lądu ponad poziom morza wynosi 875 metrów. W odniesieniu do kontynentów zamiennie używa się nazwy „stały ląd”, w odróżnieniu od wysp, których nie zalicza się do powierzchni lądu.

Terminu tego używa się także do określenia współczesnych obszarów, które tworzy kilka kontynentów, np. Eurazja czy Ameryka. W innych ujęciach te same obszary nazywane są po prostu kontynentami, a ich mniejsze części składowe subkontynentami lub częściami świata.

Spis treści

1 Formowanie się superkontynentów

2 Przyszłe superkontynenty

3 Lista superkontynentów

4 Przypisy

5 Linki zewnętrzne

Formowanie się superkontynentów

Pangea

Do niedawna istniał pogląd, że w historii Ziemi przez bardzo długi okres (do triasu) istniał tylko jeden superkontynent – Pangea.

Eurazja (błędnie Euroazja) – największy kontynent na kuli ziemskiej o powierzchni 54,9 mln km², zamieszkany przez 4,918 mld ludzi,co stanowi 70,65% ludności świata (2012) (z czego 60,25% zamieszkuje Azję). Dzielony umownie na Europę i Azję. Termin Eurazja wprowadzono w XIX wieku dla podkreślenia ścisłego połączenia Azji z Europą.Płyta filipińska (ang. Philippine Sea Plate) − niewielka płyta tektoniczna, położona między płytą eurazjatycką na zachodzie, płytą pacyficzną na wschodzie i płytą północnoamerykańską na północy.

Teoria tektoniki płyt i teoria konwekcji w płaszczu Ziemi sugerują, że superkontynenty powstają co pewien czas. Masy kontynentalne skupiają się w jeden superkontynent, by później znowu się rozpaść. Zapis geologiczny wskazuje, że takie cykle trwają około 250 milionów lat. Naukowcy są zgodni co do istnienia superkontynentów Gondwany i Rodinii, a podejrzewają, że istniało ich jeszcze kilka, m.in. Pannocja czy Walbara. Problemem jest odległość czasowa – układ kontynentów w archaiku i proterozoiku jest bardzo trudny do odtworzenia. Wśród naukowców toczy się debata, w jaki sposób formują się ponownie superkontynenty: czy dryf kontynentalny sprawia, że łączą się ponownie po przewędrowaniu dookoła planety, czy też oddalają się od siebie, by później znów się zbliżać. Prawdopodobnie w historii Ziemi zdarzały się oba te zjawiska.

Ocean Atlantycki (Atlantyk) – drugi pod względem wielkości ocean na Ziemi pokrywający około jednej piątej jej powierzchni. Nazwa wywodzi się z mitologii greckiej i oznacza „Morze Atlasa”. Jak napisał Hezjod w swym eposie Prace i dni: „Ojciec Zeus utworzył, na krańcach zamieszkałego świata, gdzie nie docierają ludzie i nie mieszkają bogowie nieśmiertelni, otoczone pełnym głębokich wirów oceanem Wyspy Błogosławione, gdzie życie toczy się bez mozołu i smutku”. Oficjalna polska nazwa tego oceanu, zatwierdzona przez Komisję Standaryzacji Nazw Geograficznych brzmi Ocean Atlantycki.Grzbiet śródoceaniczny – silnie wydłużona wypukła forma dna oceanicznego, o stromych stokach, położona zazwyczaj pośrodku oceanów, oddzielająca od siebie dwa baseny oceaniczne.

Tendencję tworzenia się i rozpadu superkontynentów tłumaczy teoria konwekcji w płaszczu Ziemi. Olbrzymie masy lądu, jakimi są superkontynenty, blokują przepływ ciepła wewnątrz Ziemi; wstępujący prąd konwekcyjny w płaszczu napotyka grubą litosferę kontynentalną, w której gromadzi się ciepło. Dochodzi do częściowego stopienia skał i licznych intruzji magmowych, litosfera wybrzusza się i wreszcie pęka – tworzą się doliny ryftowe. Jeśli proces ten jest dostatecznie intensywny, dochodzi do wylewów magmy o składzie bazaltowym, która buduje nową skorupę oceaniczną wewnątrz ryftu. Powstałe doliny często po pewnym czasie wypełniają się wodą i otwiera się ocean. Obecnie proces ten trwa w obrębie Morza Czerwonego, które wraz z Wielkimi Rowami Afrykańskimi jest odgałęzieniem tzw. trójzłącza Afaru.

Węzeł potrójny Afar to węzeł potrójny, znajdujący się w północno-wschodniej Afryce, będący strefą połączenia Ryftu Morza Czerwonego, Ryftu Wschodnioafrykańskiego i Grzbietu Adeńskiego.Konwekcja w płaszczu Ziemi – zjawisko ruchu konwekcyjnego zachodzącego w materii skalnej i skalno-magmowej w płaszczu Ziemi, wykazującej własności półplastyczne. Ruchy te są powolne – osiągają prędkość kilku centymetrów na rok.

Podstrony: 1 [2] [3]