Styl naukowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Styl naukowy – styl funkcjonalny języka używany w tekstach o charakterze naukowym, ukształtowany na gruncie języka standardowego.

Strona – kategoria gramatyczna właściwa czasownikowi, wyrażająca stosunek między czynnością oznaczaną przez ten czasownik a gramatycznym podmiotem i gramatycznym dopełnieniem.Termin można zdefiniować jako nazwę, o umownie ustalonym znaczeniu, przyporządkowaną do pojęcia wchodzącego w zakres zainteresowań określonej dziedziny: nauki, techniki, gospodarki, działalności zawodowej, działalności wychowawczej, sportu itp.

Styl ten jest zazwyczaj nasycony fachowymi terminami, które mają w obrębie danej dyscypliny ściśle zdefiniowane znaczenie (często odmienne od znaczenia przyjętego w języku powszechnym), dzięki czemu teksty pisane tym językiem nie pozostawiają, jak inne formy wypowiedzi literackiej, swobody ich różnej interpretacji. Cechuje go też częste stosowanie form bezosobowych, strony biernej, czasu przeszłego, form przypuszczających i formalizmu matematycznego. Styl ten nie stanowi jednorodnego tworu, lecz cechuje się odmianami, właściwymi dla różnych dziedzin wiedzy i gatunków publikacji.

Definicja intuicyjna: Porównanie to zestawienie wskazujące na podobieństwo pod jakimś względem dwóch przedmiotów lub zjawisk przy użyciu słów typu jak (jakby, na podobieństwo...), np. "on jest (głupi) jak osioł".Dyscyplina naukowa – część dziedziny naukowej, społecznie zorganizowana działalność badawcza nastawiona na wytwarzanie informacji (badania) oraz stosowania rezultatów tej działalności (teorie) w praktyce.

Teksty naukowe są zwykle pisane przez jednych naukowców dla innych naukowców i bywają trudne lub wręcz niemożliwe do zrozumienia bez odpowiedniego przygotowania.

Występowanie[ | edytuj kod]

Obecność stylu naukowego charakterystyczna jest dla prac naukowych, choć niekiedy jest on spotykany również w innego rodzaju tekstach. Niektóre podręczniki, szczególnie te skierowane do studentów, są także pisane językiem naukowym. Jego elementy zauważalne są też w encyklopediach i leksykonach.

Cytat (łac. citatio, niem. Zitat) – dosłowne przytoczenie czyichś słów. Cytat w literaturze jest formą ekspresji artystycznej. Może mieć charakter jawny, w postaci wyraźnie wyróżnionego tekstu, lub niejawny, stanowiąc rodzaj aluzji.Powtórzenie (łac. repetitio ) − figura retoryczna, zabieg stylistyczny polegający na wielokrotnym użyciu tego samego elementu językowego (wyrazu, zespołu wyrazów, wersów lub zwrotek) celem uzyskania rytmizacji, podkreślenia znaczenia, zwiększenia ekspresji.

Zastosowanie stylu naukowego nie ogranicza się tylko do tekstów pisanych – wszelkiego typu wykłady naukowe czy sympozja również mogą być wygłaszane w stylu naukowym.

Podstrony: 1 [2] [3]




Warto wiedzieć że... beta

Funkcje języka – relacje języka do szeroko rozumianego środowiska. Przez środowisko rozumiemy tu świat, rzeczywistość, przyrodę, społeczeństwo, ludzi, struktury społeczne, kulturę, procesy psychiczne, emocje, sytuacje komunikacyjne.
Publikacja popularnonaukowa – publikacja dotycząca zagadnienia naukowego o charakterze przeglądowym, który zwykle nie przechodzi procesu recenzji naukowej. Służą popularyzacji poruszanego tematu wśród czytelników niebędących fachowcami w danej dziedzinie.
Metafora (gr. μεταφορά), inaczej przenośnia – językowy środek stylistyczny, w którym obce znaczeniowo wyrazy są ze sobą składniowo zestawione, tworząc związek frazeologiczny o innym znaczeniu niż dosłowny sens wyrazów, np. "od ust sobie odejmę", "podzielę się z wami wiadomością" lub "złote serce".
Mirosław Tomasz Bańko (ur. 1959) – polski językoznawca i leksykograf, doktor habilitowany, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego. Zatrudniony w Wydawnictwie Naukowym PWN, gdzie pełni funkcję redaktora naczelnego Redakcji Słowników Języka Polskiego i prowadzi internetową poradnię językową. Autor bądź współautor słowników i poradników językowych.
Środki stylistyczne – środki używane w szeroko pojętej sztuce, mające na celu wywołanie u odbiorcy pożądanych emocji,
Zdanie (łac. sententia) – w językoznawstwie termin ten oznacza wypowiedzenie, służące do zakomunikowania jakiejś treści.
Język ogólny, język ogólnonarodowy – odmiana języka narodowego przeciwstawiająca się jego odmianom regionalnym (w tym tak regionalizmom, jak i formom gwarowym) oraz środowiskowym; stanowiąca "kulturalną" odmianę języka narodowego, w której porozumiewa się ogół użytkowników języka bez względu na pochodzenie terytorialne lub społeczne. Niekiedy z językiem ogólnym utożsamia się język literacki, część językoznawców uważa jednak język literacki jedynie za jedną z dwóch głównych odmian języka ogólnego (drugą jest język potoczny). Choć język ogólny przeciwstawia się zasadniczo formom terytorialnym języka, regionalizmy jako formy terytorialne języka używane przez ludność wykształconą (formy "języka kulturalnego") rozpatrywane mogą być także jako swoiste odmiany jezyka ogólnego.

Reklama