Styl arkadowy
Przeczytaj także...
Friedrich Ludwig Persius (ur. 15 lutego 1803 w Poczdamie; zm. 12 lipca 1845 tamże) – pruski architekt, przedstawiciel stylu arkadowego, działający głównie w Poczdamie i Berlinie. Uczeń Karla Friedricha Schinkla, któremu asystował m.in. przy budowie pałacu Charlottenhof oraz łaźni rzymskich w Poczdamie. Architekt wielu budowli w parku Sanssouci, m.in. kościoła Pokoju, Nowej Oranżerii oraz punktu widokowego na wzniesieniu Ruinenberg. Pracował głównie dla króla Fryderyka Wilhelma IV.Królestwo Prus (niem. Königreich Preußen) – oficjalny tytuł państwa prusko-brandenburskiego po 1701, wraz z pozostałymi domenami dynastii Hohenzollernów w latach 1701-1918, od 1871 wchodzące w skład Cesarstwa Niemieckiego. Terytorium Królestwa Prus obejmowało dwie trzecie całego obszaru Cesarstwa Niemieckiego.
Laufersweiler – miejscowość i gmina w Niemczech, w kraju związkowym Nadrenia-Palatynat, w powiecie Rhein-Hunsrück, wchodzi w skład gminy związkowej Kirchberg (Hunsrück).
Friedrich Ludwig Persius (ur. 15 lutego 1803 w Poczdamie; zm. 12 lipca 1845 tamże) – pruski architekt, przedstawiciel stylu arkadowego, działający głównie w Poczdamie i Berlinie. Uczeń Karla Friedricha Schinkla, któremu asystował m.in. przy budowie pałacu Charlottenhof oraz łaźni rzymskich w Poczdamie. Architekt wielu budowli w parku Sanssouci, m.in. kościoła Pokoju, Nowej Oranżerii oraz punktu widokowego na wzniesieniu Ruinenberg. Pracował głównie dla króla Fryderyka Wilhelma IV.Królestwo Prus (niem. Königreich Preußen) – oficjalny tytuł państwa prusko-brandenburskiego po 1701, wraz z pozostałymi domenami dynastii Hohenzollernów w latach 1701-1918, od 1871 wchodzące w skład Cesarstwa Niemieckiego. Terytorium Królestwa Prus obejmowało dwie trzecie całego obszaru Cesarstwa Niemieckiego.
Laufersweiler – miejscowość i gmina w Niemczech, w kraju związkowym Nadrenia-Palatynat, w powiecie Rhein-Hunsrück, wchodzi w skład gminy związkowej Kirchberg (Hunsrück).
Styl arkadowy, styl okrągło-łukowy, (z niem.) Rundbogenstil – prąd w architekturze historyzmu (czasem uważany za formę przejściową między klasycyzmem a historyzmem), nawiązujący do architektury romańskiej, wczesnochrześcijańskiej, bizantyjskiej i częściowo też włoskiego renesansu. W przeciwieństwie jednak do neoromanizmu i neorenesansu, nie starał się odtwarzać bezpośrednio form historycznych.
Ewangelicki Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Katowicach − kościół diecezjalny diecezji katowickiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP oraz parafialny Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Katowicach, zlokalizowany przy ul. Warszawskiej 18.Friedrich Wilhelm von Gärtner (ur. 10 grudnia 1791 w Koblencji, zm. 21 kwietnia 1847 w Monachium) – niemiecki architekt, przedstawiciel stylu arkadowego (niem. Rundbogenstil), działający głównie w Monachium. Dyrektor artystyczny manufaktury porcelany na zamku Nymphenburg w Monachium (od 1822). Dyrektor monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych (od 1841).
Za jego twórcę uważa się Heinricha Hübscha. Rozwijał się w I połowie XIX wieku w Niemczech, zwłaszcza w Bawarii, gdzie jego głównymi przedstawicielami byli Leo von Klenze i Friedrich von Gärtner, oraz Prusach, gdzie budowle w tym stylu projektował przede wszystkim Ludwig Persius, w mniejszym stopniu Karl Friedrich Schinkel.
Kościół Pokoju w Poczdamie (niem. Friedenskirche) – kościół ewangelicki w parku Sanssouci w Poczdamie. Zaprojektowany w poł. XIX w. na podstawie wskazówek króla Fryderyk Wilhelma IV przez Ludwiga Persiusa w stylu arkadowym. Miejsce ostatniego spoczynku członków rodu Hohenzollernów.Historyzm – nurt w XIX-wiecznej architekturze światowej, polegający na naśladownictwie stylistyki minionych epok. Kierunek nietwórczy i eklektyczny, polegający na zaniechaniu dążenia do stworzenia stylu, odpowiadającego aktualnym warunkom historyczno-społecznym, na rzecz naśladowaniu przeszłych wielkich stylów w sztuce i architekturze.
Najważniejsze dzieła[ | edytuj kod]
Karol Fryderyk Schinkel (niem. Karl Friedrich Schinkel, także Carl Friedrich Schinkel; ur. 13 marca 1781 w Neuruppin, zm. 9 października 1841 w Berlinie) – niemiecki architekt, urbanista, projektant i malarz, jeden z wybitniejszych twórców klasycyzmu w Królestwie Prus, tworzący także w stylu arkadowym; szkołą Schinkla (niem. Schinkelschule) nazwano działalność grupy niemieckich architektów kontynuujących styl Schinkla.Karlsruhe – miasto na prawach powiatu w południowo zachodnich Niemczech, w kraju związkowym Badenia-Wirtembergia. Siedziba rejencji Karlsruhe, regionu Mittlerer Oberrhein oraz powiatu Karlsruhe do którego miasto jednak nie należy. Leży na Nizinie Górnoreńskiej, nad rzekami Alb i Pfinz, na wysokości 115 m.
Bibliografia[ | edytuj kod]
- James Steven Curl: Rundbogenstil (ang.). encyclopedia.com, 2000. [dostęp 13 listopada 2009].
- Wilfried Koch: Style w architekturze. Arcydzieła budownictwa europejskiego od antyku po czasy współczesne. Warszawa: Bertelsmann Media (wydanie polskie), 1991/1996, s. 273. ISBN 978-83-7129-288-0.
Architektura romańska rozwijała się w X-XIII wieku w nowo powstających, samodzielnych krajach Europy. Termin "romańska" został wprowadzony dopiero w XIX wieku, naprzód w filologii dla określenia grupy języków wywodzących się z łaciny, później dla sztuki i architektury powstałej po ponownym zainteresowaniu się sztuką starożytnego Rzymu. Okres trwania architektury romańskiej jest umowny i przyjmowany różnie w poszczególnych państwach. Najtrudniej jest określić moment przejścia od architektury wczesnego chrześcijaństwa do romańskiej we Włoszech. Przyjmuje się, że pod tym względem Francja i Niemcy wyprzedziły Włochy. Tak samo mało precyzyjnie określa się moment zakończenia epoki romańskiej. Najwcześniej, bo już w połowie XII wieku, od tego stylu odeszli budowniczowie we Francji, w innych krajach Europy okres romański trwał jeszcze przez prawie cały wiek.Klasycyzm – w architekturze styl wzorujący się na formach architektonicznych starożytnego Rzymu i Grecji. Rozwinął się w połowie XVIII wieku jako reakcja na formalny przepych architektury baroku i rokoko.
Warto wiedzieć że... beta
Karlsruher Institut für Technologie – najstarsza, założona w 1825 niemiecka uczelnia o charakterze technicznym i najstarsza spośród wyższych uczelni w Karlsruhe.
Neorenesans – nurt w architekturze XIX-wiecznego historyzmu, nawiązujący formalnie do architektury renesansowej. W krajach Europy Środkowej nawiązywano przede wszystkim do tzw. renesansu północnego.
Tübingen Hauptbahnhof – stacja kolejowa w Tybindze, w kraju związkowym Badenia-Wirtembergia, w Niemczech. Znajdują się tu 3 perony.
Rezydencja (niem. Residenz) – rezydencja królów Bawarii w Monachium w Niemczech. Budowana od końca XVI do połowy XIX w. Tworzy ją zespół wielu budowli od dwu- do czterokondygnacyjnych, zgrupowanych wokół dziesięciu zamkniętych lub półotwartych dziedzińców. Budowle te reprezentują przegląd stylów architektonicznych od renesansu przez barok i rokoko po klasycyzm. Obiekty są zgrupowane w trzy główne kompleksy: Königsbau, Rezydencja Maksymiliańska (niem. Maximilianische Residenz) oraz Festsaalbau. Od 1920 r. Rezydencja służy głównie celom muzealnym, kulturalnym i reprezentacyjnym. Zespół muzealny obejmuje łącznie 130 pomieszczeń.
Architektura bizantyńska cechuje się przejęciem i znacznym udoskonaleniem konstrukcyjnym technik i tradycji rzymskich, wczesnochrześcijańskich oraz hellenistycznych i orientalnych, zwłaszcza perskich. Rozwinęła się w końcowym okresie cesarstwa rzymskiego i pod panowaniem cesarzy bizantyńskich. Objęła tereny dzisiejszej Grecji, Macedonii, Bułgarii, Serbii, Turcji i Syrii. Wraz z ekspansją terytorialną Cesarstwa Bizantyńskiego obszar jej oddziaływania poszerzył się na Italię, i północną Afrykę. Jej wpływy są zauważalne w architekturze Armenii, Gruzji i Rusi, a nawet w Polsce. W jej historii wyróżnia się zazwyczaj trzy okresy:
Uniwersytet Ludwika i Maksymiliana w Monachium (niem. Ludwig-Maximilians-Universität München, LMU) – niemiecki uniwersytet z siedzibą w Monachium.
Minden – stacja kolejowa w Minden, w kraju związkowym Nadrenia Północna-Westfalia, w Niemczech. Stacja została otwarta w 1848. Znajdują się tu 3 perony.