Strop - budownictwo
Przeczytaj także...
Ceramika – w rozumieniu tradycyjnym, tworzywa i wyroby otrzymywane w wyniku wypalenia odpowiednio uformowanej gliny. Nazwa tych wyrobów wywodzi się z greckiego określenia κεραμικός (keramikos), które pochodzi z kolei od słowa κέραμος (keramos – ziemia, glina).Belka – w budownictwie poziomy lub ukośny element konstrukcyjny przyjmujący obciążenia z powierzchni poziomych i przenoszący je na podpory (ściany, słupy, filary, kolumny). Belka pracuje na zginanie i ścinanie (w belkach, zwłaszcza w elementach ukośnych występują także naprężenia rozciągające lub ściskające). Może być wykonana z drewna, stali, betonu, żelbetu, czasem z kamienia. Belką nazywamy także element prętowy zakrzywiony w planie. Nie jest belką element przenoszący obciążenia tylko wzdłuż jej osi.
Podłoga – element wykańczający górną część stropu; posadzka jest elementem składowym podłogi. Zapewnia izolację termiczną, akustyczną i przeciwwilgociową, przenosi obciążenia równomiernie rozłożone i skupione, jest płaska i przystosowana do tego, aby mógł po niej odbywać się ruch.
Ceramika – w rozumieniu tradycyjnym, tworzywa i wyroby otrzymywane w wyniku wypalenia odpowiednio uformowanej gliny. Nazwa tych wyrobów wywodzi się z greckiego określenia κεραμικός (keramikos), które pochodzi z kolei od słowa κέραμος (keramos – ziemia, glina).Belka – w budownictwie poziomy lub ukośny element konstrukcyjny przyjmujący obciążenia z powierzchni poziomych i przenoszący je na podpory (ściany, słupy, filary, kolumny). Belka pracuje na zginanie i ścinanie (w belkach, zwłaszcza w elementach ukośnych występują także naprężenia rozciągające lub ściskające). Może być wykonana z drewna, stali, betonu, żelbetu, czasem z kamienia. Belką nazywamy także element prętowy zakrzywiony w planie. Nie jest belką element przenoszący obciążenia tylko wzdłuż jej osi.
Podłoga – element wykańczający górną część stropu; posadzka jest elementem składowym podłogi. Zapewnia izolację termiczną, akustyczną i przeciwwilgociową, przenosi obciążenia równomiernie rozłożone i skupione, jest płaska i przystosowana do tego, aby mógł po niej odbywać się ruch.
Strop – poziomy układ konstrukcyjny oddzielający poszczególne kondygnacje budynku. Strop przenosi obciążenia na pionowe elementy nośne (ściany lub słupy). Na górnej powierzchni stropu układana jest podłoga, a dolną powierzchnię najczęściej pokrywa się tynkiem, tworząc sufit.
Strop grzybkowy – bezbelkowy monolityczny strop żelbetowy wykonywany bezpośrednio na budowie oparty na słupach zakończonych charakterystyczną głowicą w kształcie grzyba.Drewno – surowiec drzewny otrzymywany ze ściętych drzew i formowany przez obróbkę w różnego rodzaju sortymenty. Zajmuje przestrzeń pomiędzy rdzeniem, a warstwą łyka i kory. Pod względem technicznym drewno jest naturalnym materiałem kompozytowym o osnowie polimerowej wzmacniany ciągłymi włóknami polimerowymi, którymi są podłużne komórki zorientowane jednoosiowo.
Funkcje stropu[ | edytuj kod]
Najważniejszymi funkcjami stropu są:
Podział stropów ze względu na rodzaj rozwiązania konstrukcyjnego[ | edytuj kod]
Podział stropów z uwagi na zastosowane materiały do ich wykonania[ | edytuj kod]
Strop drewniany – jest odmianą stropu belkowego. Jego konstrukcja składa się z belek opartych na ścianach. Powyżej belek układana jest podłoga, od spodu przybita podsufitka.
Strop Kleina – strop składający się z belek stalowych (zwykle dwuteowych) oraz z płyt międzybelkowych z cegły pełnej, zbrojonych prętami stalowymi lub płaskownikami (tzw. bednarka). Płyta powstaje na skutek zespolenia cegieł zaprawą cementową; zbrojenie umieszczone jest w spoinach. Płyty są oparte na dolnych stopkach belek. W zależności od ułożenia cegieł w płycie rozróżnia się stropy Kleina z płytami typu: lekkiego – cegły układane "na płask" (grubość płyty 1/4 cegły, czyli 6,5 cm), półciężkiego – płyta grubości 1/4 cegły wzmacniana żeberkami w postaci cegły ułożonej "na rąb", ciężkiego – cegły ułożone "na rąb" (grubość płyty 1/2 cegły, czyli 12 cm). Rozstaw belek wynosi do 1,6 m. Przed deskowaniem stopki belek należy owinąć siatką Rabitza lub Ledóchowskiego.Sufit – dolna, widoczna z pomieszczenia część stropu, wyprawiona najczęściej tynkiem lub pokryta innego rodzaju wykończeniem.
Strop ceramiczny – wykonywane z cegieł lub pustaków, bardzo rzadko występują jako ceramiczne płyty podparte bezpośrednio na ścianach. Najczęściej są to:
Do stropów gęstożebrowych z wypełnieniem ceramicznym należy także popularny niegdyś w budownictwie mieszkaniowym betonowany na miejscu budowy zaliczany do stropów lekkich strop Ackermana.
Słup - element konstrukcyjny (może być wolno stojący), pionowa (choć nie zawsze) podpora. Szczególnym zastosowaniem tego rodzaju podpór są słupy telefoniczne (telegraficzne) lub słupy energetyczne. Innym rodzajem są słupki drogowe albo graniczne.Tynk - warstwa z zaprawy lub gipsu pokrywająca powierzchnie ścian, sufitów, kolumn, filarów itp. wewnątrz i na zewnątrz budynku. Zadaniem jej jest zabezpieczenie powierzchni przed działaniem czynników atmosferycznych (w przypadku tynków zewnętrznych), ochrona przed działaniem czynników wewnątrz pomieszczeń (np. para wodna), ogniem (elementy drewniane) oraz nadanie estetycznego wyglądu elementom budynku. Tynk stosuje się również jako warstwę podkładową pod elementy wymagające gładkiego podłoża (płyty styropianowe, płytki ceramiczne) - powszechnie stosuje się wówczas tynk cementowy, cementowo-wapienny lub gipsowy.
W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku najbardziej rozpowszechnione były stropy belkowo-pustakowe – najpierw DMS o rozstawie osiowym belek 65 cm, a później DZ3, DZ4 im DZ5 o rozstawie osiowym 60 cm (zgodnym z modułem budowlanym). Stropy DMS i DZ3 przeznaczone były do rozpiętości osiowej podpór 600 cm, stropy DZ4 i DZ5 do większych rozpiętości.
Ściana - w budownictwie przegroda (najczęściej pionowa), oddzielająca środowisko zewnętrzne od wewnętrznego lub dzieląca przestrzeń wewnątrz budynku. Może być elementem konstrukcyjnym.Strop DZ-3 – jedna z odmian stropu DZ. Prefabrykowano-monolityczny strop składający się z belek żelbetowych i pustaków ceramicznych, żużlobetonowych lub gruzobetonowych. Charakterystyczną cechą są strzemiona wystające poza górną powierzchnię belki co przyczynia się do lepszego połączenia prefabrykatu z nadbetonem. Stosowany w budownictwie mieszkaniowym i użyteczności publicznej, zastąpił strop DMS.
Strop zespolony to konstrukcja stalowo-betonowa. Blacha stalowa stanowi szalunek oraz dolne zbrojenie stropu, na które układana jest mieszanka betonowa. Strop oparty może być o belki stalowe lub żelbetowe.
Strop żelbetowy – może być wykonywany jako: strop monolityczny np. grzybkowy lub prefabrykowany, płytowy, płytowo-belkowy lub gęstożebrowy (z pustaków betonowych opartych na prefabrykowanych belkach żelbetowych).
W konstrukcjach zespolonych współpracują ze sobą elementy z różnych materiałów, z których normalnie wykonuje się samodzielne pracujące elementy konstrukcyjne: stalowe, betonowe, drewniane i inne. Konstruując tego rodzaju elementy budowlane jako zespolone uzyskuje się cechy stropów, które byłyby bardzo trudne lub niemożliwe przy wykorzystaniu standardowego rozwiązania.Żelbet (stalbet, stalobeton, żelazobeton, potocznie nieprawidłowo nazywany też żelbetonem) – element konstrukcyjny powstały przez połączenie betonu z wkładkami stalowymi. Połączenie tych dwóch materiałów jest powszechnie stosowane w budownictwie. Beton jest materiałem przenoszącym naprężenia ściskające, jednak jego wytrzymałość na rozciąganie jest bardzo mała. Stal w elemencie żelbetowym przenosi głównie naprężenia rozciągające, choć często stosuje się zbrojenie ściskane. Połączenie stali i betonu pozwala budować konstrukcje różnego typu. Do zbrojenia stosuje się wkładki w postaci prętów, lin, strun, kabli i siatek. Można spotkać także konstrukcje ze "sztywnym zbrojeniem", tzn. takie, w których elementy stalowe o dużych przekrojach (np. dwuteowniki, ceowniki) są wykorzystane jako rdzeń, np. w słupie kompozytowym.
Warto wiedzieć że... beta
Beton komórkowy (ang. AAC – Aerated Autoclaved Concrete lub ACC – Autoclave Cellular Concrete) – materiał budowlany, rodzaj lekkiego betonu otrzymywanego poprzez wprowadzenie gazu, zwykle powietrza pod odpowiednim ciśnieniem do plastycznej mieszanki cementowej, w wyniku czego powstają w nim jednorodne pory, zwane komórkami.