Stronnictwo Narodowe - III Rzeczpospolita
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Liga Narodowa (LN) – polska prawicowa partia polityczna, zarejestrowana 11 stycznia 2007 jako Ruch Ludowo-Narodowy (pod tą nazwą działała do 27 kwietnia 2013). Założona została głównie przez byłych działaczy Ligi Polskich Rodzin i Samoobrony RP. Jako RLN miała charakter narodowo-ludowy, natomiast jako LN odwołuje się jedynie do narodowej demokracji.Unia Europejska, UE – gospodarczo-polityczny związek 27 demokratycznych państw europejskich. Unia powstała 1 listopada 1993 roku – na mocy podpisanego 7 lutego 1992 traktatu z Maastricht – jako efekt wieloletniego procesu integracji politycznej, gospodarczej i społecznej. Korzenie współczesnej integracji europejskiej sięgają okresu powojennego i ograniczały się do 6 państw zachodnioeuropejskich. Państwa te tworzyły wiele form i mechanizmów współpracy, powoływały organizacje, instytucje i organy, których celem było wzmocnienie jedności między nimi. W 1993 nadrzędną wobec wszystkich poprzednich organizacji została Unia Europejska, sama otrzymując nieznaną wcześniej hybrydową formułę sui generis.
Stronnictwo Narodowe (SN) tzw. senioralne – partia polityczna, w nawiązaniu do formacji przedwojennej reaktywowana w lipcu 1989 r. w Warszawie przez Jana Ostoję Matłachowskiego, Bogusława Rybickiego i Edwarda Masteja.
Program SN[ | edytuj kod]
Stronnictwo Narodowe odwoływało się do tradycji przedwojennej endecji, głównie myśli Romana Dmowskiego. Krytykowało politykę gospodarczą rządów postsolidarnościowych zarzucając jej podporządkowanie zachodniemu (zwłaszcza żydowskiemu) kapitałowi i zbyt pośpieszną prywatyzację. Przestrzegało przed zagrożeniem ze strony Niemiec. Było przeciwne członkostwu Polski w UE i NATO. W kwestiach ustrojowych (takich jak samorząd terytorialny czy ordynacja wyborcza) postulowało demokratyzację państwa, zarazem domagając się zapewnienia bezpieczeństwa obywatelom. Popierało przywrócenie katechezy w szkołach.
Według działaczy SN zasadniczy podział polityczny w Polsce to rozłam między „patriotami” i „internacjonalistami”, który przebiegać miał w poprzek partii politycznych tworząc cztery obozy: patriotyczną prawicę, internacjonalistyczną prawicę, patriotyczną lewicę oraz internacjonalistyczną lewicę. Stronnictwo utożsamiało się z „patriotyczną prawicą”.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]