Stefan Martyka
Podstrony: [1] [2] 3 [4]
Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego (MBP) – organ bezpieczeństwa wewnętrznego o statusie ministerialnym, zorganizowany w czasie budowy dyktatury komunistycznej w powojennej Polsce na polecenie i pod dyktando władz radzieckich. Obok tzw. Informacji Wojskowej, odpowiedzialne za masowe krwawe represje na obywatelach w okresie stalinizmu. W terenie Ministerstwo reprezentowały podległe mu Urzędy Bezpieczeństwa Publicznego, dlatego potocznie te instytucje były określane skrótem UB.„Sztandar Młodych” – dziennik dla młodzieży, wydawany w latach 1950–1997 w Warszawie. Na początku był organem ZMP.
Audycja „Fala 49” została na antenie. Wkrótce przekształcono ją w program „Fala 49 odpowiada”, w którym dziennikarze PR odpowiadali (zgodnie z duchem ówczesnej propagandy) na niektóre, często bardzo krytyczne wobec władz, listy radiosłuchaczy. Program ten pełnił rolę wentyla bezpieczeństwa – namiastki wolności słowa.
Wykonawcy zamachu złożyli obszerne wyjaśnienia i przyznali się do jego dokonania. Proces trwał od 18 do 22 września 1952 przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Warszawie. Na ławie oskarżonych zasiedli Krystyna Metzger, Ryszard Cieślak, Lech Śliwiński, Tadeusz Kowalczuk, Bogusław Pietrkiewicz, Maria Karska (żona oficera WP w II RP), Stanisław Hrywniak i Kazimierz Ickowicz. Oskarżycielem był prokurator ppłk Henryk Ligięza. Wyrokiem warszawskiego WSR z 22 września 1952 Metzger, Cieślak, Śliwiński, Kowalczuk i Pietrkiewicz zostali skazani na karę śmierci, Karska na karę dożywotniego pozbawienia wolności, zaś Ickowicz i Hrywniak na karę 15 lat pozbawienia wolności. Karę śmierci dla Metzger zamieniono na karę dożywotniego pozbawienia wolności, gdyż okazało się, że jest w ciąży. 13 maja 1953 stracono czterech wykonawców likwidacji Martyki w więzieniu na Rakowieckiej. Odrębne procesy wytaczano innym członkom „Kraju”. Ukrywający się twórca organizacji, Zenon Sobota, popełnił samobójstwo podczas próby zatrzymania.
W maju 1993 wyrok na wykonawców zamachu na Martykę został unieważniony w części dotyczącej działalności w „Kraju”. Sąd odmówił jednak uwolnienia zamachowców od winy za morderstwo. W uzasadnieniu napisano: „Nie da się usprawiedliwić zamachu terrorystycznego, jakim było zastrzelenie we własnym mieszkaniu Stefana Martyki, ponieważ poświęcone dobro, którym było życie ludzkie, pozostało w rażącej dysproporcji do dobra, które zamierzano uzyskać. Zastrzelenie Stefana Martyki nie było gestem obronnym, lecz aktem terroru politycznego, który nie był i nie może być w przyszłości, jako środek politycznego działania, dopuszczony. Stefan Martyka był aktywnym propagatorem obcej i narzuconej społeczeństwu polskiemu ideologii i niewątpliwie wpływał przez swoją działalność na kształtowanie opinii publicznej. Bez względu jednak na ocenę tej działalności, ograniczała się ona wyłącznie do sfery ideologicznej”.
Przypisy[ | edytuj kod]
- Wojciech Rodak: Zabójstwo Stefana Martyki. Ostatnia egzekucja podziemia. Polska Times, 2016-01-08. [dostęp 2021-01-23].
- ↑ Stefan Martyka. Encyklopedia Teatru Polskiego. [dostęp 2021-01-23].
- Grzegorz Majchrzak: Armia Krajowa na fali w czasach odwilży (1954-1956). Biuro Edukacji Publicznej IPN. [dostęp 2021-01-23].
- Jerzy S. Majewski: Szucha 11: Dom aktorów, arystokratów i miejsce zamachu (tytuł oryginalny: Tytuł oryginalny Działać na ludzi, na ich serca). e-teatr.pl. [dostęp 2021-01-23].
- Witold Sadowy: List otwarty Witolda Sadowego do red. Jerzego S. Majewskiego. Encyklopedia Teatru Polskiego. [dostęp 2021-01-23].
- M.P. z 1946 r. nr 28, poz. 48.
- Ujęcie morderców Stefana Martyki. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 1, Nr 202 z 25 sierpnia 1952.
- M.P. z 1951 r. nr 85, poz. 1164.
- Pośmiertne odznaczenie Stefana Martyki. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 1, Nr 244 z 13 września 1951.
- Zginął na posterunku. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 2, Nr 243 z 12 września 1951.
- Masy pracujące ostro piętnują wykonawców i inspiratorów mordu dokonanego na Stefanie Martyce. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 1, Nr 244 z 13 września 1951.
- Społeczeństwo całego kraju potępia skrytobójczych morderców Stefana Martyki. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 1, Nr 246 z 15-16 września 1951.
- „Na miejsce tych co zginęli za sprawę pokoju przyjdą inni”. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 4, Nr 247 z 17 września 1951.
- Pamięci Stefana Martyki. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 4, Nr 252 z 22-23 września 1951.
- Społeczeństwo stolicy żegnało bojownika postępu i pokoju Stefana Martykę. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 1, Nr 245 z 14 września 1951.
- Cmentarz Stare Powązki: RUDOLF STRASZEWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2017-08-24] .
- Pierwszy dzień procesu morderców Stefana Martyki, pracownika „Fali 49”, przed Sądem Wojskowym w Warszawie. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 3, Nr 225 z 20-21 września 1952.
- Drugi dzień procesu. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 3, Nr 226 z 22 września 1952.
- Trzeci dzień procesu. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 3, Nr 227 z 23 września 1952.
- Mordercy Stefana Martyki, pracownika fali 49, przed Sądem Wojskowym w Warszawie. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 2, Nr 224 z 19 września 1952.
- Kary śmierci dla szpiegów i bandytów – morderców Stefana Martyki. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 1, Nr 228 z 24 września 1952.
Bibliografia[ | edytuj kod]
Podstrony: [1] [2] 3 [4]