Staw ramienny
Kość ramienna (łac. humerus) – jedna z kości kończyny górnej, należy do kości długich. Wyróżnia się w niej koniec bliższy, trzon (łac. corpus humeri) i koniec dalszy.Staw mostkowo-obojczykowy (łac. articulatio sternoclavicularis) – nieregularny staw, łączący ze sobą mostek i obojczyk. Ze względu na zakres wykonywanych ruchów można go zalicz do stawów wieloosiowych.
W anatomii człowieka kończyna górna (łac. extremitas vel membrum superius) – część ciała na którą składają się:

Staw ramienny (łac. articulatio humeri) – staw kulisty wolny łączący kończynę górną z obręczą barkową.
Główkę stawową tworzy głowa kości ramiennej, a panewkę wydrążenie stawowe oraz obrąbek stawowy łopatki, przyczepiony do brzegów wydrążenia stawowego. Dzięki obrąbkowi stawowemu zwiększana jest powierzchnia stawowa panewki, czego następstwem jest większy zakres ruchów ramienia. Nie ma ograniczeń więzadłowych, a od uszkodzeń chronią go mięśnie. Torebkę stawową wzmacnia więzadło kruczo-ramienne i więzadła obrąbkowo-ramienne (górne, środkowe, dolne). Torebka jest dodatkowo wzmocniona ścięgnami mięśnia obłego mniejszego, mięśnia podgrzebieniowego, nadgrzebieniowego, mięśnia podłopatkowego, które zabezpieczają staw tworząc tzw. pierścień rotatorów. Ruchy odbywają się w trzech płaszczyznach: zgięcie i prostowanie, odwodzenie i przywodzenie, ruchy obrotowe ramienia do wewnątrz i na zewnątrz. Zarówno zgięcie, jak i odwodzenie w stawie ramiennym zachodzi tylko do płaszczyzny poziomej. Możliwość uniesienia ramienia ponad płaszczyznę poziomą to efekt pracy stawów: mostkowo-obojczykowego i barkowo-obojczykowego.
Przypisy[ | edytuj kod]
- Andrzej Skawina , Anatomia prawidłowa człowieka .