Sąd grodzki – sąd w dawnej Rzeczypospolitej. Był jednym z podstawowych sądów szlacheckich jakie powstały w przedrozbiorowej Rzeczypospolitej. Wykształcił się z sądów małopolskich starostów grodowych na przełomie XIV i XV w. Był sądem I instancji, którego wyroki z założenia były wydawane w imieniu monarchy i miały być niezaskarżalne. Jednak w toku praktyki orzeczniczej wykształciło się kilka środków "zahaczenia wyroku" (odwoławczych): remisja, nagana sędziego, a w XVI w. apelacja, gravamen, male obtentum czy wznowienie postępowania. Wyjątkowo pełnił rolę sądu II instancji dla dochodzenia spraw o naprawienie szkód wyrządzonych przez żołnierzy w dobrach prywatnych, gdyż w I instancji właściwy był rotmistrz a w razie jego bezskuteczności dopiero sprawę kierowano do sądu grodzkiego. Sąd działał pod przewodnictwem starosty i sędziego grodzkiego, a w XV w. w sądach w Wielkopolsce pod przewodnictwem burgrabiego. Sądził wszystkie sprawy, w których pozwanym był szlachcic nieosiadły (gołota) oraz tzw. sprawy gardłowe z czterech artykułów grodzkich, których jednak nie stosowano formalistycznie i już w połowie XV w. znacznie wykraczano poza ten zakres. Apogeum swej popularności sądy grodzkie osiągnęły w XVII wieku, kiedy znaczenie sądów ziemskich zmalało, wskutek ich częstego niezbierania się. Wobec tego zwiększała się rola sądów grodzkich poprzez przejęcie ich uprawnień. Rozszerzały się również ich kompetencje - obok spraw karnych zaczęto obejmować również cywilne tzw. rezygnacje czyli m.in. przeniesienia prawa własności nieruchomości i wszelkiego rodzaju obciążenia nieruchomości. Wraz z przyrostem kompetencji, wzrosła liczba ich funkcjonariuszy, zwłaszcza w kancelarii grodzkiej. Sędzia grodzki, mianowany przez starostę, a tym samym powoływany niezależnie od sejmiku, nadal działał sprawnie. Często obok niego pojawiał się dodany mu bądź też przybrany przezeń do pomocy podsędek.Burgrabia (łac. burggrabius capitanei, dawniej także murgrabia) – urząd grodzki I Rzeczypospolitej, zastępca starosty grodowego.

Małopolska – kraina historyczna Polski, obejmująca obecnie południowo-wschodnią część kraju, w górnym i częściowo środkowym dorzeczu Wisły oraz w dorzeczu górnej Warty; dzielnica historyczna Polski. Stolicą Małopolski jest Kraków.Wielkie Księstwo Litewskie (WKL, lit. Lietuvos Didžioji Kunigaikštystė, żmudz. Lietovuos Dėdliuojė Konėgaikštīstė, biał. Вялікае Княства Літоўскае/Wialikaje Kniastwa Litoŭskaje, ukr. Велике Князівство Литовське/Wełyke Kniaziwstwo Łytowśke, ros. Великое Княжество Литовское/Wielikoje Kniażestwo Litowskoje, rus. Великое князство Литовское, Руское, Жомойтское и иных, łac. Magnus Ducatus Lituaniae) – państwo obejmujące ziemie (od morza do morza, od Bałtyku po Morze Czarne) dzisiejszej Litwy, Białorusi, północno-wschodniej Polski i większej części Ukrainy, zachodnich kresów Rosji od XIII w. do 1795.

Starostwo — jednostka podziału administracyjnego funkcjonująca w Polsce i na Litwie. W Polsce starostwa funkcjonowały od XIV wieku. Starostwa ustanawiane były na dobrach ziemskich należących do króla (królewszczyzna), nadawane były szlachcicom dożywotnio.Wielkopolska (łac. Polonia Maior) – kraina historyczna w środkowej i zachodniej Polsce, na Pojezierzu Wielkopolskim i Nizinie Południowowielkopolskiej, w dorzeczu środkowej i dolnej Warty; dzielnica historyczna Polski.