Sobór laterański V
Ekskomunika (z łac. excommunicatio – poza wspólnotą, wyłączenie ze wspólnoty, pot. klątwa, wyklęcie i anatema) – w chrześcijaństwie najwyższa kara kościelna polegająca na wykluczeniu z życia Kościoła.ks. prof. dr hab. Stanisław Wilk SDB (ur. 18 maja 1944 w Straszowej Woli) – polski duchowny katolicki, prof. dr hab. nauk teologicznych, historyk, rektor KUL w latach 2004-2012.
Dziesięcina – podatek religijny w judaizmie i chrześcijaństwie. Obowiązkowe, świadczenie pieniężne lub rzeczowe w postaci dziesiątej części swojego dochodu na rzecz Kościoła, przeznaczone głównie na rzecz utrzymania duchowieństwa. Obecnie praktyka składania dziesięciny obecna jest tylko w niektórych kościołach protestanckich.
Sobór laterański V – sobór powszechny Kościoła katolickiego, który obradował w latach 1512-1517.
Zwołany został przez papieża Juliusza II w 1512 r., w odpowiedzi na zwołany samowolnie przez część niezadowolonych kardynałów sobór w Pizie w 1511 r. Sobór w Pizie popierał król Francji Ludwik XII i cesarz Maksymilian I Habsburg. Papież szybko zawiesił jego obrady i wezwał kardynałów do stawienia się na Lateranie. Uroczyste otwarcie jego obrad nastąpiło 3 maja 1512. W soborze udział wzięło 15 kardynałów, 10 arcybiskupów, 56 biskupów, wielu opatów i generałów zakonów. Sobór zbierał się na 12 sesjach - od 1513 r. już pod przewodnictwem nowego papieża Leona X. Na 9. sesji papież wydał 4 dekrety:
Sobór zezwolił na wybieranie dziesięciny przez 3 lata przez każde państwo na cel wojny z Turcją.
Krytyka soboru[]
Sobór ten uważany jest za typowe dla papiestwa tamtego okresu działanie pozorne, mające na celu uspokojenie nastrojów koncyliarystów. Najsurowiej oceniane jest ponowienie przez Leona X bulli Unam Sanctam oraz fałszowanie przez papieża zarówno wersetów Pisma Świętego, jak i historii. Leon X zawarł w konstytucji Pastor aeternus stwierdzenie, że wcześniejsze sobory pokornie błagały papieża o zatwierdzenie uchwalonych dekretów, odnosząc je do soborów powszechnych w Nicei (325 r.), Efezie (430 r.), Chalcedonie (451 r.), Konstantynopolu (680 r.), oraz do soboru nicejskiego II (787 r.).
Z kolei historyk von Dollinger nazywa konstytucję Pastor aeternus dokumentem, który w całej historii Kościoła nie ma sobie równych pod względem dalekosiężnych skutków. Już w 7 miesięcy po zamknięciu soboru miało miejsce wystąpienie Marcina Lutra.
Bibliografia[]
Przypisy
- Schatz Klaus, Sobory powszechne - punkty zwrotne w historii Kościoła, WAM Kraków 2001, s. 158-159.
- Schaff Philip, History of the Christian Church, vol. 6, s. 487-88 http://www.ccel.org/ccel/schaff/hcc6.iii.vii.ix.html
- Schaff Philip, History of the Christian Church, vol. 6, s. 487 http://www.ccel.org/ccel/schaff/hcc6.iii.vii.ix.html