• Artykuły
  • Forum
  • Ciekawostki
  • Encyklopedia

    • Skarb

    Przeczytaj także...
    Stanowisko archeologiczne - jest to każdy ślad materialnej działalności ludzkiej w przeszłości. Terminem tym określa się zwarty, oddzielony od innych podobnych wycinek przestrzeni w obrębie którego występują źródła archeologiczne wraz z otaczającym je kontekstem.Ceramika – w rozumieniu tradycyjnym, tworzywa i wyroby otrzymywane w wyniku wypalenia odpowiednio uformowanej gliny. Nazwa tych wyrobów wywodzi się z greckiego określenia κεραμικός (keramikos), które pochodzi z kolei od słowa κέραμος (keramos – ziemia, glina).
    Kultura (z łac. colere = „uprawa, dbać, pielęgnować, kształcenie”) – termin ten jest wieloznaczny, pochodzi od łac. cultus agri („uprawa roli”), interpretuje się go w wieloraki sposób przez przedstawicieli różnych nauk. Kulturę można określić jako ogół wytworów ludzi, zarówno materialnych, jak i niematerialnych: duchowych, symbolicznych (takich jak wzory myślenia i zachowania).
    Skarb złotych wyrobów znaleziony w Eberswalde

    Skarb – jeden z podstawowych typów stanowisk archeologicznych. Termin odnosi się wyłącznie do ruchomych znalezisk (co najmniej dwóch), celowo składowanych przez jakąś osobę lub grupę. Obejmuje zespół cennych w danym okresie przedmiotów (np. monet, ozdób), fragmentów surowca (bryłek minerałów, metali), narzędzi lub broni ukrytych jako forma przechowywania majątku (zwykle w czasach zagrożenia najazdami) lub zdeponowanych w celach kultowych (jako ofiara).

    Ofiara – podstawowa, obok modlitwy, forma kultu religijnego, występująca we wszystkich religiach, począwszy od pierwotnych do najbardziej rozwiniętych. Polega na składaniu darów bóstwu. Często łączona z ucztą religijną.Epoka brązu – jedna z epok prehistorii, następująca po epoce kamienia, a poprzedzająca epokę żelaza. Epoka ta ma zróżnicowane ramy czasowe, zależne od terenu występowania. Najwcześniej, na południowym Kaukazie i w obszarze Morza Egejskiego, w III tysiącleciu p.n.e., wykształciły się ośrodki, w których opanowano umiejętność obróbki metali. W Egipcie i na Bliskim Wschodzie (Dżemdet Nasr), za początek epoki brązu przyjmuje się umownie rok 3400 p.n.e., w Europie Południowej 2800 p.n.e., na terenach dzisiejszych wschodnich Niemiec i zachodniej Polski 2200 p.n.e. Koniec epoki brązu przypada na lata 1000 – 700 p.n.e.

    Do skarbów nie zalicza się pojedynczych znalezisk, wyposażenia grobów oraz porzuconych odpadków. Termin ten w publikacjach naukowych może być zastępowany określeniami depozyt lub skład, które nie mają w języku potocznym zabarwienia emocjonalnego. W świadomości ludzkiej skarb może oznaczać bowiem korzyści materialne dla znalazcy lub jakieś szczególne moce, którymi może go obdarzać. Natomiast odnalezione i zbadane przez naukowców skarby, złożone niegdyś celowo w ich środowisku naturalnym, pozwalają badaczom poznać dawne kultury i zanalizować zachowania ludzkie. Zakopane cenne przedmioty z celem ich późniejszego odnalezienia są źródłami do badań nad poszczególnymi okresami w dziejach (np. powszechnie spotykane w Europie skarby z czasów epoki brązu). Niekiedy jednak ciężko jest odróżnić, czy dane znalezisko jest skarbem (skrytką), czy złożonym do ziemi wotum (np. znaleziska srebrnych przedmiotów z okresu późnorzymskiego na terenach Brytanii).

    Franciszek Bossowski (ur. 12 kwietnia 1879 w Stryszawie, zm. 3 maja 1940 w Krakowie) – prawnik, specjalista w dziedzinie prawa rzymskiego, cywilnego i historii prawa polskiego, profesor prawa rzymskiego na Uniwersytecie Wileńskim.Grób – nisza wykopana w ziemi (grób ziemny), wykuta w skale (grób skalny) lub fragment groty (katakumby), w którym podczas pochówku składane są szczątki zmarłego.

    Skarby deponowane były w Europie już w starszej epoce kamienia. Dużo liczniejsze są znaleziska z epoki brązu i wczesnej epoki żelaza (od ok. 2300 do 400 p.n.e.). Na terenie Polski znanych jest ich ok. tysiąca: zachowały się przede wszystkim przedmioty wykonane z metali – narzędzia, broń oraz ozdoby. Niektóre były wykonane z krzemienia lub innych kamieni. Znajdowana jest też ceramika oraz wyroby kościane. Z okresu wczesnego średniowiecza pochodzą skarby składające się z wyrobów srebrnych, w mniejszej ilości złotych. Były to głównie monety oraz ozdoby. Cechą szczególną tych znalezisk – tak zwanych skarbów siekańcowych – jest duże rozdrobnienie znajdowanych monet. Numizmaty dzielono na mniejsze części, co wskazuje że miały one wartość kruszcową – znaczenie miała waga i jakość surowca, nie zaś wybity na nich nominał.

    Moneta – przeważnie metalowy znak pieniężny, o określonej formie, opatrzony znakiem emitenta. Emitent gwarantował umowną wartość monety. Pierwotnie wartość ta zbliżona była do rynkowej wartości kruszców zawartych w monecie.Język potoczny – forma posługiwania się językiem służąca bezpośredniej komunikacji międzyludzkiej i przeważnie niezapisywana.

    Archeolodzy nie zawsze potrafią wyjaśnić motywy, jakimi kierowały się osoby gromadzące i deponujące składy – oprócz gromadzenia bogactw i ich ukrywania w razie zagrożenia (np. w ziemi), motywem działania mogły być też powody religijne (były to ofiary składane bóstwom lub siłom nadprzyrodzonym, o czym świadczyć może ich forma składowania w wodzie – zatopienie oznaczać mogło świadomą rezygnację z powtórnego wydobycia) lub próba zdobycia czy utrzymania wysokiej pozycji społecznej przez jednostki bądź grupy celowo pozbywające się cennych dóbr.

    Proces depozycyjny – w archeologii są to wszelkie przekształcenia jakim podlega ukształtowana w procesie stratyfikacji struktura stanowiska, aż do momentu jej odkrycia, część świadectw ulega zniszczeniu lub zostaje przekształcona. Nie jest to postać pierwotna lecz zredukowana pod względem jakości i ilości informacji w wyniku występowania różnych zjawisk. Podczas procesu depozycyjnego część informacji jest bezpowrotnie tracona.Eberswalde (do 30 czerwca 1993 Eberswalde-Finow; pol. hist. Rudnicko) - miasto we wschodniej części Niemiec, w kraju związkowym Brandenburgia, siedziba powiatu Barnim. Leży nad kanałami Odra-Hawela oraz Finow. Powstało z połączenia miast Eberswalde i Finow, liczy 41 331 mieszkańców (2008 r.).

    Przypisy[ | edytuj kod]

    1. Dorota Ławecka: Wstęp do archeologii. 2012, s. 84. ISBN 978-83-01-13966-7.
    2. ↑ Wojciech Blajer. Skarby w archeologii – utracone bogactwo czy zabezpieczony los?. „Alma Mater”. Numer specjalny 99: 2008. s. 267-270. 
    3. Konrad Grochecki, Katarzyna Solarska: Znaleziska numizmatycznych skarbów nowożytnych. Wiek XVI-XVIII – próba interpretacji. W: Ewa Banasiewicz–Szykuła: Skarby Lubelszczyzny. Lublin: 2010, s. 113-114.
    4. Colin Renfrew, Paul Bahn: Archeologia. Teorie, metody, praktyka. Warszawa: 2002, s. 51. ISBN 83-7255-031 -X.
    5. Zofia Kurnatowska. Skarby wielkopolskie z początków państwa polskiego. „Studia Legnickie”. XIII. s. 20 (pol.). 
    6. Małgorzata Klejn: Srebrne skarby z kasztelani gieckiej (pol.). [dostęp 2017-08-05].

    Linki zewnętrzne[ | edytuj kod]

  • Franciszek Bossowski, Znalezienie skarbu : wedle prawa rzymskiego
  • Do kogo należy znaleziony "skarb"? Porady prawne cz. I
  • Ustawa z 20 lutego 2015 r. o rzeczach znalezionych (Dz.U. z 2015 r. poz. 397)
    • Tezauryzacja (gr. thēsaurós – magazyn, skarb(iec)) – gromadzenie i przechowywanie majątku: zapasów złota, pieniędzy kruszcowych, pieniędzy papierowych, walorów, wierzytelności lub innych dóbr materialnych o dużej wartości (nieruchomości, dzieł sztuki, antyków, biżuterii). Tezauryzacja prowadzi do wycofania wartości z obiegu gospodarczego lub pieniężnego, wskutek czego nie przynoszą one korzyści ani ich posiadaczowi, ani gospodarce.Krzemień - skała osadowa, skrytokrystaliczna, krzemionkowa (biochemiczna lub chemiczna), występująca w formie kulistych, bulwiastych, bochenkowatych lub soczewkowatych konkrecji w obrębie skał niekrzemionkowych, reprezentowanych przez wapienie, margle, dolomity. Z utworami otaczającymi tworzy ostre granice, co odróżnia je od czertu. Zwykle jest pokryty jasną korą krzemionkową, bardziej miękką od samego krzemienia.




    Warto wiedzieć że... beta

    Kontrola autorytatywna – w terminologii bibliotekoznawczej określenie procedur zapewniających utrzymanie w sposób konsekwentny haseł (nazw, ujednoliconych tytułów, tytułów serii i haseł przedmiotowych) w katalogach bibliotecznych przez zastosowanie wykazu autorytatywnego zwanego kartoteką wzorcową.
    Epoka żelaza – w prehistorii okres dziejów ludzkości następujący po epoce brązu, w której żelazo stało się głównym surowcem w wytwarzaniu narzędzi. Ramy czasowe epoki żelaza są różne i uzależnione od stref geograficznych, zróżnicowania kulturowego i rozwoju społeczno-gospodarczego.
    Gemeinsame Normdatei (GND) – kartoteka wzorcowa, stanowiąca element centralnego katalogu Niemieckiej Biblioteki Narodowej (DNB), utrzymywanego wspólnie przez niemieckie i austriackie sieci biblioteczne.
    Epoka kamienia – najwcześniejsza i najdłuższa z trzech klasycznych epok prehistorii (po niej nastąpiły epoka brązu i żelaza) obejmująca okres od pojawienia się pierwszych używanych przez człowieka narzędzi kamiennych (najwcześniej w Afryce ok. 2,6 mln lat temu) aż do momentu zdobycia umiejętności masowego wytwarzania przedmiotów metalowych.

    Reklama

    Czas generowania strony: 0.614 sek.