Siegbert Tarrasch (ur. 5 marca 1862 we Wrocławiu, zm. 17 lutego 1934 w Monachium) – niemiecki szachista, uczestnik meczu o mistrzostwo świata z Emanuelem Laskerem.

Życiorys[ | edytuj kod]

Tarrasch poznał szachy w wieku piętnastu lat. Podczas swoich studiów medycznych w latach 1880–1885 wolny czas poświęcał szachom. W 1885 ukończył studia na Uniwersytecie Berlińskim i został doktorem medycyny. W tym samym roku po raz pierwszy wziął udział w turnieju międzynarodowym. Turniej w Hamburgu ukończył na piątej pozycji, tylko o pół punktu za zwycięzcą, Isidorem Gunsbergiem.

Po studiach Tarrasch podjął praktykę lekarską, jednak w dalszym ciągu grał w szachy, osiągając coraz większe sukcesy. W 1890 roku został mistrzem Niemiec. Najsilniejszy turniej XIX wieku w Hastings w 1895 roku zakończył na czwartym miejscu, za Harrym Pillsburym, Michaiłem Czigorinem i Emanuelem Laskerem. W tym czasie był już czołowym szachistą świata. Uważano go za autorytet w dziedzinie teorii szachów. Do 1903 roku wygrał siedem prestiżowych turniejów z trzynastu rozegranych. Dwóch mistrzów świata zapraszało go do rozegrania meczu o tytuł mistrza. W 1891 roku odmówił Wilhelmowi Steinitzowi ze względu na obowiązki związane z praktyką lekarską. Zamiast Tarrascha ze Steinitzem zagrał Lasker i w 1894 roku odebrał mu tytuł mistrza świata. W 1903 roku Tarrasch nie przystąpił do uzgodnionego meczu z Laskerem z powodu kontuzji, jakiej doznał na nartach.

Po wygranym w 1907 roku turnieju w Ostendzie Tarrasch ogłosił się turniejowym mistrzem świata w szachach. Być może ta prowokacja doprowadziła w końcu do meczu z Laskerem, który odbył się rok później, w lecie 1908 roku w Düsseldorfie i Monachium. Lasker obronił tytuł, wygrywając osiem partii przy trzech przegranych i pięciu remisach.

W 1914 roku Tarrasch awansował do pięcioosobowego finału sławnego turnieju w Petersburgu i razem z Laskerem, Jose Raulem Capablanką, Aleksandrem Alechinem i Frankiem Marshallem został uhonorowany przez cesarza Mikołaja II tytułem arcymistrza.

Życie z Tarraschem nie obchodziło się łaskawie. Stracił trzech synów. Jeden poległ jako porucznik w I wojnie światowej, drugi popełnił samobójstwo, trzeci zginął w wypadku kolejowym. Po raz ostatni Tarrasch grał w turnieju w Berlinie w 1928 roku, jednak z powodu choroby musiał wycofać się po trzech rundach. Jego ostatnia książka Das Schachspiel (Gra w szachy) została opublikowana w 1931 roku. Rok później zaczął wydawać własne szachowe czasopismo Tarraschs Schachzeitung (Gazeta Szachowa Tarrascha). Umarł w 1934 roku w wieku 71 lat. Został pochowany na Cmentarzu Północnym w Monachium.

Według systemu Chessmetrics, najwyższy ranking osiągnął w czerwcu 1895 r., z wynikiem 2824 zajmował wówczas drugie miejsce na świecie, za Emanuelem Laskerem.

Tarrasch wniósł znaczny wkład w rozwój teorii debiutów. Jego nazwisko nosi jeden z systemów gambitu hetmańskiego, tzw. obrona Tarrascha (1.d4 d5 2.c4 e6 3.Sc3 c5), jeden z podstawowych wariantów obrony francuskiej (1.e4 e6 2.d4 d5 3.Sd2) oraz wariant partii hiszpańskiej (1.e4 e5 2.Sf3 Sc6 3.Gb5 a6 4.Ga4 Sf6 5.0-0 S:e4).