Seti I
Podstrony: 1 [2] [3]
Przeczytaj także...
Skarabeusz (Scarabaeus) – rodzaj chrząszczy z rodziny żukowatych. Jest ich ponad 30 gatunków. Są stosunkowo duże w porównaniu do innych chrząszczy, są czarne i mają metaliczny połysk. Występują w Północnej Afryce, Południowej Europie i Azji Mniejszej. W starożytnym Egipcie skarabeusz był uważany za zwierzę święte. Stał się symbolem wędrówki słońca po niebie i symbolem odrodzenia. Bóstwo Starożytnego Egiptu znane pod nazwą Chepri było czczone pod postacią skarabeusza. Imię tego boga znaczy "Ten, który się rozwija". Egipcjanie wierzyli, że skarabeusze rodzą się z niczego (niejako same z siebie), ponieważ ich młode pojawiały się jakby z nicości, wychodząc z kulki gnoju, w której się rozwijały. Skarabeusz w Egipcie, potężny symbol ponownych narodzin, należał do najczęstszego wyposażenia grobowców. Wytwarzany z kamienia, fajansu, drogich metali, często z kości słoniowej lub kości innych zwierząt, pełnił funkcję amuletu. Zazwyczaj noszony był w postaci naszyjnika lub obrotowego pierścienia. W okresie Średniego Państwa upowszechniły się jako forma pieczęci; na podstawie zazwyczaj wyryte było imię urzędnika. Skarabeusze stanowiły popularne obiekty wymiany i są odnajdywane we wszystkich krajach, z którymi Egipt utrzymywał kontakty. Rysunki i symbole skarabeusza przedstawiane były w uproszczonej formie, z typową ząbkowaną główką i wypukłym pancerzykiem.Am-Duat (egip. - Imi-dwat) - To-co-jest-w-Podziemiu, To-co-jest-w-Ukrytej-Komnacieaświatach -..."Pisma ukrytej komnaty, siedziby dusz, bogów, cieni i ich akcji... Dla poznania dusz Duat, dla ich aktów, dla poznania aktów wychwalania Boskiej Światłości, dla poznania tajemnych mocy, dla poznania zawartości godzin i ich bogów. By wiedzieć to, co On im mówi, by znać bramy i drogi, jakimi podąża Wielki Bóg, by znać bieg godzin..." - w starożytnym Egipcie zespół Królewskich Ksiąg Grobowych podający zmarłemu rytualne sposoby dostania się w Zaświaty.
Skarabeusz (Scarabaeus) – rodzaj chrząszczy z rodziny żukowatych. Jest ich ponad 30 gatunków. Są stosunkowo duże w porównaniu do innych chrząszczy, są czarne i mają metaliczny połysk. Występują w Północnej Afryce, Południowej Europie i Azji Mniejszej. W starożytnym Egipcie skarabeusz był uważany za zwierzę święte. Stał się symbolem wędrówki słońca po niebie i symbolem odrodzenia. Bóstwo Starożytnego Egiptu znane pod nazwą Chepri było czczone pod postacią skarabeusza. Imię tego boga znaczy "Ten, który się rozwija". Egipcjanie wierzyli, że skarabeusze rodzą się z niczego (niejako same z siebie), ponieważ ich młode pojawiały się jakby z nicości, wychodząc z kulki gnoju, w której się rozwijały. Skarabeusz w Egipcie, potężny symbol ponownych narodzin, należał do najczęstszego wyposażenia grobowców. Wytwarzany z kamienia, fajansu, drogich metali, często z kości słoniowej lub kości innych zwierząt, pełnił funkcję amuletu. Zazwyczaj noszony był w postaci naszyjnika lub obrotowego pierścienia. W okresie Średniego Państwa upowszechniły się jako forma pieczęci; na podstawie zazwyczaj wyryte było imię urzędnika. Skarabeusze stanowiły popularne obiekty wymiany i są odnajdywane we wszystkich krajach, z którymi Egipt utrzymywał kontakty. Rysunki i symbole skarabeusza przedstawiane były w uproszczonej formie, z typową ząbkowaną główką i wypukłym pancerzykiem.Am-Duat (egip. - Imi-dwat) - To-co-jest-w-Podziemiu, To-co-jest-w-Ukrytej-Komnacieaświatach -..."Pisma ukrytej komnaty, siedziby dusz, bogów, cieni i ich akcji... Dla poznania dusz Duat, dla ich aktów, dla poznania aktów wychwalania Boskiej Światłości, dla poznania tajemnych mocy, dla poznania zawartości godzin i ich bogów. By wiedzieć to, co On im mówi, by znać bramy i drogi, jakimi podąża Wielki Bóg, by znać bieg godzin..." - w starożytnym Egipcie zespół Królewskich Ksiąg Grobowych podający zmarłemu rytualne sposoby dostania się w Zaświaty.
Seti I – faraon, władca starożytnego Egiptu z XIX dynastii, syn Ramzesa I i królowej Sitre, ojciec przyszłego wielkiego faraona Ramzesa II.
Według różnych opinii egiptologów, jego panowanie przypada na lata od 1294 do 1279 p.n.e. lub 1305\1302 do 1290 p.n.e. Starożytni Egipcjanie liczyli lata od dnia wstąpienia na tron danego władcy jako pierwszy rok jego panowania, podawali imię władcy oraz rok jego panowania. Śmierć władcy rozpoczynała pierwszy rok panowania jego następcy. Aby umiejscowić w naszym systemie liczenia lat, panowanie Setiego I, należy wziąć pod uwagę dostępne przekazy z różnych źródeł oraz ocenić, która z ich interpretacji jest najtrafniejsza. W związku z tym istnieje wiele poglądów na ten temat.
Giovanni Battista Belzoni (ur. 15 listopada 1778 w Padwie, Włochy; zm. 3 grudnia 1823 w Gwato, Nigeria) – włoski siłacz cyrkowy, potem podróżnik, egiptolog - amator i badacz starożytności.Totmes III lub Tutmozis (gr. Tutmosis) – faraon, władca starożytnego Egiptu XVIII dynastii, z okresu Nowego Państwa.
Greckie imię Setiego brzmiało Sethosis. Według Manethona, błędnie, był uważany za założyciela XIX dynastii.
Warto wiedzieć że... beta
Ramzes II zwany też Ramzesem Wielkim (w źródłach greckich Ozymandias) – trzeci faraon z XIX dynastii, syn i następca Seti I, jeden z najwybitniejszych i najdłużej żyjących władców starożytnego Egiptu okresu Nowego Państwa.
Ramzes I - faraon, władca starożytnego Egiptu, założyciel XIX dynastii. Panował prawdopodobnie w latach od 1306 do 1304 p.n.e. lub od 1292 do 1290 p.n.e.
Abydos (eg. Abdżu, arab. Arabat El-Madfurnah – Pogrzebany Arabat) – starożytne miasto w Górnym Egipcie, obecnie maleńka wioska na zachodnim brzegu Nilu. W starożytności w pobliżu znajdowało się miasto Tinis, z którego, zgodnie z przekazem, miał pochodzić Narmer.
Byblos (arab. جبيل, Dżubajl, dialekt libański: Dżbejl; fen. Gebal; asyr. Gubla) – miasto w środkowym Libanie na wybrzeżu Morza Śródziemnego, centrum administracyjne dystryktu Kada Dżubajl. Liczy około 21 tys. mieszkańców (2006), głównie maronitów, istnieje też mniejszość szyicka. Miejsce to stale zamieszkane od czasów neolitycznych jest przez tysiąclecia ściśle związane z legendami i historią obszaru śródziemnomorskiego. Byblos jest też bezpośrednio związane z powstaniem i upowszechnieniem alfabetu fenickiego, prekursora naszego współczesnego alfabetu.
Od III tysiąclecia p.n.e. było wielkim fenickim ośrodkiem handlowym, stąd prowadzony był handel cedrem i wapieniami ze Starożytnym Egiptem skąd sprowadzano w zamian m.in. papirus. Greckie słowo - byblos - oznaczało papirus i stąd nazwa nadana miastu prawdopodobnie przez greckich handlarzy, którzy ściągali do Byblos po ten surowiec. Z czasem znaczenie miasta zaczęło maleć na rzecz oddalonych o 30 km na południe Bejrutu i o 40 km na północ Tripoli.
Horemheb, także Haremhab, początkowo Paatonemheb (1319-1292 p.n.e.) – ostatni faraon XVIII dynastii, nie spokrewniony jednak ze swoimi poprzednikami ani następcami, mąż Amenii, a po jej śmierci Mutnedżmet, córki Aj i królowej Tiy II.
Mumia – zmumifikowane (zabalsamowane) ciało człowieka lub zwierzęcia, zabezpieczone przed rozkładem odpowiednimi zabiegami i substancjami, a także ciało, które w dużym stopniu oparło rozkładowi dzięki specyfice miejsca spoczynku.
Deir el-Bahari, Dajr al-Bahri (arab. دير البحري, nazwa w dosłownym tłumaczeniu oznacza „Klasztor Północny”) – obecnie jest to stanowisko archeologiczne w Górnym Egipcie leżące na zachodnim brzegu Nilu naprzeciw Karnaku w wielkim zakolu skalnym utworzonym przez urwisko płaskowyżu Pustyni Libijskiej. Na południe wznosi się najświętsza z tebańskich gór - Góra Północna. Jest to szczególnie gorące i suche miejsce.