Sejmik elekcyjny
Przeczytaj także...
Urzędy ziemskie w Rzeczypospolitej Obojga Narodów wywodziły się z urzędów książęcych z czasów rozbicia dzielnicowego.Sejmik przedsejmowy – jeden z rodzajów sejmików partykularnych w I Rzeczypospolitej, pełniący funkcje samorządowe i dzielnicowe w okresie demokracji szlacheckiej. Był pierwszym szczeblem samorządu szlacheckiego. Sejmik zbierał się w celu wysłuchania legacji króla zwołującego sejm walny, wyboru posłów, przekazania obowiązujących instrukcji, oraz odebrania przysięgi od posłów (delegatów). Obradom sejmiku przewodniczył marszałek wybierany z grona szlachty. Sejmik wybierając posła układał instrukcję dla niego, określając tym samym granice jego działania na sejmie walnym. Mogły w nich warunkować swą zgodę dla uchwał sejmowych od przyjęcia swych postulatów lub dawać posłowi swobodę działania. Poseł, który działał sprzecznie z instrukcją, nie był karany – jedyną konsekwencją było niewybranie go następnym razem. Niektóre postanowienia sejmu walnego wymagały zatwierdzenia przez sejmik. W przypadku odmowy, król zwracał się z prośbą do opornego sejmiku by ten jednak zatwierdził rozpatrywaną ustawę.
Sejmiki ziemskie (łac. comitia minora) w dawnej Polsce (od końca XIV wieku), były to zjazdy całej szlachty z terenu danej ziemi bądź województwa. Wywodziły się ze zjazdu urzędników ziemi, na który zaczęła przybywać szlachta.
Urzędy ziemskie w Rzeczypospolitej Obojga Narodów wywodziły się z urzędów książęcych z czasów rozbicia dzielnicowego.Sejmik przedsejmowy – jeden z rodzajów sejmików partykularnych w I Rzeczypospolitej, pełniący funkcje samorządowe i dzielnicowe w okresie demokracji szlacheckiej. Był pierwszym szczeblem samorządu szlacheckiego. Sejmik zbierał się w celu wysłuchania legacji króla zwołującego sejm walny, wyboru posłów, przekazania obowiązujących instrukcji, oraz odebrania przysięgi od posłów (delegatów). Obradom sejmiku przewodniczył marszałek wybierany z grona szlachty. Sejmik wybierając posła układał instrukcję dla niego, określając tym samym granice jego działania na sejmie walnym. Mogły w nich warunkować swą zgodę dla uchwał sejmowych od przyjęcia swych postulatów lub dawać posłowi swobodę działania. Poseł, który działał sprzecznie z instrukcją, nie był karany – jedyną konsekwencją było niewybranie go następnym razem. Niektóre postanowienia sejmu walnego wymagały zatwierdzenia przez sejmik. W przypadku odmowy, król zwracał się z prośbą do opornego sejmiku by ten jednak zatwierdził rozpatrywaną ustawę.
Sejmiki ziemskie (łac. comitia minora) w dawnej Polsce (od końca XIV wieku), były to zjazdy całej szlachty z terenu danej ziemi bądź województwa. Wywodziły się ze zjazdu urzędników ziemi, na który zaczęła przybywać szlachta.
Sejmik elekcyjny – sejmik zajmujący się wyborem kandydatów na urzędy ziemskie. Nie należy go mylić z sejmikiem przedsejmowym.
Sejmik deputacki – jednostka organizacyjna pełniąca funkcje samorządowe i dzielnicowe w okresie demokracji szlacheckiej Korony Królestwa Polskiego, w okresie I Rzeczypospolitej. Do podstawowych praw i zadań sejmiku deputackiego należał coroczny wybór deputatów na Trybunał Koronny i Trybunał Skarbowy Radomski, do uprawnień sejmiku poprzez uchwały (laudy) należał wybór marszałka będącego przewodniczącym sejmiku.I Rzeczpospolita – współczesna, umowna nazwa państwa złożonego z Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, stosowana dla okresu od połowy XV wieku, czyli od stworzenia podstaw demokracji szlacheckiej, poprzez okres istnienia Rzeczypospolitej Obojga Narodów do III rozbioru w 1795 roku.
Inne sejmiki partykularne w okresie I Rzeczypospolitej:
Sejmik relacyjny – jeden z rodzajów sejmików partykularnych w I Rzeczypospolitej, pełniący funkcje samorządowe i dzielnicowe. Sejmik zbierał się zawsze po obradach sejmowych sejmu walnego, w celu przeprowadzenia dyskusji i zdania relacji przez posłów z obrad sejmowych. Obradom sejmiku przewodniczył marszałek wybierany z grona szlachty. Poseł, który działał sprzecznie z instrukcją sejmiku elekcyjnego, nie był karany – jedyną konsekwencją było niewybieranie go następnym razem. Niektóre postanowienia sejmu walnego wymagały zatwierdzenia przez sejmik. W przypadku odmowy, król zwracał się z prośbą do opornego sejmiku, by ten jednak zatwierdził rozpatrywaną ustawę.