Rosyjska ruletka - teleturniej
Teleturniej – specyficznie telewizyjny gatunek dziennikarski i typ telewizyjnego programu rozrywkowego. Polega na wykonywaniu przed kamerami przez uczestników (na ogół dobieranych na zasadzie otwartych eliminacji, choć czasem specjalnie zapraszanych do programu – wówczas są to z reguły osoby powszechnie znane) narzuconych im przez organizatora zadań, za co otrzymują – niekiedy bardzo wysokie – nagrody.Wielka Brytania, Zjednoczone Królestwo (ang. United Kingdom), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (ang. United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland) – unitarne państwo wyspiarskie położone w Europie Zachodniej. W skład Wielkiej Brytanii wchodzą: Anglia, Walia i Szkocja położone na wyspie Wielka Brytania oraz Irlandia Północna leżąca w północnej części wyspy Irlandia. Na wyspie tej znajduje się jedyna granica lądowa Zjednoczonego Królestwa z innym państwem – Irlandią. Poza nią, Wielka Brytania otoczona jest przez Ocean Atlantycki na zachodzie i północy, Morze Północne na wschodzie, kanał La Manche na południu i Morze Irlandzkie na zachodzie.
Wytwórnia Filmów Fabularnych w Łodzi – największa wytwórnia filmowa w Polsce po II wojnie światowej, kolebka kinematografii polskiej.
Rosyjska ruletka – polski teleturniej prowadzony przez Henryka Talara (seria 1), a potem przez Krzysztofa Ibisza (seria 2) i emitowany na antenie Polsatu od 3 września 2002 do 7 kwietnia 2004, oparty na amerykańskim formacie Russian Roulette.
Format zrealizowano także m.in. w Stanach Zjednoczonych, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Indonezji, Indiach i Rosji.
Producentem wykonawczym była łódzka firma WW, później zajęła się nią ATM Grupa. Odcinki z Henrykiem Talarem były nagrywane w hali dawnej Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi, podczas gdy odcinki z Krzysztofem Ibiszem były nagrywane w hali ATM Grupy w Bielanach Wrocławskich.
Jedyną osobą, której udało się wygrać nagrodę główną programu jest pani Danuta Homińska-Kwiatkowska.
Zasady gry[ | edytuj kod]
W grze brało udział pięcioro zawodników, którzy zajmowali miejsca na okrągłej scenie z sześcioma zapadniami, wzorowanej na bębnie rewolweru.
Gra składała się z pięciu rund. Na początku gracze dostawali po trzysta złotych. Prowadzący pociągał za dźwignię i losował zawodnika, który miał usłyszeć pierwsze pytanie. Wylosowany gracz po usłyszeniu pytania wybierał zawodnika, który na nie odpowie. Prowadzący (w I edycji wyznaczony zawodnik) czytał możliwe warianty odpowiedzi, a uczestnik miał na odpowiedź 30 sekund (I edycja) lub 20 sekund (II edycja).
Za poprawną odpowiedź uczestnicy dostawali pieniądze:
Jeśli uczestnik odpowiedział źle lub skończył mu się czas na odpowiedź, jego pieniądze przechodziły na konto gracza, który go wyznaczył. Następnie pociągał za dźwignię, która losowała:
Jeśli jedno z wylosowanych pól było polem, które zajmował gracz – otwierała się zapadnia i gracz spadał pod scenę. W pierwszej edycji działo się to natychmiast – uczestnik nie miał nawet okazji do pożegnania. W drugiej edycji przed spadnięciem prowadzący przeprowadzał zwykle krótką rozmowę z uczestnikiem, zazwyczaj dotyczącą tego, co czeka przegranego po otwarciu zapadni.
W zależności od rundy zawodnicy odpowiadali na:
Jeśli któryś z graczy spadł (przegrał), to runda była przedwcześnie kończona. Jeśli zadano wszystkie przypisane do rundy pytania, to osoba z największą ilością pieniędzy była bezpieczna i pociągała za dźwignię (spust), za pomocą której losowała osobę, która odpadała z gry (jeżeli liderów finansowych było dwoje lub więcej, wtedy za dźwignię pociągał prowadzący, tak jak po wyczerpaniu wszystkich pytań w rundzie czwartej). Ewentualną kwotę z konta wyeliminowanego zawodnika dzielono po równo pomiędzy pozostałych graczy: po rundzie 1. na 4, po rundzie 2. na 3, po 3. na 2, a po 4. całą kwotę dopisywano zawodnikowi, który wszedł do finału.
Finał[ | edytuj kod]
1. edycja[ | edytuj kod]
Gracz, który doszedł do finału najpierw losował:
które mogły się otworzyć. Po losowaniu zawodnik (nie wiedząc, które zapadnie wylosował) stawał na wybranej przez siebie zapadni (licząc na to, że jej nie wylosował). Następnie prowadzący czytał pytanie bez wariantów odpowiedzi. Jeśli gracz w ciągu 30 sekund (początkowo 15) odpowiedział prawidłowo, to zdobywał:
a jeśli odpowiedział źle, to otwierały się zapadnie, które wcześniej wylosował.
Jeśli gracz stał na zapadni, której nie wylosował, mógł grać dalej albo wycofać się i zabrać dotychczas uzbierane pieniądze. Jeśli stanął na zapadni, którą wylosował, spadał i pozostawał tylko z pieniędzmi zdobytymi przed finałem.
2. edycja[ | edytuj kod]
Gracz, który doszedł do finału musiał w ciągu minuty odpowiedzieć poprawnie na 10 pytań. Co 10 sekund otwierała się kolejna zapadnia, ale ta, na której stał gracz – zawsze ostatnia. Stawki za przejście kolejnych minirund:
Po każdej rundzie można było się wycofać, zabierając dotychczasową wygraną – ale jeśli ktoś zdecydował się grać dalej, i nie udało mu się wygrać – spadał i pozostawał tylko z pieniędzmi zdobytymi przed finałem.
Różnice między pierwszą a drugą serią[ | edytuj kod]
W pierwszej edycji teleturnieju kreowano mroczną dramaturgię rozgrywki podsycaną przez grę aktorską Henryka Talara (na potrzeby widowiska mierzono także tętno uczestników). Druga edycja teleturnieju, prowadzona już przez Krzysztofa Ibisza, miała charakter rozrywkowy.
Serie te różniły się także sposobem zgłaszania się do programu: w pierwszej chęć udziału deklarowało się listownie, w drugiej zaś poprzez wysłanie SMS-a.
Kolejną różnicą są zupełnie inne oprawy graficzne i muzyczne programu. Grafiki w pierwszej serii (na których wyświetlano pytania, stan konta graczy itp.) utrzymane były w szarej, metalowej kolorystyce. Przez niemal całą grę w tle rozbrzmiewała muzyka podtrzymująca napięcie i mroczny klimat. Otwarciu zapadni towarzyszyły dźwięki: „metaliczny” oraz oddający charakter otchłani; po „przeżyciu” losowania słyszalny był dźwięk wydechu powietrza spowodowanego odczuciem ulgi. Sygnały poprawnych i błędnych odpowiedzi (przy pytaniu) w pierwszej serii były nagłe i mocniejsze od późniejszych. Motywem przewodnim drugiej serii był utwór Curtisa Schwarza „Wipe Out” i jego modyfikacje, natomiast podkładem finałowym był fragment nagrania „Call to Arms” Garego Kua. Grafiki wzorowano na amerykańskim oryginale: szarobiałe i żółtozłote napisy na jaskrawozielonym tle.
W pierwszej serii pytania czytali uczestnicy wyznaczający innych do odpowiedzi, w drugiej czytał je prowadzący.