Rocksteady
Dub – technika przetwarzania nagrań muzycznych (głównie z gatunku reggae), eksponująca zwłaszcza sekcję rytmiczną (bębny, bas), powstała na Jamajce w latach siedemdziesiątych XX w.. Obejmuje zarówno przetwarzanie muzyki na żywo (przez realizatorów dźwięku, tzw. dubmasterów), jak i nagrania studyjne. Technika dub skupia się na wybranym elemencie nagrania, który w wersji oryginalnej pozostaje na dalszym planie. Z reguły w nagraniu dub pomija się oryginalny wokal, czasem jest ono wykorzystywane jako podkład do toastingu.Ska – styl muzyczny zapoczątkowany w drugiej połowie lat 50. w Kingston na Jamajce, będący prekursorem muzyki rocksteady, a w dalszej kolejności - reggae; charakteryzuje się przede wszystkim szybkim tempem, akcentem perkusyjnym kładzionym na drugą i czwartą nutę taktu oraz wyrazistą linią basu.
Clement Seymour Dodd, nazywany Sir Coxsone Dodd (ur. 26 stycznia 1932 w Kingston, zm. 4 maja 2004 tamże), jamajski producent muzyki reggae.
Rocksteady – styl muzyczny wywodzący się z Jamajki.
Historia[ | edytuj kod]
Czas kiedy powstało rocksteady nie jest łatwy do ustalenia. Oficjalnie mówi się o przełomie roku 1965 i 1966, z tym że, na początku muzycy grali ten styl w ogóle nie przypisując mu nazwy. Era tego gatunku trwała mniej więcej do roku '68. Przez tak krótki okres królowania tego stylu w jamajskiej muzyce zmieniło się bardzo wiele. Rocksteady odcisnęło swe piętno na kolejnych gatunkach.
Jest kilka historii na temat powstania gatunku. Jedna z nich mówi o tym jakoby rok 1966 był bardzo upalny, a muzycy niemający siły grać szybkiego ska zwalniali tempo tworząc rocksteady. W drugiej opowieści przedstawiony jest wokalista Hopeton Lewis. Podobno nie mógł on dopasować tekstu do muzyki ska i poprosił zespół o wolniejszą grę. Właśnie wtedy miała powstać również nazwa rocksteady. Gatunek charakteryzuje się zdecydowanie wolniejszym tempem niż ska. Na pierwszy plan wysuwa się melodyjna i bardziej pulsująca linia basu i bębnów. Większe pole do popisu mają tu również piosenkarze, którzy w ska nie mogli całkowicie spełnić swych talentów wokalnych.
Dzięki rocksteady muzyka jamajska zaczęła przybierać tę formę, którą widzimy dziś w reggae, dub, a także w ragga. W każdym z tych stylów na pierwszy plan wychodzi bas i perkusja – pozostałość po rocksteady. Gdy we wczesnej muzyce ska widzieliśmy płynącą radość z odzyskania przez Jamajkę niepodległości, to w dobie rocksteady już nie jest tak wesoło. Bieda, przemoc, tak właśnie zaczęła wyglądać rzeczywistość. Muzycy zaczęli utożsamiać się z młodzieżą z getta – Trench Town i innych – często sami z nich pochodzili. Wtedy też właśnie przylgnęło do rocksteady określenie – muzyka rude boys. Teksty piosenek pokazywały chwałę i dumę z bycia rude boys. Nierzadko też można było doszukać się w nich wątków kryminalnych – czyli codzienności życia w getcie. Liryka gatunku nie ograniczała się jednak tylko do przemocy. Powstawały także utwory o miłości.
Muzycy[ | edytuj kod]
Najważniejszymi wokalistami ery rocksteady bez wątpienia są Ken Boothe, Delroy Wilson, czy Alton Ellis, natomiast grupy to The Gaylads, The Ethiopians, Desmond Dekker & the Aces, The Wailers, The Melodians, The Techniques, Tommy McCook And The Supersonics i wiele innych.
Większość jamajskich producentów próbowała swych sił w wypromowaniu wokalistów i zespołów rocksteady. Palmę pierwszeństwa wiedli w tym Duke Reid i Coxsone Dodd.