Richard Gere
Podstrony: 1 [2] [3]
Barbra Joan Streisand (ur. 24 kwietnia 1942 w Nowym Jorku) – amerykańska piosenkarka i aktorka pochodzenia żydowskiego, reżyserka, scenarzystka i producentka filmowa.Jean-Luc Godard (ur. 3 grudnia 1930 w Paryżu) – francuski reżyser filmowy, scenarzysta i krytyk. Jest często utożsamiany z grupą filmowców określanych jako przedstawicieli francuskiej Nowej Fali (fr. Nouvelle Vague).
Richard Tiffany Gere (ur. 31 sierpnia 1949 w Filadelfii) – amerykański aktor i producent filmowy pochodzenia irlandzkiego.
Życiorys[ | edytuj kod]
Wczesne lata[ | edytuj kod]
Przyszedł na świat w rodzinie metodystów jako drugi z pięciorga dzieci Doris Ann (z domu Tiffany, 1924–2016) i Homera George’a Gere (1922–1999), farmera i agenta ubezpieczeniowego Nationwide Mutual Insurance Company. W 1967 ukończył szkołę średnią North Syracuse Central High School w Północnym Syracuse w stanie Nowy Jork. Muzykował w domu wraz ze swymi braćmi i siostrami, ale w wieku osiemnastu lat po otrzymaniu stypendium sportowego wybrał wydział filozofii i dramatu na Uniwersytecie Stanowym Massachusetts w Amherst w stanie Massachusetts, gdzie występował na studenckiej scenie. Jednak po dwóch latach w 1969 porzucił studia i założył zespół rockowy Strangers, który szybko się rozpadł w atmosferze wzajemnych pretensji. Wkrótce potem występował na scenie Provincetown Playhouse i Seattle Repertory Theatre.
Kariera[ | edytuj kod]
Pojawił się po raz pierwszy na małym ekranie w telewizyjnym dramacie ABC Chelsea D.H.O. (1973). Dwa lata później trafił na kinowy ekran w dramacie kryminalnym Raport dla komisarza (Report to the Commissioner, 1975) z Hectorem Elizondo, wystąpił gościnnie w jednym z odcinków serialu CBS Kojak (1976). Został dostrzeżony w roli barowego podrywacza w dramacie Richarda Brooksa W poszukiwaniu idealnego kochanka (Looking for Mr. Goodbar, 1977) z Diane Keaton, gdzie emanował witalizmem i zmysłowością, elektryzował spojrzeniem małych ale wyrazistych oczu, niepokoił pojawiającym się czasem uśmiechem drapieżnika. Stworzył wyrazistą i sympatycznie wyciszoną postać amerykańskiego żołnierza w melodramacie wojennym Jankesi (Yanks, 1979). Za rolę romantycznego farmera i zdolnego do zbrodni kochanka w dramacie Niebiańskie dni (Days of Heaven, 1978) z Samem Shepardem został uhonorowany włoską nagrodą Davida. W 1979 powrócił na Broadway w sztuce Bent jako homoseksualny mieszkaniec Dachau, ofiara Holocaustu.
W thrillerze Amerykański żigolak (American Gigolo, 1980) zagrał utrzymanka bogatych kobiet, oskarżonego o zamordowanie jednej z nich. Sugestywną i przemyślaną kreacją Zacka Mayo w melodramacie o moralnych problemach kariery wojskowej Oficer i dżentelmen (An Officer and a Gentleman, 1982) z Debrą Winger i Davidem Caruso zdobył nominację do nagrody Złotego Globu. Utrzymany w poetyce jaskrawych wideoklipów remake obrazu Jean-Luca Godarda – Do utraty tchu (Breathless, 1983) u boku Valérie Kaprisky stał się niepowodzeniem. W gangsterskiej opowieści Francisa Forda Coppoli Cotton Club (The Cotton Club, 1984) zagrał świetnie zapowiadającego się muzyka jazzowego, który ratuje życie jednemu z najgroźniejszych gangsterów w mieście. Ekranowa biblijna postać Dawida w hollywoodzkiej produkcji Król Dawid (King David, 1985) otrzymała nominację do antynagrody Złotej Maliny dla najgorszego aktora. Zebrał przychylne recenzje za rolę skorumpowanego i bezwzględnego policjanta w thrillerze Wydział wewnętrzny (Internal Affairs, 1990) z Andy Garcią i Williamem Baldwinem. Niebywałym sukcesem okazała się kreacja bogacza zakochanego w prostytutce w komedii romantycznej Pretty Woman (1990) z Julią Roberts, za którą był nominowany do nagrody Złotego Globu. Postać adwokata-mistrza manipulacji mediami i opinią publiczną w kryminalnej komedii muzycznej Chicago (2002) z Catherine Zeta-Jones i Renée Zellweger przyniosła mu nagrodę Złotego Globu.
Zajął się także dubbingiem, m.in. jako Clair Patterson w serialu Cosmos: A Spacetime Odyssey (2014).
Podstrony: 1 [2] [3]