Retrowirusy endogenne
Odwrotna transkryptaza, rewertaza, polimeraza DNA zależna od RNA (EC 2.7.7.49) – enzym syntetyzujący nić DNA na matrycy RNA. Proces ten nosi nazwę odwrotnej transkrypcji (por. transkrypcja - przepisywanie z DNA na RNA). Enzym ten wykazuje także aktywność rybonukleazową.Kręgowce (Vertebrata, od łac. vertebra – kręg) – najliczniejszy podtyp strunowców (Chordata), mocno zróżnicowany morfologicznie; obejmujący kręgouste, ryby, płazy, gady, ptaki i ssaki. Dotychczas opisano około 58 000 gatunków kręgowców, co stanowi około 5% opisanych gatunków zwierząt. Wielkość współcześnie żyjących kręgowców waha się od 7,7 mm u żab Paedophryne amauensis do 33,9 m u płetwala błękitnego. Cechują się obecnością tkanki kostnej, mają dwuboczną symetrię ciała z dobrze wyodrębnioną głową. Szkielet wewnętrzny stanowi podporę dla tkanek i narządów w trakcie rozwoju, umożliwiając osiąganie dużych rozmiarów. Charakterystyczną cechą kręgowców jest posiadanie czaszki, kręgosłupa i dwóch par kończyn. Układ mięśniowy składa się z dwóch mas mięśni położonych równolegle po bokach kręgosłupa. Ruch odbywa się dzięki skurczom mięśni, przyczepionych do kości lub chrząstek.
Retrowirusy (Retroviridae) – rodzina wirusów RNA (których materiał genetyczny zawarty jest w kwasie rybonukleinowym), które przeprowadzają proces odwrotnej transkrypcji.
Retrowirusy endogenne – są to retrowirusy, które przed milionami lat zainfekowały pierwotne komórki rozrodcze człowieka i innych kręgowców. Dzięki odwrotnej transkryptazie, w postaci DNA włączyły się na stałe do materiału genetycznego organizmu zainfekowanego. Przez miliony lat na skutek licznych mutacji oraz kolejnych infekcji doszło do zwielokrotnienia genomu wirusów, przez co stanowi obecnie znaczną część genomu człowieka jak i innych kręgowców, lecz większość z nich jest uszkodzona i zupełnie nieaktywna.
Sekwencje pochodzenia retrowirusowego stanowią około 8% ludzkiego genomu. Przeważająca większość ludzkich retrowirusów endogennych (HERV – ang. Human Endogenous RetroVirus) jest nieaktywna. Najmłodszą rodziną HERV są retrowirusy HERV-K. Na podstawie analizy sekwencji HERV-K udało się odtworzyć aktywnego wirusa.
Przypisy[ | edytuj kod]
- Eric S. Lander i inni, Initial sequencing and analysis of the human genome, „Nature”, 409 (6822), 2001, s. 860–921, DOI: 10.1038/35057062, PMID: 11237011 .c?
- Marie Dewannieux i inni, Identification of an infectious progenitor for the multiple-copy HERV-K human endogenous retroelements, „Genome Research”, 16 (12), 2006, s. 1548-1556, DOI: 10.1101/gr.5565706, PMID: 17077319, PMCID: PMC1665638 .c?
- Young Nam Lee , Paul D Bieniasz , Reconstitution of an infectious human endogenous retrovirus, „PLOS Pathogens”, 3 (1), 2007, s. e10, DOI: 10.1371/journal.ppat.0030010, PMID: 17257061, PMCID: PMC1781480 .c?