Republika Kuwejtu

Republika Kuwejtu (جمهورية الكويت) – krótkotrwała i samozwańcza republika powstała w następstwie agresji Iraku na Kuwejt we wczesnym etapie I wojny w Zatoce Perskiej. W trakcie inwazji rząd Iraku oświadczył, że wysłał wojska do Kuwejtu w celu wsparcia wewnętrznego zamachu stanu (na życzenie puczystów) zainicjowanego przez tamtejszych rewolucjonistów.

Stany Zjednoczone, Stany Zjednoczone Ameryki (ang. United States, US, United States of America, USA) – federacyjne państwo w Ameryce Północnej graniczące z Kanadą od północy, Meksykiem od południa, Oceanem Spokojnym od zachodu, Oceanem Arktycznym od północnego zachodu i Oceanem Atlantyckim od wschodu.Islam (arab. الإسلام ; al-islām) – religia monoteistyczna, druga na świecie pod względem liczby wyznawców po chrześcijaństwie. Świętą księgą islamu jest Koran, a zawarte w niej objawienie ma stanowić ostateczne i niezmienne przesłanie Boga do ludzi.

Historia[ | edytuj kod]

Tymczasowy Rząd Wolnego Kuwejtu został powołany 4 sierpnia przez irackie władze. Na czele rządu stanęło dziewięciu kuwejckich oficerów (czterech pułkowników i pięciu majorów), a premierem został Ala Husajn Ali, który jednocześnie był głową państwa (Ra’is al-Wuzara), dowódcą naczelnym armii, ministrem obrony i ministrem spraw wewnętrznych. Obalony emir Dżabir as-Sabah uciekł z Kuwejtu i założył rząd na uchodźstwie z siedzibą w Arabii Saudyjskiej. Emir i rodzina królewska przez wojskowych puczystów oskarżeni zostali o działania antyludowe, antydemokratyczne, proimperialistyczne i syjonistyczne. Dotychczasowy rząd oskarżony został również o defraudacje środków państwowych w celu osobistego wzbogacenia się rodziny. W wyniku inwazji irackiej dotychczasowe formacje wojskowe zastąpiła kuwejcka Armia Ludowa licząca według niej samej 100 tysięcy ochotników, a prawa obywatelskie nadano arabskim emigrantom przebywającym w kraju. Republikański rząd wydawał własne pismo An-Nida.

Arabia Saudyjska (arab. السعودية As-Su’udijja), Królestwo Arabii Saudyjskiej (arab. المملكة العربيّة السّعوديّة Al-Mamlaka al-Arabijja as-Su’udijja) – państwo położone w zachodniej Azji, na Półwyspie Arabskim. Graniczy z Irakiem, Jordanią, Kuwejtem, Omanem, Katarem, Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi i Jemenem. Stolica znajduje się w Rijadzie. Arabia Saudyjska jest jednym z państw założycielskich Ligi Państw Arabskich.Wakf (arab. وقف) − w prawie muzułmańskim zapis pieniężny na cele religijne, charytatywne lub publiczne, stanowiący zinstytucjonalizowaną formę przekazywania nakazanej przez islam jałmużny (zakatu). W krajach Maghrebu funkcjonuje także synonimiczne określenie habus.

7 sierpnia Tymczasowy Rząd Wolnego Kuwejtu ogłosił Kuwejt republiką z premierem Husajnem Alim na czele. Dzień później rząd ogłosił zjednoczenie Iraku i Kuwejtu, co usprawiedliwiano historycznymi roszczeniami. Na mocy zjednoczenia Husajn Ali został wicepremierem Iraku, a gubernatorem Kuwejtu mianowany został Ali Hasan al-Madżid. Rząd twierdził, że iracka obecność w Kuwejcie ograniczy się do wspierania rządu na czas zagrożeń dla jego bezpieczeństwa oraz pozwoli doprowadzić Kuwejt do „nowej ery wolności, demokracji, sprawiedliwości i prawdziwego dobrobytu w społeczeństwie”. Rząd realizował proiracką politykę, minister spraw zagranicznych republiki Walid Sa’ud Abd Allah zdołał osiągnąć rozgłos po tym, gdy zagroził użyciem siły wobec państw nalegających na agresje wobec Iraku i republikański Kuwejt. Irak w celu wzmocnienia rządu tymczasowego już 4 sierpnia wysłał do kraju Sabawiego Ibrahima al-Tikritiego (przyrodniego brata Saddama Husajna) ze służb Głównej Dyrekcji Wywiadu w celu budowy kuwejckich służb bezpieczeństwa. Rząd nieudolnie próbował nakłonić kuwejckie grupy opozycyjne względem monarchy do udziału w pracach rządu – grupy te odmówiły jednak współpracy i udzieliły poparcia monarchii.

Saddam Husajn, właściwie Saddam Husajn Abd al-Madżid at-Tikriti (صدام حسين عبد المجيد التكريتي, ur. 28 kwietnia 1937 roku w Al-Audży, zm. 30 grudnia 2006 roku w Bagdadzie) – iracki polityk, jedyny Marszałek Iraku, generał, prezydent i faktyczny dyktator Iraku w latach 1979–2003, z wykształcenia prawnik. Stracony przez powieszenie w 2006 roku.I wojna w Zatoce Perskiej – konflikt zbrojny zapoczątkowany 2 sierpnia 1990 roku zbrojnym najazdem Iraku na Kuwejt, zakończony wyzwoleniem Kuwejtu przez międzynarodową koalicję wiosną 1991 roku, w ramach wojskowej operacji Desert Storm („Pustynna Burza”).

28 sierpnia terytorium Republiki Kuwejtu zostało przekształcone w Gubernatorstwo Kuwejtu – 19 prowincję Iraku. Utworzenie republiki, a następnie jej włączenie do Iraku spotkało się ze sprzeciwem ze strony Zachodu. W związku z odmową wycofania się Irakijczyków z Kuwejtu Stany Zjednoczone doprowadziły do zbrojnej interwencji przeciwko rządowi irackiemu, a 26 lutego 1991 roku rządy irackie w Kuwejcie zostały zakończone.

Agresja Iraku na Kuwejt – inwazja wojsk irackich na Kuwejt w 1990 roku, która zapoczątkowała I wojnę w Zatoce Perskiej.Ala Husajn Ali Chafadżi al-Dżabir, arab. علاء حسين علي خفاجي الجابر (ur. w 1948) – premier Republiki Kuwejtu (1990), a następnie wicepremier Iraku.

Skład rządu[ | edytuj kod]

Premier, minister obrony i spraw wewnętrznych: pułkownik Ala Husajn Ali

Minister spraw zagranicznych: pułkownik Walid Muhammad Abd Allah Sa’ud

Minister ropy i finansów: pułkownik Fu’ad Husajn Ahmad

Minister informacji i transportu: major Fadil Hajdar al-Wafiki

Minister zdrowia publicznego i mieszkalnictwa: major Miszal Sad al-Hadab

Minister spraw społecznych, zatrudnienia i pracy: pułkownik Husajn Ali asz-Szammari Duhajman

Minister edukacji i szkolnictwa Wyższego: major Nasir al-Mandil Mansur

Minister sprawiedliwości i spraw prawnych oraz minister spraw islamskich i Wakf: major Isam Abd al-Madżid Husajn

Minister handlu, elektryczności i planowania: major Jakub Muhammad Szallal

Przypisy[ | edytuj kod]

Clive H. Schofield & Richard N. Schofield (Ed.). The Middle East and North Africa. New York: Routledge. 1994. s. 147.
Newsweek wol. 116. 1990. s. 20.
Michael S. Casey. The History of Kuwait. Westport, CT: Greenwood Press. 2007. s. 93.
Daily Report: Soviet Union. Issues 147-153. 1990. s. 124.
Jerry Mark Long. Saddam’s War of Words: Politics, Religion, and the Iraqi Invasion of Kuwait. Austin, TX: University of Texas Press. 2004. s. 27.
Dilip Hiro. Desert Shield to Desert Storm: The Second Gulf War. Lincoln, NE: iUniverse, Inc. 2003. s. 105.
Human Rights Watch World Report 1992: Events of 1991. New York: Human Rights Watch. 1991. s. 652.
Itamar Rabinovich i Haim Shaked (red.). Middle East Contemporary Survey Vol. 14. Oxford: Westview Press. 1990. s. 403.
Richard Alan Schwartz. The 1990s. New York: Facts on File, Inc. 2006. s. 74.
A Choice of Enemies: America Confronts the Middle East. New York: PublicAffairs. 2008. s. 217–218. s. 403–404.
Rabinovich i Shaked, s. 403.
Quoted in Yossi Shain, Juan José Linz i Lynn Berat. Between States: Interim Governments and Democratic Transitions. New York: Cambridge University Press. 1995. s. 113.
Ibrahim Al-Marashi i Sammy Salama. Iraq’s Armed Forces: An Analytical History. New York: Routledge. 2008. s. 177.
Malcolm B. Russell. The Middle East and South Asia: 2008. West Virginia: Stryker-Post Publications. 2008. s. 112.
Christian Koch & David E. Long (red.). Gulf Security in the Twenty-First Century. Abu Dhabi: Emirates Center for Strategic Studies and Research. 1997. s. 217–218.
The Europa World Year Book: 1994, tom 2 s. 1746.
John Clements Clements’ International Report (1993) s. 90.
Richard N. Schofield (Ed.). The Iraq-Kuwait Dispute Vol. 6. Farnham Common: Archive Editions. 1994. s. 821.

Syjonizm (od nazwy wzgórza Syjon w Jerozolimie, na którym stała Świątynia Jerozolimska) – ruch polityczny i społeczny, dążący do stworzenia żydowskiej siedziby narodowej na terenie Palestyny. Syjonizm doprowadził do powstania państwa Izrael w 1948 r. Współcześnie jego celem jest także utrzymanie jedności narodu żydowskiego żyjącego w rozproszeniu i jego więzi z Izraelem. Ruch zapoczątkowany w końcu XIX wieku miał wiele nurtów i postaci, powszechnie utożsamiany z syjonizmem politycznym, interpretowanym w różny sposób: jako nacjonalizm żydowski, rasistowski, jako ruch narodowowyzwoleńczy, wreszcie jako ruch religijny. Poza syjonizmem politycznym mówiono o syjonizmie duchowym, którego celem była nowa tożsamość żydowska (Ahad ha-Am), odrodzenie języka hebrajskiego (Eliezer ben-Yehuda) i powstanie literatury i kultury w tym języku.Imperializm (łac. imperialis – "imperium", "władza") – polityka państw o statusie lub aspiracjach mocarstwowych, zmierzająca do rozszerzenia ich wpływów politycznych, militarnych, gospodarczych i kulturalnych na obszary do nich nienależące. Jest to również okres historyczny zapoczątkowany w ostatniej ćwierci XIX wieku, odznaczający się światową dominacją kilku wielkich mocarstw. W myśli marksistowskiej, to najwyższe stadium rozwoju kapitalistycznej formacji społeczno-ekonomicznej.

w oparciu o Wikipedię (licencja GFDL, CC-BY-SA 3.0, autorzy, historia, edycja)

[1] Clive H. Schofield & Richard N. Schofield (Ed.). The Middle East and North Africa. New York: Routledge. 1994. s. 147.

[2] Newsweek wol. 116. 1990. s. 20.

[3] Michael S. Casey. The History of Kuwait. Westport, CT: Greenwood Press. 2007. s. 93.

[4] Daily Report: Soviet Union. Issues 147-153. 1990. s. 124.

[5] Jerry Mark Long. Saddam’s War of Words: Politics, Religion, and the Iraqi Invasion of Kuwait. Austin, TX: University of Texas Press. 2004. s. 27.

[6] Dilip Hiro. Desert Shield to Desert Storm: The Second Gulf War. Lincoln, NE: iUniverse, Inc. 2003. s. 105.

[7] Human Rights Watch World Report 1992: Events of 1991. New York: Human Rights Watch. 1991. s. 652.

[8] Itamar Rabinovich i Haim Shaked (red.). Middle East Contemporary Survey Vol. 14. Oxford: Westview Press. 1990. s. 403.

[9] Richard Alan Schwartz. The 1990s. New York: Facts on File, Inc. 2006. s. 74.

[10] A Choice of Enemies: America Confronts the Middle East. New York: PublicAffairs. 2008. s. 217–218. s. 403–404.

[11] Rabinovich i Shaked, s. 403.

[12] Quoted in Yossi Shain, Juan José Linz i Lynn Berat. Between States: Interim Governments and Democratic Transitions. New York: Cambridge University Press. 1995. s. 113.

[13] Ibrahim Al-Marashi i Sammy Salama. Iraq’s Armed Forces: An Analytical History. New York: Routledge. 2008. s. 177.