Rajnier z Montferratu
Przeczytaj także...
Oktawiusz Jurewicz (ur. 30 kwietnia 1926 w Białymstoku) – polski filolog klasyczny, historyk, bizantynista. Profesor nadzwyczajny w 1971, zwyczajny w 1986 Uniwersytetu Warszawskiego. Dyrektor Instytutu Filologii Klasycznej UW w latach 1971-1996, kierownik Zakładu Filologii Greckiej, Bizantyńskiej i Nowogreckiej w Instytucie Filologii Klasycznej w latach 1963-1966, prodziekan i następnie dziekan Wydziału Filologicznego UW 1966-1973. W latach 1973-1979 pracował na stanowisku profesora (professeur associe) Uniwersytetu Paris IV-Sorbonne i jednocześnie dyrektora Centre de Civilisation Polonaise tegoż Uniwersytetu. Założył i redagował czasopismo naukowe "Les Cahiers Franco Polonais" (roczniki 1977-1983). Odbył wiele stażów naukowych min. na uniwersytetach w Belgradzie, Berlinie, Budapeszcie, Kolonii, Monachium, Moskwie i Paryżu. Autor publikacji około 100 prac, artykułów, książek wydanych w językach polskim, niemieckim i włoskim oraz szeregu przekładów źródeł historycznych greckich na język ojczysty. Wykształcił kilkunastu magistrów, byłem promotorem trzech doktorów nauk humanistycznych, recenzował 14 prac doktorskich różnych uniwersytetów i 6 prac habilitacyjnych. Członek zwyczajny Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności, członek Polskiego Towarzystwa Filologicznego, członek i członek honorowy Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN, członek Komisji Bizantynologicznej KNoKA PAN i jej przewodniczący do 2000 (obecnie członek honorowy), członek Polskiej Akademii Umiejętności, członek Towarzystwa Historycznego Mommsengesellschaft.
Oktawiusz Jurewicz (ur. 30 kwietnia 1926 w Białymstoku) – polski filolog klasyczny, historyk, bizantynista. Profesor nadzwyczajny w 1971, zwyczajny w 1986 Uniwersytetu Warszawskiego. Dyrektor Instytutu Filologii Klasycznej UW w latach 1971-1996, kierownik Zakładu Filologii Greckiej, Bizantyńskiej i Nowogreckiej w Instytucie Filologii Klasycznej w latach 1963-1966, prodziekan i następnie dziekan Wydziału Filologicznego UW 1966-1973. W latach 1973-1979 pracował na stanowisku profesora (professeur associe) Uniwersytetu Paris IV-Sorbonne i jednocześnie dyrektora Centre de Civilisation Polonaise tegoż Uniwersytetu. Założył i redagował czasopismo naukowe "Les Cahiers Franco Polonais" (roczniki 1977-1983). Odbył wiele stażów naukowych min. na uniwersytetach w Belgradzie, Berlinie, Budapeszcie, Kolonii, Monachium, Moskwie i Paryżu. Autor publikacji około 100 prac, artykułów, książek wydanych w językach polskim, niemieckim i włoskim oraz szeregu przekładów źródeł historycznych greckich na język ojczysty. Wykształcił kilkunastu magistrów, byłem promotorem trzech doktorów nauk humanistycznych, recenzował 14 prac doktorskich różnych uniwersytetów i 6 prac habilitacyjnych. Członek zwyczajny Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności, członek Polskiego Towarzystwa Filologicznego, członek i członek honorowy Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN, członek Komisji Bizantynologicznej KNoKA PAN i jej przewodniczący do 2000 (obecnie członek honorowy), członek Polskiej Akademii Umiejętności, członek Towarzystwa Historycznego Mommsengesellschaft.
Rajnier z Montferratu (włos. Ranieri di Monferrato, ur. 1162, zm. 1183) – włoski arystokrata.
Był piątym synem margrabiego Montferratu Wilhelma IV z Montferratu i Judyty z Bambergu. Jesienią 1179 roku przybył do Konstantynopola. W lutym 1180 roku poślubił tam Marię Komnenę, córkę Manuela I Komnena i Berta von Sulzbach. Otrzymał tytuł cezara. W 1183 został zamordowany.